Η συζήτηση για τη φτώχεια τροφοδοτήθηκε και από τα πρόσφατα στοιχεία του ΟΟΣΑ. Επικεντρώνεται στη λεγόμενη ανισότητα εισοδημάτων, χωρίς βεβαίως να εξηγείται πώς αυτή διαμορφώνεται. Με αφορμή μάλιστα το πλεόνασμα και την περίφημη «διανομή» του, προβάλλεται η λογική ότι αυτή η ανισότητα είναι αποτέλεσμα της άδικης αναδιανομής. Συνεπώς, η λύση βρίσκεται στη δικαιότερη αναδιανομή. Λογική πολύ βολική για όσους θέλουν να κρύψουν την πραγματική αιτία των μεγάλων - βαθιών και αξεπέραστων - ανισοτήτων, που δεν είναι άλλη από τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, που σε κάθε του διαδρομή, σε κάθε στροφή, είτε σε ανηφόρα είτε σε κατηφόρα, αναπαράγει διαρκώς την ανισότητα.

Η λογική αυτή βολεύει το κεφάλαιο για να επιβάλλει όρους αναδιανομής στους εργαζόμενους προς τα κάτω. Ετσι, ως ανισότητα θεωρείται το γεγονός ότι ορισμένες κατηγορίες εργαζομένων παίρνουν περισσότερα, ενώ θα έπρεπε να παίρνουν όλοι λιγότερα! Αυτό μάλιστα προβάλλεται ως αποκατάσταση της δικαιοσύνης. Από την εποχή που το ΠΑΣΟΚ μιλούσε για τα «ρετιρέ» στους μισθούς έως σήμερα που η ΝΔ μιλά για τους «προνομιούχους» μισθωτούς.

Παράλληλα, προετοιμάζουν το κλίμα για να επιβάλουν το «ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα», το οποίο ήδη προβάλλουν ως μέτρο ενίσχυσης των φτωχών. Στόχος που προβάλλεται και από τον ΣΥΡΙΖΑ. Στην πραγματικότητα πρόκειται για αποδοχή της μόνιμης φτώχειας.

Οι καπιταλιστές δεν έχουν κανένα πρόβλημα να δείχνουν με τα πιο μελανά χρώματα τη φτώχεια όταν αυτή ξεχειλίζει, όταν δεν μπορεί ο μηχανισμός προπαγάνδας τους να την καλύψει. Κάνουν, όμως, ταυτόχρονα τα πάντα για να μη γίνει κουβέντα για το ίδιο το σύστημα που γεννά τη φτώχεια, την ανισότητα. Δεν έχουν πρόβλημα να ρίχνουν τις ευθύνες στους πολιτικούς τους υπαλλήλους («οι πολιτικοί φταίνε», το 'πε με τον τρόπο του και ο πρόεδρος του ΣΕΒ προχτές), αρκεί να μη γίνεται κουβέντα για το κοινωνικό οικονομικό σύστημα.

Οι πολιτικές διαχείρισης της φτώχειας είναι στην πραγματικότητα πολιτικές συντήρησης του προβλήματος στο διηνεκές, δεν μπορούν να δώσουν απάντηση τα ψίχουλα, τα ξεροκόμματα που επιδιώκουν να συνηθίσουν τους εργαζόμενους σε μειωμένες απαιτήσεις, στο «δόξα τω θεώ έχουμε ένα πιάτο φαΐ». Και αυτό μάλιστα σε συνθήκες που η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων δίνει τη δυνατότητα για τη διευρυμένη ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών. Υπάρχει, όμως, απάντηση στη φτώχεια: Η αλλαγή δρόμου ανάπτυξης, για μια ανάπτυξη χωρίς τα δεσμά του κεφαλαίου και της ΕΕ, με κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας με σκοπό την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών. Οι κομμουνιστές, τα μέλη, τα στελέχη του ΚΚΕ παλεύουν σήμερα στο εργατικό κίνημα, στη λαϊκή συμμαχία να στηριχτούν οι εργαζόμενοι που βιώνουν πιο έντονα την όξυνση των ανισοτήτων και λόγω κρίσης, να σηκωθούν στα πόδια τους, για να μη συμβιβαστούν με μια ζωή χωρίς απαιτήσεις, παλεύοντας ταυτόχρονα για να ανοίξει και ο δρόμος που θα κάνει τη φτώχεια παρελθόν.