Πράγματι ο Ιταλός «μεταρρυθμιστής» παίρνει μέτρα ενίσχυσης του κεφαλαίου. Η μείωση της φορολογίας του είναι ενισχυτική στην αύξηση των κερδών του. Αλλά ταυτόχρονα μειώνει τα έσοδα του κράτους. Πώς λοιπόν τότε θα πληρώνει το κρατικό χρέος, αλλά ταυτόχρονα θα χρηματοδοτεί και επενδύσεις; Μειώνοντας δραστικά τα κρατικά κονδύλια που καλύπτουν στοιχειώδεις λαϊκές ανάγκες. Αυτό κάνει. Η μείωση της φορολογίας του λαού, είναι το τυράκι στη φάκα, που το εμφανίζει ως αύξηση εισοδήματος, αφενός για να συγκαλύψει όσο μπορεί τις δραστικές αντιλαϊκές περικοπές, αφετέρου για να εξασφαλίσει στήριξη στην αντιλαϊκή του πολιτική.