Σημείο εκκίνησης της ιστορίας, που χωρίζεται σε 8 πράξεις, η κακοποιημένη και ξεπαγιασμένη Τζο που ένας συνεσταλμένος, μορφωμένος «Σαμαρείτης» βρίσκει και περιθάλπει προσφέροντάς της τσάι. Αντίθετα απ' όλους τους άνδρες, που η Τζο συνάντησε στη ζωή της, ζητά να ακούσει την ιστορία της. Εκτενής και ζωντανή η αφήγηση με φλας μπακ, δεν αφήνει τίποτα στη φαντασία... Η Τζο άρχισε από νήπιο να εξερευνά τη σεξουαλικότητά της. Εξακολούθησε με τη φυσική περιέργεια παιδιού στην εφηβεία και δεν άργησε να καταληφθεί από εμμονή για σεξουαλικές ανακαλύψεις. Την είχε κυριεύσει η επιθυμία για σεξ, η νοσηρή περιέργεια, κι αποζητούσε όλο και μεγαλύτερες προκλήσεις σε σχηματισμούς με μόνιμα καινούργιους παρτενέρ. Η επιμονή φέρνει κατάχρηση και η κατάχρηση επεκτείνεται σε πολλαπλά επίπεδα... Η γυναίκα αφηγείται, ο άνδρας ακούει, παρατηρεί και σχολιάζει έντονα. Θυμίζει ψυχαναλυτική συνεδρία με τη γυναίκα να επεξεργάζεται το μίσος προς τον εαυτό της. Ο τολμηρός φον Τρίερ ουδέποτε επέδειξε μεγαλύτερο ενδιαφέρον για μοντέλα ψυχολογικής επεξήγησης. Στη διχοτομική εικόνα εκείνη είναι η σάρκα κι εκείνος το πνεύμα που με αναφορές και παραλληλισμούς από την τέχνη «διαφοροποιεί» την αφήγηση, μετατοπίζοντάς την από όποια πορνογραφική διάσταση. Γιατί η γύμνια εδώ λειτουργεί σα «φυσικό» εργαλείο της αφήγησης που εξελίσσεται με απόλυτη ελευθερία και αναφορές σε μεγάλους δασκάλους του κινηματογράφου, ενώ η κάμερα βρίσκεται συχνά κοντά στα πρόσωπα γιατί, στη βάση του σεξ, υπάρχουν οι διαθέσεις και οι θελήσεις δύο ανθρώπων και όχι κενά περιγράμματα φύλων...