Η Συμφωνία του Οσλο, το 1993, υποτίθεται ότι αποτελούσε την έναρξη μιας «ειρηνευτικής διαδικασίας», που έδινε τέλος στην πρώτη Ιντιφάντα και στόχευε στην επίτευξη μιας οριστικής λύσης μέσω διαλόγου στο Παλαιστινιακό. Φευ, η πραγματικότητα δικαίωσε όλους όσοι, εξαρχής, εμφανίστηκαν ιδιαίτερα επιφυλακτικοί και προτίμησαν να αναφέρονται με εισαγωγικά σε αυτήν την «ειρηνευτική διαδικασία», επιμένοντας ότι δεν υπάρχει ουσιαστικότερη και δικαιότερη λύση από την εφαρμογή των υπαρχουσών αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, (194, 242, 338). Αποφάσεις που προβλέπουν την, άνευ όρων, αποχώρηση των ισραηλινών στρατευμάτων από τα κατειλημμένα αραβικά εδάφη, την επιστροφή των προσφύγων, την παύση κάθε εποικιστικής δραστηριότητας και την ειρηνική συνύπαρξη των δύο λαών.

Οι «κακόπιστοι» ήταν, τελικά, αυτοί που προσέγγισαν την πραγματικότητα της «ειρηνευτικής διαδικασίας» με τον ρεαλιστικότερο δυνατό τρόπο. Γιατί, όπως αιματηρά αποδεικνύεται σήμερα, το περιεχόμενό της ουδέποτε αποσαφηνίστηκε οριστικά, ο στόχος της ποτέ δεν τέθηκε ξεκάθαρα και οι αλλεπάλληλες συνομιλίες της δεν απέβλεπαν στην πραγματικά δίκαιη επίλυση του θέματος. Αντίθετα η όλη διαδικασία χρησιμοποιήθηκε, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, για να καλλιεργηθεί, διεθνώς, η εντύπωση ότι το Μεσανατολικό έχει λυθεί, ενώ στην πράξη το μόνο που επιτεύχθηκε ήταν η διαρκής, αδιαπραγμάτευτη και κοινώς αποδεκτή, τελικά, διαμεσολάβηση των ΗΠΑ, αποκλειστικά με την επιμελημένη περιθωριοποίηση όλων των άλλων εγγυητριών δυνάμεων και η επαναδιαπραγμάτευση των ίδιων των αποφάσεων του ΟΗΕ.

Οπως παραστατικότατα υποστηρίζει σε άρθρο της στην ισραηλινή εφημερίδα «Χααρέτζ» η Ισραηλινή Αμίρα Χας, η «ειρηνευτική διαδικασία» του Οσλο δεν ήταν παρά ένα «πείραμα εργαστηρίου», βασισμένο στη νομιμοποίηση της αδικίας, της άνισης μεταχείρισης, της συνεχιζόμενης κατοχής, που παράλληλα στόχευε στη διαμόρφωση μιας αντίληψης, ακόμη και στους κόλπους των άμεσα ενδιαφερομένων, ότι πρόκειται για μια πραγματική ειρήνη. «Το πείραμα του Οσλο δεν μπορεί να κριθεί στη βάση των εξαγγελιών του, αλλά στη βάση της εφαρμογής του. Στην παλαιστινιακή ηγεσία δόθηκαν προνόμια και αναγνωρίστηκε όπως κάθε άλλη ηγεσία. Οι χειραψίες έγιναν και οι οξείς αλληλοχαρακτηρισμοί εξαλείφτηκαν. Δόθηκε και μια στοιχειώδης αυτονομία σε ορισμένα κομματάκια γης. Τι άλλο; Τίποτε.»

«Ο παλαιστινιακός λαός δεν κέρδισε τίποτε από τη διαδικασία αυτή. Η γη του παρέμενε υπό κατοχή, οι μετακινήσεις του περιορίζονταν, τα χωράφια και τα σπίτια του καταστρέφονταν, το νερό του καταληστευόταν, η οικονομία του ήταν ανύπαρκτη, αλλά υπήρχε "ειρήνη". Αν το πείραμα πήγαινε καλά, όλοι θα ήταν ευχαριστημένοι, με την ειρήνη να βασιλεύει, εκτός πλαισίου Διεθνούς Δικαίου και ΟΗΕ. Στο περιθώριο θα έμενε μόνο ο παλαιστινιακός λαός και τα αυτονόητα δικαιώματά του. Τα πειραματόζωα, όμως, εξεγέρθηκαν, αρνούμενα να γίνουν θυσία για την ικανοποίηση των ΗΠΑ, της ισραηλινής ηγεσίας και όλων όσοι συνομολόγησαν στο απάνθρωπο πείραμα εις βάρος τους», καταλήγει η Χας, αναρωτώμενη ποια στοιχειώδης ανθρώπινη λογική καλεί το θύτη και το θύμα να επιδείξουν αμοιβαία αυτοσυγκράτηση.