Πέμπτη 3 Απρίλη 2014
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 20
ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ
ΡΟΜΠΕΡΤΟ ΑΝΤΟ
Ζήτω η ελευθερία

Τι ακριβώς θέλει να πει ο Ρομπέρτο Αντό με τη φανφαρόνικη ταινία του; Ποια ακριβώς «ελευθερία» δοξολογεί; Γιατί η ελευθερία που η ταινία του διατρανώνει ουδόλως διαφέρει από το «concept» διαφήμισης τράπεζας που διατείνεται ότι «ελευθερία είναι... να κάνεις βουτιά από 20 μέτρα ύψος ή να κάνεις ρόδα ή τούμπες στο ύπαιθρο...», και άλλα τέτοια «ανατρεπτικά!»... Μήπως ο τίτλος του πρωτότυπου, «Viva la liberta!», έχει να κάνει με τον ανθρώπινο, τον αδιάφορο για εξουσία «λοξό» δίδυμο αδελφό του καταθλιπτικού πολιτικού, που κατακτά τα πλήθη χάρη στο «αυθόρμητο» που εκφράζει, ιδιότητα που τον καθιστά «επικοινωνιακό» και «ελεύθερο»; Ο Αντό κάνει ανύπαρκτη (και ανυπόστατη) κριτική για τους «θλιβερούς» πολιτικούς (όχι τη θλιβερή αντιλαϊκή πολιτική;) που δεν απογειώνουν την ιταλική αριστερά, το Δημοκρατικό Κόμμα - το PD, την τελευταία μετάλλαξη του ΚΚΙ. Ο σκηνοθέτης μπουρδουκλώνει την έννοια της ελευθερίας με την «αίσθηση ελευθερίας», ισχυριζόμενος ότι την εκλογική απογείωση της αριστεράς θα φέρει μια, αντικομφορμιστικής διάθεσης, ας πούμε, ηγετική προσωπικότητα... Κάτι σαν τον Ματέο Ρέντσι δηλαδή ...ή;

Τόσο λάιτ που επιπλέει ως φελλός η ταινία, δεν αγγίζει ούτε σπιθαμή πραγματικότητας. Το στόρι ξετυλίγεται σε περιβάλλον πολιτικό. Αρχικά και πριν αποκαλυφθεί η σοβαροφάνεια της ταινίας, πιστέψαμε ότι θα βρισκόμαστε ενώπιον «εκλεκτικών συγγενειών» με την «εξαφάνιση» του πολιτικού (Μαστρογιάνι) στο «Μετέωρο βήμα του πελαργού» του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Ο Αντό χτίζει τη μυθοπλασία στη σφαίρα της πολιτικής, με εκθαμβωτική απουσία πολιτικής θέσης! Θα τρίζουν τα κόκαλα του πολιτικού κινηματογράφου του Φραντσέσκο Ρόζι... Στο παρόν πόνημα, ούτε η μορφική κομψότητα των αστικών χώρων, ούτε η «class» στην απεικονιστική προσέγγιση, ούτε η μπουρλέσκ διακωμώδηση αρκούν να του προσδώσουν κάποια υπόσταση. Ακόμα και το μοναδικό ατού της ταινίας, ο πρωταγωνιστής Τόνι Σερβίλο - τελευταία ξεφυτρώνει ως μαϊντανός σε ό,τι κινηματογραφικά ιταλικό - σηκώνει αμφισβήτηση! Ο Σερβίλο είχε ένα σενάριο γραμμένο στα μέτρα του που έδινε την ευκαιρία, στον στρατευμένο θεατρικά Ναπολιτάνο ηθοποιό, να ερμηνεύσει ένα διπλό ρόλο, εκτελώντας νούμερο ισορροπιστή μεταξύ του συγκρατημένου καταθλιπτικού και του πεφωτισμένου τρελού. Χωρίς τον Σερβίλο δεν θα υπήρχε ταινία... Είναι όμως η ερμηνεία Σερβίλο στοιχείο ικανό να «κρατήσει» μια ταινία που δεν έχει τίποτα να πει; Πέρα από την κλασική (και αβανταδόρικη) θεματική του διπλού, που από τον Πλαύτο και μετά επανέρχεται στο θέατρο και όντως συνιστά στοίχημα για τον ηθοποιό. Η θεματική του διπλού είναι παρούσα και στην πολιτική, όπου εναλλάσσονται μάσκες για το θέατρο της εξουσίας. Ο Ρομπέρτο Αντό στην προσπάθειά του να ξαναζωντανέψει - με μακιγιάζ λαμπερό - το πτώμα της ιταλικής κωμωδίας, το πασπαλίζει με πούδρα γιαλαντζί προοδευτικότητας. Πρώτα γράφει το μυθιστόρημα «Il trono vuoto» (Ο άδειος θρόνος) και όταν το βιβλίο γίνεται επιτυχία και βραβεύεται, η Rai αναλαμβάνει την κινηματογραφική του παραγωγή και τη διανομή της ταινίας! Και μέσα στον όλον αχταρμά, οι στίχοι του Μπρεχτ - στη μονάκριβη σκηνή πολιτική και λαός συνευρίσκονται - σαν τεράστια στοιβάδα φωτός, απογυμνώνουν το ανούσιο κατασκεύασμα...

Παίζουν: Τόνι Σερβίλο, Βαλέριο Μαστραντρέα, Βαλέρια Μπρούνι Τεντέσκι, Μικέλα Τσεσκόν, κ.ά.

Παραγωγή: ΙΤΑΛΙΑ (2013)


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ