Το βιβλίο της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη έρχεται σε μια περίοδο που το θέμα της «παγκοσμιοποίησης» (θα εξηγήσω παρακάτω γιατί θέτω εισαγωγικά) τείνει να γίνει το κυρίαρχο θέμα προβληματισμού και συζητήσεων. Και όπως γίνεται σχεδόν κατά κανόνα τα τελευταία χρόνια, όσο φουντώνει η συζήτηση, τόσο - τα πράγματα για την ώρα θολώνουν - σηκώνεται πολλή σκόνη. Πού θα πάει, θα κατακάτσει...

Η πρώτη συνεισφορά του βιβλίου που μόλις κυκλοφόρησε είναι ότι παίρνει θέση στη συζήτηση, καθαρή και έντιμη, αφού προβάλλει με πολύ γλαφυρό τρόπο και προ πάντων με στοιχεία τις συνέπειες που συνεπάγεται η λεγόμενη παγκοσμιοποίηση, δηλαδή: Προκλητική αύξηση του πλούτου, των όπλων και μηχανισμών της αδικίας, της βαρβαρότητας από την πλευρά των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών, των πολυεθνικών, και ανερχόμενη φτώχεια, ανασφάλεια, εκατοντάδες χιλιάδες θύματα άδικων πολέμων και επεμβάσεων, από την άλλη, για τους λαούς. Το ποιος χάνει. Είναι θετικό ότι απορρίπτει τις λογικές του μονόδρομου, του αναπόφευκτου, του τελεσίδικου.

Οσο βάρβαρη και να είναι η διαδικασία της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης, όσο και αν αυτή συνεπάγεται κινδύνους για την ασφάλεια των λαών, για την ειρηνική και αξιοπρεπή διαβίωσή τους, η απάντηση δε βρίσκεται στην ενσωμάτωση και στην προσαρμογή. Η απάντηση βρίσκεται στην ανασύνταξη δυνάμεων, στην αντεπίθεση και στη ρήξη. Οσος χρόνος και αν χρειαστεί, όσες θυσίες. Αλλωστε, λύσεις προς τα πίσω δεν υπάρχουν.

Η Μαρία Δελιβάνη μάς δίνει τη δυνατότητα να καταθέσουμε τις σκέψεις μας, κεντρίζει, καθώς σε όλες τις σελίδες του βιβλίου εξωτερικεύεται ο προβληματισμός της, τα ερωτήματα, οι αμφιβολίες της. Διαβάζοντας το βιβλίο, στο λίγο χρόνο που είχα στη διάθεσή μου, βρίσκω ως θετικό ότι ενώ παίρνει θέση στο ζήτημα, στην κατεύθυνση της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης, στα αποτελέσματά της, την ίδια ώρα αφήνει ανοιχτά ορισμένα θεωρητικά, πολιτικά, ακόμα και οικονομικά θέματα, όχι βέβαια από καιροσκοπισμό, αλλά γιατί επιδιώκει τη συζήτηση και το διάλογο, ή γιατί η ίδια δε θέλει να κλείσει το ζήτημα στις σελίδες ενός βιβλίου.