Κυριακή 2 Ιούνη 2013
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 9
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ ΣΤΟΥΣ ΚΛΑΔΟΥΣ ΤΗΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑΣ*
Εμπόδια στην ενότητα δράσης της εργατικής τάξης

Μέρος 1ο

Η ανάγκη να προχωρήσει πιο αποφασιστικά η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος αναδείχτηκε από το 19ο Συνέδριο ως καθοριστικής σημασίας καθήκον για το Κόμμα μας.

Η προώθηση της ενότητας της εργατικής τάξης είναι κεντρικό καθήκον που προκύπτει από τη στρατηγική του Κόμματος, ζήτημα κρίσιμο και καθοριστικό για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, για την προώθηση της Κοινωνικής Συμμαχίας στον κάθε χώρο και κλάδο δουλειάς, για τη συγκρότηση της Λαϊκής Συμμαχίας.

Γνωρίζουμε από τη θεωρία μας, την ιστορική εμπειρία, αναφέρεται και στο Πρόγραμμά μας, ότι το ανώτερο επίπεδο της ενότητας της εργατικής τάξης μπορεί να κατακτηθεί μόνο στο πλαίσιο της επαναστατικής κατάστασης - εξέλιξη αντικειμενική - όταν με τη σωστή τακτική και στρατηγική της κομμουνιστικής πρωτοπορίας η τάξη συσπειρώνεται πλειοψηφικά στο Κόμμα της, το ΚΚ, και δρα με όλες τις μορφές, για την εκπλήρωση της ιστορικής της αποστολής, την κατάκτηση της εξουσίας για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού. Το Πρόγραμμά μας αναφέρει επίσης ότι «η δράση του ΚΚΕ, σε μη επαναστατική κατάσταση, συμβάλλει αποφασιστικά στην προετοιμασία του υποκειμενικού παράγοντα (Κόμμα, εργατική τάξη, συμμαχίες) για επαναστατικές συνθήκες». Είναι επίσης γνωστός ο ρόλος του βιομηχανικού προλεταριάτου στην ταξική πάλη, τόσο στην περίοδο της συγκέντρωσης δυνάμεων όσο και στην επαναστατική κατάσταση, ρόλος που μας επιφορτίζει με ιδιαίτερα καθήκοντα ως Τομεακής Οργάνωσης Βιομηχανίας για την προώθηση της στρατηγικής του Κόμματος.

Θα προσπαθήσουμε να θίξουμε βασικές πλευρές σχετικά με την ενότητα της τάξης, όπως εμφανίζονται στους κλάδους της βιομηχανίας, θα παραθέσουμε ορισμένες σκέψεις πώς μπορούμε να την προωθήσουμε όσο είναι δυνατόν στις σημερινές συνθήκες της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης.

Παλιό πρόβλημα σε νέες συνθήκες

Ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής οδηγεί στην πολυδιάσπαση της εργατικής τάξης, στη διαφοροποίηση στο εσωτερικό της, στον ανταγωνισμό ανάμεσα στους εργάτες ως πωλητές του εμπορεύματος εργατική δύναμη στους καπιταλιστές. Αυτό είναι το αντικειμενικό έδαφος για την καλλιέργεια συντεχνιακών αντιλήψεων, για να προωθεί η αστική τάξη το «διαίρει και βασίλευε», για να ορθώνει εμπόδια στη διαμόρφωση ταξικής επαναστατικής συνείδησης. Πάνω σε αυτά πατάει και ο οπορτουνισμός, ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός, για να χτυπάει την ταξική ενότητα και να προωθεί την ενσωμάτωση.

Σε συνθήκες βαθιάς καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, ενώ από τη μια συμπιέζονται όλα τα τμήματα της εργατικής τάξης προς τα κάτω, γεγονός που δημιουργεί δυνατότητες ενότητας, από την άλλη η πίεση δεν ασκείται στον ίδιο βαθμό, με τον ίδιο τρόπο και ρυθμούς, ούτε η καθοδική πορεία ξεκίνησε από το ίδιο επίπεδο. Είναι μια αντικειμενική αιτία που η στάση των διαφόρων τμημάτων της εργατικής τάξης διαφοροποιείται ποσοτικά και ποιοτικά ή και χρονικά ακόμη απέναντι στην επίθεση που δέχεται. Ιδιαίτερα πλήττονται τμήματα της εργατικής τάξης όπως οι γυναίκες, οι νέοι, οι αλλοδαποί, που γίνονται ακόμη πιο ευάλωτα στις πιέσεις. Εδώ χρειάζεται ακόμη πιο εξειδικευμένη παρέμβαση.

Το πρόβλημα επομένως της ενότητας σε συνθήκες κρίσης γίνεται πιο σύνθετο, χρειάζεται μελετημένη και συγκεκριμένη αντιμετώπιση.

Η ανεργία ισχυρός μοχλός καθυπόταξης

Η τεράστια στρατιά των ανέργων και ειδικότερα σε ορισμένους κλάδους αποτελεί ισχυρό μοχλό πίεσης προς τους εργαζόμενους που αξιοποιούν η εργοδοσία και η κυβέρνηση.

Συναντάμε ανέργους που στρέφονται ακόμη και ενάντια στα συνδικάτα και στους αγώνες γιατί «δεν μπορούν να δώσουν άμεση λύση στο πρόβλημα», ασπάζονται πιο εύκολα τις αντιδραστικές θεωρίες «όλοι τα ίδια είναι, οι συνδικαλιστές είναι βολεμένοι, τα παίρνουν, δουλεύουν για τον εαυτό τους», θεωρούν ότι η αιτία όλων των προβλημάτων είναι οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο κ.ά. Απομακρύνονται από τα συνδικάτα και η οργάνωσή τους όντας άνεργοι γίνεται πιο σύνθετη και δύσκολη.

Επιπρόσθετα, σε ορισμένους κλάδους που έχουν «χτυπηθεί» πολύ από την κρίση, όπως ο Τύπος, η Κλωστοϋφαντουργία, το Μέταλλο, εκατοντάδες μέλη των συνδικάτων, έμπειροι και πρωτοπόροι εργάτες και συνδικαλιστές, βγήκαν εκτός παραγωγής. Διαλύθηκαν λόγω κλεισίματος επιχειρήσεων ή απολύσεων σωματειακές επιτροπές. Τις πιο πολλές φορές οι απολυμένοι δεν έχουν πιθανότητες να ξαναβρούν δουλειά στον ίδιο κλάδο. Αυτό απομαζικοποιεί ακόμα περισσότερο τα συνδικάτα, δυσκολεύει και την οργάνωση των εργατών που συνεχίζουν να δουλεύουν, αφού μεγαλώνει ο φόβος και η ανασφάλεια.

Κατακερματισμός στο χώρο δουλειάς, στον κλάδο και διακλαδικά

Η υλοποίηση του νέου αντεργατικού οπλοστασίου έχει οξύνει περισσότερο τις διαφορές και αντιθέσεις που προϋπήρχαν ανάμεσα στους εργαζόμενους, στους χώρους δουλειάς, δημιούργησε νέες. Στον ίδιο χώρο δουλειάς με άλλο καθεστώς πληρώνονται οι μεγαλύτεροι σε ηλικία εργαζόμενοι, αυτοί που είχαν προσληφθεί με την κλαδική σύμβαση, με άλλο οι νεότεροι 18 - 25 ετών, οι νεοπροσλαμβανόμενοι, όταν η σύμβαση έχει λήξει. Με άλλο καθεστώς συνταξιοδοτούνται οι παλιότεροι, με άλλο οι νεότεροι. Διαφορετικά αμείβονται, ασφαλίζονται και συνταξιοδοτούνται οι μόνιμοι, διαφορετικά οι έκτακτοι, οι εποχικοί, οι εργολαβικοί, οι εργαζόμενοι με μπλοκάκι. Αλλοι αμείβονται με ποσοστό επί των πωλήσεων, όπως, π.χ., οι οδηγοί στη ΔΕΛΤΑ ή ορισμένοι πωλητές και ιατρικοί επισκέπτες στον κλάδο του φαρμάκου - καλλυντικού.

Υπάρχουν ολόκληροι κλάδοι, όπου η ζωή των εργαζομένων έχει γίνει πραγματική κόλαση από πλευράς ανέργων, μισθών και συνθηκών δουλειάς. Υπάρχουν όμως κλάδοι που δεν έχουν χτυπηθεί από την κρίση όσο άλλοι, π.χ. Φάρμακο, Τρόφιμα, Ενέργεια, όπου οι εργαζόμενοι αισθάνονται ως «οι τυχεροί της υπόθεσης» και επηρεάζονται από αυτό.

Τμήματα εργαζομένων, π.χ. στην ΕΥΔΑΠ, στη ΔΕΗ, στα Πετρέλαια, που πριν την κρίση είχαν υψηλούς μισθούς και μεροκάματα, παρά τις απώλειες, δε βρίσκονται στην ίδια δύσκολη θέση με άλλα τμήματα εργαζομένων. Υπάρχουν επιχειρήσεις που ακόμα δεν προχώρησαν σε μειώσεις ή άλλες που έδωσαν και μικρές αυξήσεις.

Ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός οξύνει το πρόβλημα, π.χ., είτε δεν γράφει στα συνδικάτα αυτούς που δεν είναι μόνιμοι, δεν τους επιτρέπει να ψηφίσουν, είτε προωθεί τη λογική της «εξαίρεσης» ενός κλάδου, χώρου ή ομάδας εργαζομένων από το ένα ή το άλλο αντεργατικό μέτρο και μάλιστα προβάλλει την «εξαίρεση» ως αίτημα πάλης.

Αυτά δυσκολεύουν την ενιαία οργάνωση και δράση των εργαζομένων, τη διαμόρφωση κοινών αιτημάτων πάλης. Απαιτούν ανάλογη δουλειά από τα ταξικά συνδικάτα, χωρίς γενικές συνταγές και ισοπεδωτισμούς.

Η επιχείρησή «μας»

Η όξυνση του ανταγωνισμού ανάμεσα στις επιχειρήσεις του κάθε κλάδου επιδρά και στους εργαζόμενους. Ενισχύονται αντιλήψεις που ταυτίζουν το συμφέρον του εργάτη με αυτό του καπιταλιστή. Εκφράζεται με πολλούς τρόπους: «Να στηρίξουμε την επιχείρησή μας γιατί θα κλείσει», «αν απεργήσουμε, θα ωφεληθεί η ανταγωνίστρια επιχείρηση», «το δικό μας αφεντικό είναι καλό, μας πληρώνει ακόμα ή μας χρωστάει λιγότερα», κ.ά.

Η εργοδοσία δουλεύει προς αυτή την κατεύθυνση, παρουσιάζει τα συνδικάτα ως εχθρούς των εργαζομένων και τους καλεί «να τους γυρίσουν την πλάτη», γιατί «με την πρακτική τους οδηγούν επιχειρήσεις σε κλείσιμο και τους εργαζόμενους στην ανεργία».

Ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός ενισχύει στην πράξη το κλίμα διάσπασης, συναίνεσης και υποταγής. Με πρόσχημα «τις ανάγκες της επιχείρησης» υπονομεύει κλαδικές κινητοποιήσεις, απεργίες, παρότι τις έχει τυπικά αποφασίσει, μετατρέποντας 24ωρες απεργίες σε στάσεις εργασίας, καλώντας ακόμα και σε απεργοσπασία. Τέτοια παραδείγματα έχουμε από τα ΕΛΠΕ, από το Μέταλλο και αλλού.

Ο νόμος για την επιχειρησιακή σύμβαση προσθέτει δυσκολίες στην κλαδική ενότητα, κατευθύνει στην οργάνωση «στο χώρο μας». Η εργοδοσία και ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός τον αξιοποιούν σε αρκετούς χώρους δημιουργώντας επιχειρησιακά σωματεία για να προωθήσουν την υπογραφή επιχειρησιακών συμβάσεων στα μέτρα της εργοδοσίας.

Η «εταιρική κοινωνική ευθύνη»

Μεγάλες επιχειρήσεις με υψηλή κερδοφορία εφαρμόζουν πιο μελετημένη και με μακροχρόνιο ορίζοντα πολιτική ενσωμάτωσης των εργαζομένων, προώθησης του κοινωνικού εταιρισμού, στο πλαίσιο της λεγόμενης «εταιρικής κοινωνικής ευθύνης». Κρατούν τους μισθούς σε υψηλότερο επίπεδο, εφαρμόζουν μια πολιτική παροχών πέρα από το βασικό μισθό και τα δικαιώματα της κλαδικής σύμβασης. Π.χ., δωρεάν ομαδική ιδιωτική ασφάλιση του μόνιμου προσωπικού τους, καλύτερη πρόσβαση σε παροχές Υγείας, κάλυψη εξόδων τοκετού, επίδομα τοκετού, οικονομική βοήθεια για τους παιδικούς σταθμούς και άλλες οικογενειακές ανάγκες, συνταξιοδοτικά προγράμματα, δώρο γάμου και γέννησης παιδιών, επιπλέον άδειες μητρότητας και πατρότητας, κατασκηνώσεις για τα παιδιά των εργαζομένων, χρηματοδότηση για μεταπτυχιακά και εκμάθηση ξένων γλωσσών κ.ά.

Αναπτύσσουν έντονη «πολιτιστική» και «κοινωνική» δραστηριότητα. Π.χ., βραβεύουν παιδιά εργαζομένων που αριστεύουν στις σπουδές τους, παίρνουν για πρακτική παιδιά εργαζομένων που φοιτούν σε ΑΕΙ - ΤΕΙ, με αυξημένες πιθανότητες μόνιμης πρόσληψής τους, παρέχουν ταξίδια, γυμναστήρια, οργανώνουν διάφορες εκδηλώσεις αθλητικού, ψυχαγωγικού και πολιτιστικού περιεχομένου (συνεστιάσεις, εκδρομές, σινεμά, θέατρο κ.λπ.). Καλλιεργούν, έτσι, την αντίληψη «εργοδότης και εργαζόμενοι είμαστε μια οικογένεια», «έχουμε κοινό συμφέρον», «μπορούμε μόνοι μας χωρίς την παρέμβαση των σωματείων να λύσουμε τα προβλήματά μας», «η ικανότητα ανταμείβεται» κ.ά.

Πρόκειται για ισχυρές επιχειρήσεις, σε φάρμακο, ενέργεια, χημική βιομηχανία, τρόφιμα κ.ο.κ. Πολλές από αυτές είναι στρατηγικής σημασίας, θα παραμείνουν και θα βγουν ενισχυμένες από την κρίση, γεγονός που θέτει ειδικά καθήκοντα.

Ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός «μεταμορφώνεται» και παγιδεύει

Παρά τη σχετική υποχώρηση και απογοήτευση, υπάρχουν τμήματα εργαζομένων που προβληματίζονται για το τι μπορεί να γίνει, εγκαταλείπουν τις δυνάμεις του εργοδοτικού συνδικαλισμού. Ο αντίπαλος το βλέπει, παρεμβαίνει και δημιουργεί νέα αναχώματα, το νέο κυβερνητικό συνδικαλισμό. Γνωστοί εργατοπατέρες βαφτίζονται αλλιώς, αναπροσαρμόζουν τα συνθήματά τους και επιχειρούν με «αριστερά συνθήματα», «αντιμνημονιακές και εθνικοανεξαρτησιακές ρητορείες» νέο χτύπημα στο ταξικό κίνημα. Παρουσιάζονται ως «φορείς της κάθαρσης της σαπίλας στο συνδικαλιστικό κίνημα», που οι ίδιοι πρωτοστάτησαν στη δημιουργία της. Καλλιεργούν νέες αυταπάτες ότι με τη «νέα ενότητα», που θα κάνει κριτική και στη ΓΣΕΕ, μπορούν να υπάρξουν άμεσες λύσεις και ανακούφιση των εργαζομένων από την αντιλαϊκή - αντεργατική πολιτική. Το σύνθημα - παγίδα του νέου κυβερνητικού συνδικαλισμού θα είναι «ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, το κίνημα στη διεκδίκηση, κατά το «άλλο ΠΑΣΟΚ, άλλο κυβέρνηση», «άλλο ΠΑΣΟΚ, άλλο ΠΑΣΚΕ», παλιό το κόλπο του κυβερνητικού συνδικαλισμού.

Ο εργοδοτικός συνδικαλισμός επεξεργάζεται και αναπροσαρμόζει συνεχώς την τακτική του. Ενα τμήμα του δε διστάζει να συμμετέχει στις δραστηριότητες του ταξικού κινήματος, όταν βλέπει ότι υπάρχει κίνδυνος να απομονωθεί. Η στάση της ΠΟΕΜ και των εργοδοτικών σωματείων των Ναυπηγείων Ελευσίνας και Σκαραμαγκά είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της ευέλικτης τακτικής που ακολουθεί για να ρυμουλκήσει το ταξικό κίνημα στους σχεδιασμούς του και να το ενσωματώσει ή να το απομονώσει.

Στην αρχή κατήγγειλαν και πολέμησαν τη συγκρότηση της Συντονιστικής Επιτροπής στο Ναυπηγοεπισκευαστικό τομέα από τις ταξικές δυνάμεις, σαν διασπαστική κίνηση. Μετά, αφού είδαν ότι με τη δράση της συσπείρωνε νέες δυνάμεις από τους αντίστοιχους χώρους, αναγκάστηκαν όχι μόνο να την αναγνωρίσουν αλλά και να δηλώσουν συμμετοχή στις αγωνιστικές δραστηριότητές της. Ταυτόχρονα προσπάθησαν να ηγηθούν και να αποπροσανατολίσουν τον αγώνα. Προκήρυξαν 24ωρη απεργία και άλλες κινητοποιήσεις, τις οποίες οι ίδιοι υπονόμευαν στους χώρους δουλειάς τους, αλλού μετατρέποντας την 24ωρη σε 4ωρη, αλλού απεργώντας μόνο το ΔΣ για να δηλώσει «παρών» στη συγκέντρωση μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες. Ο ίδιος ο πρόεδρος της ΠΟΕΜ γύριζε ανά την Ελλάδα ζητώντας από την κυβέρνηση «να αναθέσει δουλειές και να δώσει φτηνό ρεύμα» στον Ταβουλάρη, στο Μάνεση και στον Αγγελόπουλο. Οταν η κυβέρνηση αποφάσισε να δώσει ξανά ζεστό χρήμα στον Ταβουλάρη, 25 εκατομμύρια ευρώ, άρχισαν μαζί με τον Παναγόπουλο, τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ, να την ευχαριστούν λέγοντας στην ουσία «τους ζυγούς λύσατε».

* Περίληψη κειμένου του Τομεακού Γραφείου που συζητήθηκε σε σύσκεψη στελεχών της Τομεακής Οργάνωσης Βιομηχανίας της Κομματικής Οργάνωσης Αττικής.

  • Το δεύτερο μέρος θα δημοσιευτεί στον «Ριζοσπάστη» της επόμενης Κυριακής
ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ
Αξιοποιούμε την πείρα και κλιμακώνουμε την πάλη κόντρα στο σχεδιασμό κυβέρνησης - κεφαλαίου(2018-06-09 00:00:00.0)
Αντιπαλεύοντας τον αρνητικό συσχετισμό στο συνδικαλιστικό κίνημα(2015-10-04 00:00:00.0)
Αναγκαία όσο ποτέ η ταξική ενότητα του κλάδου(2012-11-24 00:00:00.0)
Στην τελική ευθεία οι κλάδοι για την απεργία στις 4 Απρίλη(2012-04-01 00:00:00.0)
Κρίσιμη μάχη για την πορεία του αγώνα(2011-12-31 00:00:00.0)
Να δυναμώσει η ιδεολογικο-πολιτική αντιπαράθεση(2011-03-02 00:00:00.0)

Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ