Οπως υπογραμμίστηκε και στην εισήγηση της Γραμματείας, το ταξικό κίνημα «καλείται να οργανώσει με κέντρο το χώρο δουλειάς, τον κλάδο, την πάλη της εργατικής τάξης, πάνω στο έδαφος των πολύ οξυμένων προβλημάτων, για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων της, για την ανατροπή αυτής της πολιτικής». Γι' αυτό απαιτείται «κάθε σωματείο, κάθε σωματειακή επιτροπή, κάθε λαϊκή επιτροπή άμεσα να συζητήσει, να πάρει αποφάσεις, να σχεδιάσει τη δράση του, να βάλει στη μάχη τις ζωντανές δυνάμεις του τόπου δουλειάς, του κλάδου, της γειτονιάς. Να αναζωογονήσει και να ενισχύσει τους αγωνιστικούς δεσμούς». Οπλο σε αυτήν την προσπάθεια «είναι η καλή λειτουργία των σωματείων, η μεγαλύτερη μαζικοποίηση, το καλό σχέδιο και οργάνωση της πάλης με ολοκληρωμένη και επιχειρηματολογημένη παρέμβαση, για μεγαλύτερη συσπείρωση στον αγώνα για όλα όσα απασχολούν την εργατική λαϊκή οικογένεια, για την ανατροπή αυτής της πολιτικής».

Τα μέτωπα πάλης που θα εξελιχθεί αυτή η αναμέτρηση και πρέπει να επικεντρώσει και να σχεδιάσει τη δράση του το κίνημα είναι: Οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, η Κοινωνική Ασφάλιση, η Υγεία και η Παιδεία, ο αγώνας ενάντια στη φοροληστεία του αστικού κράτους και τους πλειστηριασμούς των τραπεζών, οι ιδιωτικοποιήσεις.

Μπροστά σε αυτές τις εξελίξεις, στο αναμενόμενο βάθεμα της κρίσης, κοινή ήταν η διαπίστωση πως στις πλάτες του ταξικού κινήματος πέφτουν μεγάλες ευθύνες, τα συνδικάτα και τα στελέχη του έχουν την υποχρέωση να συμβάλλουν στην επιτάχυνση της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος, ανταποκρινόμενα στην εμπιστοσύνη που δείχνουν οι εργαζόμενοι, οι νέοι, οι άνεργοι, τα λαϊκά στρώματα. Το κίνημα πρέπει να είναι σε ετοιμότητα, ικανό ν' απαντήσει κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, καθώς οξύνονται οι ανταγωνισμοί μεταξύ καπιταλιστικών χωρών, η επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού κλιμακώνεται, ενώ ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ σχεδιάζουν στρατιωτική επέμβαση στη Συρία.

Ομως, όπως τονίστηκε στη σύσκεψη, για να γίνει το κίνημα ετοιμοπόλεμο, για να μπορεί να αντιμετωπίσει και να ανατρέψει την αντιλαϊκή πολιτική, βασική προϋπόθεση είναι η ανασύνταξή του. Μόνο ένα κίνημα απαλλαγμένο από τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό, ενισχύοντας τα ταξικά του χαρακτηριστικά μπορεί να φέρει σε πέρας αυτήν την αποστολή. Και εννοείται ότι την ανασύνταξη αυτή, δεν μπορούν να την κάνουν οι δυνάμεις εκείνες που πρωτοστάτησαν χρόνια τώρα στον πόλεμο ενάντια στο ΠΑΜΕ.

«Αυτοί - σημειώνεται στην εισήγηση - που πρωτοστάτησαν στον πόλεμο ενάντια στο ΠΑΜΕ, όπως η "Αυτόνομη Παρέμβαση", αντιγράφει το σύνθημα και το στόχο του ΠΑΜΕ για την ανασύνταξη του συνδικαλιστικού κινήματος, ανακάλυψαν ξαφνικά την ευθύνη των εργατοπατέρων και επιχειρούν να πρωταγωνιστήσουν στην ανασύνταξη δήθεν, του συνδικαλιστικού κινήματος.

Σκοπός όμως αυτών των δυνάμεων με το κλεμμένο σύνθημα, δεν είναι η εξυγίανση του συνδικαλιστικού κινήματος. Το περιεχόμενο της ανασύνταξης για αυτούς είναι να ηγεμονεύσουν στο κίνημα και να το υποτάξουν στον πολιτικό τους στόχο, που είναι να φύγει η κυβέρνηση Σαμαρά, η Κεντροδεξιά, και να έρθει στη θέση της μια Κεντροαριστερή κυβέρνηση με επικεφαλής το ΣΥΡΙΖΑ.

Από τη σκοπιά αυτή πρωτοστατούν στη μεταμόρφωση του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού.

Θέλουν συνδικαλιστικό κίνημα υποταγμένο στα σχέδια για τη διαχείριση αυτού του συστήματος, για εναλλαγή κυβέρνησης, και αύριο ένα κίνημα στήριγμα της ίδιας αντεργατικής πολιτικής».

Γι 'αυτό το πραγματικό δίλημμα που προβάλλει και πάλι μπροστά στους εργαζόμενους είναι:

• Γραμμή ταξικής πάλης ή γραμμή συμβιβασμού με τους επιχειρηματικούς ομίλους και τους πολιτικούς και συνδικαλιστικούς εκπροσώπους τους;
• Γραμμή διαχείρισης ή ανατροπής;

Το ταξικό κίνημα πιο αποφασιστικά πρέπει να επιμείνει και να αναδείξει ποια συμμαχία έχει ανάγκη ο λαός:

«Τη συμμαχία των λεγόμενων αντιμνημονιακών δυνάμεων ή τη συμμαχία που εκφράζει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, των φτωχών αγροτών, των αυτοαπασχολούμενων;

Οτι ο λαός έχει ανάγκη από ένα κίνημα ανατροπής και όχι ένα κίνημα του μικρότερου κακού, του εφικτού και του ρεαλισμού».