Στην υπαρξιακή αλλά καθόλου μεταφυσική ταινία της η Λοφσκί στοχεύει στο συναίσθημα και μόνο και ξαναστήνει το παρελθόν που συνίσταται από επιλεγμένες, ανεξίτηλες μνήμες και αναμνήσεις, σαν κάτι πολύτιμο, με σεβασμό, συγκίνηση, ρομαντισμό και την ευαισθησία αυτού που το βίωσε ολόπλευρα, για να αρχίσει μετά την αποδόμησή του, κομμάτι κομμάτι.

Η Καμίγ ανθρώπινη, ξεροκέφαλη και εύθραυστη, επαναπροσδιορίζει τη σχέση της με το χρόνο ο οποίος με την ιδιότητα της σταθεράς διαπερνά, με «πηγαινέλα» όλη την ταινία και βυθίζεται σε μια υπαρξιακή δίνη. Η Καμίγ χαϊδεύει με χάρη το συναίσθημα της απώλειας. Αγγίζει τα τραύματά της με πικρό χιούμορ, οδυνηρή νοσταλγία και ελπίδες εξανεμισμένες. Την ταινία που ρέει ανεμπόδιστα, διαπερνά πέρα ως πέρα μια μελαγχολική φαντασία και μια γλυκιά αυθάδεια που χαρακτηρίζει τη δεύτερη αυτή ευκαιρία για την Καμίγ, να ξαναζήσει όπως εκείνη θα ήθελε την ήδη βιωμένη της ζωή. Να λειτουργεί ταυτόχρονα και σαν σκηνοθέτης, αλλά και σαν ηθοποιός σε αυτή τη ζωή...

Το πραγματικά ευρηματικό στοιχείο της ταινίας συνίσταται στο ότι, παρά την επιστροφή στο παρελθόν, οι πρωταγωνιστικοί χαρακτήρες Καμίγ και Ερίκ που συνιστούν το επίκεντρο της ιστορίας, διατηρούν τη σημερινή τους όψη. Αντιμετωπίζουν τις προ 25ετίας καταστάσεις μέσα από ένα σημερινό πρίσμα...

Παίζουν: Νοεμί Λοφσκί, Σαμίρ Γκεσμί, Γιολάντ Μορό, Ζαν-Πιερ Λεό, Ντενίς Πονταλιντές, Ματιέ Αμαλρίκ κ.ά.

Παραγωγή: Γαλλία (2012).