Τα παιδιά θα πλουτίσουν τις γνώσεις και θ' αναπτύξουν τη φαντασία τους αποκτώντας το Πάσχα ένα βιβλίο γραμμένο γι' αυτά. Ενα παιδί για πρώτη φορά αντικρίζει ένα παλιό τρενάκι προκατοχικό, στο βιβλίο. «Ενα παλιό πολύ παλιό τρενάκι», της Μαρούσκας Χατζηγιάννη. Βοήθημα σπουδαίο στο χτίσιμο της φαντασίας των παιδιών οι θαυμαστές ζωγραφιές της Εύας Μελά.

Το τρενάκι είχε τη «δική του ιστορία». Το πρώτο του ταξίδι με τους ομορφοστολισμένους ευτυχισμένους ταξιδιώτες από πόλη σε πόλη κι ύστερα κάθε μέρα το ίδιο δρομολόγιο μ' ανθρώπους της δουλιάς και άλλους, χαρούμενους ή θλιμμένους. Ωσπου ακούστηκε η λέξη ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ. Το τρενάκι πληγωνόταν, χτυπιόταν, μα άντεχε. Είδε πράματα και θάματα, μπαρουτοκαπνισμένους, γνωστούς του ή άγνωστους, με φισεκλίκια και τ' όνομα «ΑΝΤΑΡΤΕΣ» να ορμούν σε σιδερένια θεριά να τ' ανατινάζουν, να εξουδετερώνουν κάτι σιδεροφορεμένους, με φάτσες κακές, μισητές. «Θυμάμαι ήτανε μια μέρα σκοτεινή, δύσκολη και θλιβερή που μπήκαν πάνω μου και μέσα μου κάτι άγνωστοι, μοχθηροί και κακοί και είπανε, ναι μ' αυτό θα τους στέλνουμε, μ' αυτό θα τους πηγαίνουμε και με γέμισαν με τους δικούς μου ανθρώπους που τους γνώριζα και τους αναγνώρισα, ήταν όμως οι άνθρωποί μου κι οι σύντροφοί μου αλλιώτικοι κι αδύνατοι και απεριποίητοι και τρομοκρατημένοι και με έστειλαν μαζί τους μακριά, πολύ μακριά και δεν τους ξανάδα ποτέ μα ποτέ, χάθηκαν λέγανε σε κάτι κρεματόρια μακρινά και στρατόπεδα συγκέντρωσης φριχτά...».

Ωσπου πάλι ένα πλήθος όμορφα πρόσωπα, λαμπροντυμένα, με λουλούδια, με τραγούδια, με φωνές χαράς και ωραία λόγια το πλημμύρισαν. Και τώρα στην απόσυρση όλο σκέφτεται: «Είμαι περήφανο μα πολύ περήφανο γιατί έκανα πάντα τη δουλιά μου σωστά κι αν πόνεσα κι αν πληγώθηκα το άντεξα και το 'κρυψα καλά κι ας είμαι τώρα μόνο μου εδώ, έχω κοντά μου τις πιο όμορφες και ηρωικές στιγμές μου και στις έδωσα τώρα και εσένα και μην τις ξεχνάς, μην τις απολησμονείς, πες τες και συ και ξέρε το μικρέ μου κότσυφα εσύ, κελαρυστό ρυάκι, δροσερή στιγμή, ξέρε και μάθε το καλά ότι η ιστορία σου πέρασε μέσα κι από μένα και δεν κιότεψα ποτέ συντροφάκι μου, λουλουδάκι μου, δε λύγισα ποτέ ανθέ μου ολάνθιστε, καμαρωτέ μου, κόκκινό μου γαρούφαλό μου εσύ».

Ετσι παιδιά, γράφτηκε αυτή η ιστορία για να θυμούμαστε πάντα τα μεγάλα και ωραία, να τα 'χουμε γκόλφι ακριβό τις ώρες που πρέπει να αντιμετωπίσουμε το κακό. Και καλή ΑΝΑΣΤΑΣΗ που θα 'ρθει, δεν μπορεί, πάντα έρχεται.