Στενοχώρια έπιασε το «Βήμα της Κυριακής» (12/1/2014), για την «απαξίωση» της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης. Και κάνοντας αναδρομή αναφέρθηκε στη δυνατότητα παραγωγής που είχαν τα εργοστάσιά της (350.000 τόνους ζάχαρης το χρόνο), για ντόπια κατανάλωση και εξαγωγές, ενώ συνέβαλε στην ανάπτυξη των τευτλοπαραγωγών που ξεκληρίστηκαν. Κάνουν όμως και μια ντρίπλα, αθωώνοντας την ΕΕ, την Κοινή Αγροτική Πολιτική που επέβαλε τις ποσοστώσεις, γράφοντας ότι αυτές το 2006 καταργήθηκαν, αλλά η τότε κυβέρνηση δεν το διαπραγματεύτηκε με την ΕΕ, προκειμένου να πάρει χρήμα. Μόνο που η πραγματικότητα δεν είναι ακριβώς έτσι. Η ΕΕ δεν επιτρέπει κρατικά εργοστάσια, λόγω απελευθέρωσης. Η ΚΑΠ, επιβάλλοντας τις ποσοστώσεις, οδήγησε στο κλείσιμο όλων, εκτός από ένα, των εργοστασίων ζάχαρης. Που και αυτό παζάρεψε να το πουλήσει, αλλά δεν τα κατάφερε και το έκλεισε. Κροκοδείλιο, λοιπόν, το κλάμα. Αυτή η υπόθεση είναι ένα ακόμη παράδειγμα για την αναγκαιότητα κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής, που με κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο θα μπουν σε κίνηση για την ικανοποίηση των αναγκών του λαού, αναπτύσσοντας και τη βιομηχανία και τα αγροτοβιομηχανικά συμπλέγματα και την αγροτική οικονομία.