Μπόλικο μελάνι χύθηκε το προηγούμενο διάστημα, ειδικά από τις πολιτικές δυνάμεις που ισχυρίζονται ότι η ΕΕ μπορεί να γίνει πιο φιλολαϊκή, για το πόσο θετική εξέλιξη είναι το γεγονός ότι «σε αυτές τις ευρωεκλογές οι πολίτες ψηφίζουν για πρώτη φορά για τον πρόεδρο της Κομισιόν».

Μπροστάρης στη σχετική καμπάνια στη χώρα μας δεν μπορούσε να μην είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, με τον Αλ. Τσίπρα μάλιστα να σπεύδει να θέσει υποψηφιότητα εκ μέρους του οπορτουνιστικού Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ) για την προεδρία της Κομισιόν, του πιο «σκληρού πυρήνα», δηλαδή, της ιμπεριαλιστικής λυκοσυμμαχίας της ΕΕ.

Κι όμως, δύο μόλις μέρες μετά τις ευρωεκλογές, την Τρίτη, οι συζητήσεις κατά το «δείπνο εργασίας» των ηγετών των κρατών - μελών της ΕΕ, στις Βρυξέλλες, γύρω από την επιλογή του προσώπου που θα προταθεί ως νέος πρόεδρος της Κομισιόν, ήρθαν να επιβεβαιώσουν τη «σφαγή», τις οξυμένες ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις στο εσωτερικό της ΕΕ που κρύβονται πίσω από αυτή τη διαδικασία, ήρθαν να δείξουν πόση σχέση έχει αυτή η εκλογή με «την ψήφο των πολιτών» και, πολύ περισσότερο, πόση σχέση έχει όλη αυτή η ιστορία με τα συμφέροντα των λαών της Ευρώπης.

Παζάρια, ανταλλάγματα, βέτο, συμμαχίες και κόντρες μεταξύ των ισχυρότερων κρατών της λυκοσυμμαχίας, βάσει των ιδιαίτερων συμφερόντων της κάθε αστικής τάξης, με βασικό επίδικο το μείγμα αστικής διαχείρισης που θα κυριαρχήσει το επόμενο διάστημα στην ΕΕ, καθώς και την πορεία που θα ακολουθήσει η Ευρωπαϊκή Ενωση, το κατά πόσο θα επιλεγεί η παραπέρα «ομοσπονδιοποίησή» της ή όχι. Και όταν «με το καλό» έρθει ο όποιος ενδοϊμπεριαλιστικός συμβιβασμός, θα πάει και στο Ευρωκοινοβούλιο για να ντυθεί και με το μανδύα της «δημοκρατικής νομιμοποίησης»...

Αξιοποιώντας και το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, όπου βγήκαν ενισχυμένες οι λεγόμενες «ευρωσκεπτικιστικές» δυνάμεις, δηλαδή αυτά τα αστικά κόμματα που εκφράζουν τη δυσαρέσκεια τμημάτων του κεφαλαίου των χωρών τους απέναντι στην πολιτική της ΕΕ, άνοιξε η συζήτηση για αλλαγή «μείγματος διαχείρισης». Η συζήτηση αυτή, βεβαίως, προηγείται πολύ των ευρωεκλογών. Τι είδους αλλαγή θα είναι αυτή; Χαλάρωση της δημοσιονομικής προσαρμογής για να στηριχθεί η ανάπτυξη, δηλαδή για να μπορέσουν να διοχετευθούν πόροι για τη στήριξη της καπιταλιστικής ανάκαμψης, διαμορφώνοντας μέτρα πιο αποτελεσματικής διαχείρισης της ακραίας φτώχειας και της ανεργίας, που βεβαίως δεν πρόκειται να αντιμετωπίσει η οποιαδήποτε ανάπτυξη. Οπως και να έχει, όμως, η επισήμανση της Μέρκελ, ότι δεν πρέπει να ξεχάσουμε την ανταγωνιστικότητα, και του Σόιμπλε, ότι ανεξάρτητα από τα δημοσιονομικά μέτρα οι αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις θα πρέπει να συνεχιστούν, φανερώνει το χαρακτήρα των αλλαγών που μπορούν να γίνουν εντός της ΕΕ, για όσους είχαν αυταπάτες για φιλολαϊκή αλλαγή.

Δε θα μπορούσε να είναι και διαφορετικά: Αυτή είναι η ΕΕ, διακρατική ένωση του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, λυκοσυμμαχία στην οποία οι διάφορες τάξεις, τα επιμέρους τμήματά τους «σφάζονται» για τη διασφάλιση των ιδιαίτερων συμφερόντων τους. Το μοναδικό πράγμα στο οποίο ομονοούν είναι η θωράκιση της εξουσίας τους απέναντι στους λαούς, η ενίσχυση και διαιώνιση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Από κει και πέρα, όλη η συζήτηση περί «δημοκρατικού ελλείμματος» στους θεσμούς της ΕΕ, ή περί «ενίσχυσης της δημοκρατικής λειτουργίας» της, αποσκοπεί - στην πιο «αθώα» εκδοχή της - στον εγκλωβισμό της λαϊκής αγανάκτησης και δυσαρέσκειας στη λογική του ευρωμονόδρομου και στην αυταπάτη της... φιλολαϊκής βελτίωσής του. Οι λαοί της Ευρώπης θα πάρουν την τύχη τους στα χέρια τους μόνο όταν συγκρουστούν με την ΕΕ, τα μονοπώλια και την εξουσία τους, όταν με την πάλη τους ανοίξουν το δρόμο για την αποδέσμευση από κάθε λυκοσυμμαχία του κεφαλαίου, την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και την οικοδόμηση της δικής τους εργατικής - λαϊκής εξουσίας.