Διαβάζουμε στην «Καθημερινή»: «Πρώτο το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο: Εξετάζει τη νομιμοποίηση της σύνθεσης της τρόικας, τη συμβατότητα των επιβληθέντων μέτρων προς το ευρωπαϊκό κεκτημένο, αλλά και την αποτελεσματικότητά τους. Η έκθεση των εισηγητών τα βρίσκει και τα τρία ελλιπή. Δεύτερη σπεύδει να αξιολογήσει τα αποτελέσματα των Μνημονίων η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Στην πρόσφατη ετήσια επισκόπηση της Κομισιόν, επικρίνεται η επιβληθείσα εσωτερική υποτίμηση ως πολιτική με ρεκόρ ανεργίας, ρεκόρ μετανάστευσης, ρεκόρ αναποτελεσματικής κοινωνικής προστασίας. Οι αυτοκριτικές επισημάνσεις του Ευρωκοινοβουλίου και της Επιτροπής υποδεικνύουν, έστω εκ των υστέρων, ένα πεδίο συνδιαλλαγής με τους Ευρωπαίους εταίρους, ίσως και για άντληση πόρων, στο πλαίσιο ενός σχεδίου ανάκαμψης και ανάπτυξης, που φαίνεται ιστορικά αναγκαίο για όλη την Ευρώπη. Τούτο, βεβαίως, εφόσον η Ευρώπη δεν επιθυμεί ακρωτηριασμούς και γεωπολιτική αναταραχή, αλλά μετά την αποτροπή του ντόμινο με την ελληνική θυσία, φαίνεται ότι δεύτερες σκέψεις, ψυχραιμότερες, αρχίζουν να αναδύονται. Σε αυτήν την προοπτική πρέπει να καμφθούν και οι έξω φοβίες για ενδεχόμενη κυβερνητική αλλαγή, ώστε να βρεθεί στέρεο έδαφος συνομιλίας».

Διαβάζοντας κανείς αυτές τις εκτιμήσεις θα μπορούσε να πει ότι είναι του ΣΥΡΙΖΑ. Προτρέπει - αξιοποιώντας τις αρνητικές εκτιμήσεις για τα μνημόνια, τις φυγόκεντρες δυνάμεις στην ΕΕ (βλ. ακρωτηριασμοί) - σε διαπραγμάτευση αλλαγής μείγματος διαχείρισης, αναγκαίο για όλη την Ευρωζώνη, χρηματοδότηση επενδύσεων, προβάλλοντας και την εκτίμηση ότι δεν πρέπει να φοβούνται «οι έξω» κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Επιλογές αστών... Θυμίζουμε την εκτίμηση που αναφέρεται στη Διακήρυξη της ΚΕ του ΚΚΕ για τις Ευρωεκλογές, όπου αναφέρεται: «Οι μεγαλοεπιχειρηματίες δεν ανησυχούν για το ενδεχόμενο κυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ»...

Η οξεία αντιπαράθεση Β. Σόιμπλε για την εκτίμηση του Ολι Ρεν ότι ο αποπληθωρισμός στην Ευρωζώνη, δηλαδή η έλλειψη ρευστότητας σε κεφάλαια, είναι επικίνδυνος για την οικονομία, εκτίμηση που χαρακτήρισε ανοησία ο Σόιμπλε, δείχνει και την οξύτητα των αντιθέσεων στους κόλπους των καπιταλιστών, αλλά και εντός της Ευρωζώνης και της ΕΕ, για τη διαχείριση της ανάκαμψης. Το ζήτημα του αποπληθωρισμού σηκώνει και το ΔΝΤ κόντρα στην πολιτική Γερμανίας και Ευρωζώνης. Λένε δηλαδή ότι πρέπει να χαλαρώσει η αυστηρή δημοσιονομική πολιτική, να δοθούν κεφάλαια για επενδύσεις, αλλά και να τονωθεί η ζήτηση τώρα που υπάρχουν τα πρώτα σημάδια ανάκαμψης. Ανάλογη κόντρα είχε ξεσπάσει και με τα πλεονάσματα της Γερμανίας(είχε βάλει ζήτημα η Κομισιόν), και τώρα με τον έλεγχο στην τρόικα. Αυτή η κόντρα έχει ξεσπάσει και στους κόλπους των Γερμανών καπιταλιστών, με τον πρώην πρόεδρο των βιομηχάνων να δηλώνει ότι το κοινό νόμισμα εμποδίζει την ανάπτυξη της παραγωγής. Την ίδια θέση προβάλλει και ο ΣΥΡΙΖΑ κόντρα στην κυβέρνηση. Αλλά και οι δύο πολιτικές είναι αντιλαϊκές.

«(...)τίθεται πλέον επειγόντως θέμα ανασυγκροτήσεως της Δεξιάς. Η νέα Δεξιά δεν μπορεί να είναι αντιευρωπαϊκή, αλλά θα πρέπει να εμφορείται από αίσθημα σκεπτικισμού για την πορεία της Ευρώπης, να έχει χαρακτήρα κοινωνικό και στόχο την ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας, που εκ των πραγμάτων και λόγω οικτρών χειρισμών έχει καταλυθεί. Εάν στο μεσοδιάστημα ο κ. Αντώνης Σαμαράς πετύχει την ουσιαστική και όχι επικοινωνιακή μετάλλαξη της ΝΔ, τότε θα επιλύσει ενδεχομένως ένα μείζον πρόβλημα όχι απλώς της Δεξιάς, αλλά της ομαλής διακυβερνήσεως της χώρας, διότι δίχως την ύπαρξη μιας ισχυρής Κεντροδεξιάς η Ελλάς θα οδηγηθεί σε περιπέτειες». Επισημάνσεις σε άρθρο της «Καθημερινής».

Βγάζει μάτι ότι ενισχύονται οι τάσεις στους αστούς για κριτική στάση απέναντι στην ΕΕ και την Ευρωζώνη. Γι' αυτό και όλα αυτά για «κοινωνικό χαρακτήρα» της ΕΕ, για «ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας κ.λπ.». Πίσω από αυτά εννοούν την ανάγκη αναδιαπραγμάτευσης με την ΕΕ και περιορισμού της πολιτικής λιτότητας. Με τέτοια χαρακτηριστικά επιδιώκουν ν' αναμορφώσουν την Κεντροδεξιά και πρώτ' απ' όλα τη ΝΔ...