Μιλά στο «Ριζοσπάστη» η Μαιρηβή Γεωργιάδου για τη συγκεκριμένη πρωτοβουλία που πήρε το εργαστήρι της
Την πρωτοβουλία είχε το εργαστήρι Μαιρηβή, που από το 1999 «υπηρετεί» την τέχνη του κουκλοθέατρου, ανεβάζοντας δικές του παραγωγές, διοργανώνοντας εργαστήρια και άλλες δραστηριότητες, φιλοξενώντας παραστάσεις άλλων κουκλοθεατρικών θιάσων, καθιερώνοντας μια μόνιμη σκηνή κουκλοθέατρου στο κέντρο της Αθήνας (Σαχτούρη 4 και Σαρρή, Ψυρρή).
«Στόχος μας είναι να μάθει ο κόσμος το κουκλοθέατρο, μία τέχνη "παρεξηγημένη" στην Ελλάδα σε σχέση με άλλες χώρες όπου υπάρχει παράδοση και το τιμούν περισσότερο», σημειώνει μιλώντας στο «Ρ» για την πρωτοβουλία αυτή η δημιουργός του εργαστηρίου, κουκλοπαίχτρια Μαιρηβή Γεωργιάδου. «Πρόκειται για επιλεγμένες και πολύ αξιόλογες παραστάσεις». «Ο κόσμος έχει την ευκαιρία να δει οικονομικά, θιάσους που έρχονται από το εξωτερικό και εμείς προσπαθούμε αυτή η πρωτοβουλία να αντέξει χωρίς οικονομική υποστήριξη. Κάποτε, το υπουργείο Πολιτισμού παρείχε οικονομική υποστήριξη, τώρα δεν έρχεται από πουθενά», σημειώνει μεταξύ άλλων.
Από την παράσταση του Κρατικού Κουκλοθέατρου Βάρνας |
Επόμενος σταθμός στο φεστιβάλ είναι η παράσταση «folklore fantasies από το Κρατικό Κουκλοθέατρο Βάρνας από τη Βουλγαρία στις 3, 4 και 5 Γενάρη, που απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες. Τέσσερις ηθοποιοί κούκλας εμψυχώνουν αντικείμενα καθημερινής χρήσης, τα μετατρέπουν σε κούκλες, σε εικόνες ανθρώπων και ζώων και προσφέρουν ένα απολαυστικό αποτέλεσμα, σε μία παράσταση που έχει κερδίσει ένα μεγάλο αριθμό εθνικών και διεθνών βραβείων. Χαρακτηριστικό της παράστασης είναι οι γρήγορες εναλλαγές χαρακτήρων και ο αυτοσχεδιασμός από τους κουκλοπαίχτες - ηθοποιούς, σε συνδυασμό με το ρυθμό της παραδοσιακής μουσικής.
Από την παράσταση «Ο ποντικός και η θυγατέρα του» |
Μιλώντας για την τέχνη του κουκλοθέατρου σήμερα, η Μαιρηβή Γεωργιάδου λέει ότι «στην Ελλάδα θεωρείται παιδικό, ρηχό, με περιεχόμενο που περιορίζεται σε συμβουλές και απαρχαιωμένα μηνύματα. Είναι κάτι που αντιμετωπίζουμε συνεχώς», σημειώνοντας ότι ίσως υπάρχουν κάποιες παραστάσεις που δικαιολογούν αυτήν την άποψη. Ωστόσο, δηλώνει ότι «έχουν γίνει μεγάλα βήματα και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, το κουκλοθέατρο γίνεται μια τέχνη για μικρούς και μεγάλους, υπάρχουν ακόμα και παραστάσεις μόνο για ενήλικες. Εχει ξεφύγει από τις γαντόκουκλες που δίνουν συμβουλές», σημειώνει χαρακτηριστικά.
«Το κουκλοθέατρο το ξεχωρίζει η δύναμη που έχει η κούκλα στα παιδιά. Ενας λόγος παραπάνω είναι ότι η κούκλα είναι μικρή, κοντά στο μέγεθος τους, είναι ταυτόχρονα έμψυχο και άψυχο. Το ότι κάτι άψυχο ξαφνικά ζωντανεύει και είναι κάτι πολύ γνώριμο στο παιδί. Τα παιδιά αυτό το κάνουν, πιάνουν αντικείμενα και τα ζωντανεύουν. Το κουκλοθέατρο είναι κοντά στην παιδική κατανόηση». «Από εκεί και πέρα, το αν θα μας απογοητεύσει, είναι και υπόθεση της παράστασης και του κουκλοπαίχτη».
Σημειώνει, πάντως, ότι «τα τελευταία χρόνια υπήρξε μία καλή ανταπόκριση κυρίως από σχολεία, γιατί οι εκπαιδευτικοί δείχνουν να έχουν καταλάβει το ρόλο που μπορεί να παίξει, σαν εργαλείο. Βέβαια, τώρα και λόγω της οικονομικής κατάστασης, τα οικονομικά της οικογένειας έχει περιοριστεί πολύ» σημειώνει, και παρόλο που τα εισιτήρια έχουν φθηνύνει, ο κόσμος αδυνατεί να παρακολουθήσει ο ίδιος ή να πάει τα παιδιά του σε κάποια παράσταση.