Οι λέξεις «έρωτας», «θάνατος», «ζωή», «τρέλα», «παιγνίδι», «περιπέτεια», κλείνουν το θεματικό πυρήνα της ποίησης του Γιώργου Καραντώνη. Λέξεις - κλειδιά που ο ποιητής μας παραδίνει για να μπούμε στην ψυχή του, που έχει τα «παράθυρα» ανοιχτά στην καθημερινότητα. Ο ποιητής γεννήθηκε μ' αυτά, ανοιχτά, κι όλο κοιτά έξω χωρίς να φοβάται μήπως το φως της κάθε μέρας «θα 'ναι - γι' αυτόν - μια νέα τυραννία». Καθώς η ψυχή του αναζητά περισσότερο φως, κυνηγά το ανείπωτο:... Κάτι με σπρώχνει να βγω έξω απ' τους τοίχους / βιάζομαι να πάω να κυνηγήσω στίχους... Η ποίηση μαζί του σε κάθε του αναζήτηση στη ζωή. Για παράδειγμα δεν ξεχωρίζει την ποίηση, απ' τη γυναίκα: «Κυρία μου / δος ημίν σήμερον / τον στίχον ημών τον επιούσιον». Για τον Γ.Κ., «όσα ψευδώνυμα κι αν μεταχειρίστηκε ο έρωτας / δεν μπόρεσε να κρύψει τ' όνομά του». Η ποίηση κι ο έρωτας, πρωταρχικά στοιχεία στους απερίφραστους κ' ευρηματικούς στίχους του: «Μέσα από τ' ανοιγμένα ποιήματα / ο επίμονος έρωτας έρχεται και ξανάρχεται».

Αν ο έρωτας είναι ζωή, η άλλη όψη του είναι ο θάνατος, και της ίδιας της ποίησης που δεν ξεχωρίζει απ' την έννοια της ζωής: «Σειρήνες περιπολικών / κι ασθενοφόρων / διαρκώς αναγγέλλουν / ποιητικά ατυχήματα / που συμβαίνουν / σε ώρες αιχμής / της ποιητικής κυκλοφορίας». Η τρέλα είναι θάνατος εν ζωή, κ' η ζωή λαχείο που σπάνια κερδίζει σήμερα: «Λαός - Λαϊκό Λαχείο / Εθνικό Λαχείο / Κράτος - Κρατικό Λαχείο / Δηλαδή γενικά την κάναμε λαχείο», ειρωνεύεται ο ποιητής παίζοντας με τις λέξεις. Μια περιπέτεια η ποίηση για τον Γ.Κ. στο κυνήγι του ανείπωτου. «Πρώτα το ανείπωτο / μετά θα 'ρθει το ποίημα», λέει κάπου, τοποθετώντας το ανέκφραστο, στο ανυλοποίητο ακόμα, της αγάπης του ανθρώπου, για τον άνθρωπο (Εκδόσεις Πανδώρα).