«Το ΚΚΕ, με θεμέλιο τις προγραμματικές κατευθύνσεις του 15ου Συνεδρίου, το χαρακτήρα της επανάστασης, τις κινητήριες δυνάμεις και τη συμμαχική τους σχέση, επεξεργάστηκε παραπέρα την πολιτική του. Οι προσαρμογές αυτές έγιναν με συνεδριακές αποφάσεις, με αποφάσεις συνδιασκέψεων μέσα από έναν πλούσιο εσωκομματικό διάλογο που πήραν μέρος χιλιάδες μέλη και στελέχη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, αξιοποιήθηκε η γνώμη των φίλων του Κόμματος. Σε όλη αυτή τη διαδικασία εκφράστηκαν λιγοστές διαφορετικές απόψεις, η έγκριση των ντοκουμέντων έγινε με συντριπτική πλειοψηφία και συνιστά προκλητική ασέβεια στους χιλιάδες κομμουνιστές και κομμουνίστριες, αλλά και αυθαιρεσία, κάθε απόπειρα υποτίμησης ή αμφισβήτησης αυτών των συλλογικών, δημοκρατικών διαδικασιών.

Συνεπώς, οι θέσεις του φραξιονισμού ισοδυναμούν με προσπάθεια ακύρωσης σημαντικών ιδεολογικοπολιτικών βημάτων που έχει κατακτήσει το ΚΚΕ αυτά τα χρόνια... κι αυτό με στόχευση τον εγκλωβισμό σε κοινοβουλευτική λύση, με το πρόσχημα της «ιστορικής μεταβατικής στιγμής», επί της ουσίας υπόκλιση του Κόμματος σε κυβερνητική συνεργασία με μικροαστικές πολιτικές δυνάμεις, με δυνάμεις του οπορτουνισμού που έχουν διαχειριστική πολιτική. Η πράξη έχει αποδείξει πως η επιλογή του κοινοβουλευτικού δρόμου και οι προσδοκίες που καλλιεργούνται, λειτουργούν ανασχετικά σε βάρος της προετοιμασίας του ΚΚ και της πρωτοπόρας τάξης, λειτουργούν ακυρωτικά προς το στόχο της επαναστατικής ανατροπής του καπιταλισμού. Το βασικό ζήτημα τίθεται ως εξής: Η πολιτική συμμαχιών του επαναστατικού κόμματος, συνολικά η πολιτική του σε όλους τους τομείς μπορεί να αντιμετωπίσει τις πιο σύνθετες καταστάσεις και στιγμές που θα γεννήσει η ταξική πάλη αν είναι προσανατολισμένη στη συγκέντρωση και τη διαπαιδαγώγηση δυνάμεων για να υπηρετήσει το στρατηγικό στόχο, να συγκρουστεί και να ανατρέψει το καθεστώς, την εξουσία των μονοπωλίων που εκμεταλλεύεται την εργατική τάξη, καταπιέζει και συντρίβει τα μικροαστικά στρώματα.

(...) η γραμμή που χαράζουν οι Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο είναι πρωτοποριακή και με μεγάλη διεθνή σημασία, τροφοδοτείται από την επιστημονική τεκμηρίωση και την πίστη στη σοσιαλιστική επανάσταση. Αυτή η γραμμή τεκμηριώνεται με το λενινιστικό έργο που διδάσκει τους κομμουνιστές να μαθαίνουν από τα λάθη τους και να αντιμετωπίζουν αποφασιστικά τον οπορτουνισμό που, ανεξάρτητα από το μέγεθός του, διαθέτει ισχυρή υπονομευτική δύναμη, χρησιμοποιεί ευκολοχώνευτα συνθήματα και έχει τη στήριξη της αστικής τάξης, των ιδεολογικών και άλλων μηχανισμών του συστήματος όπως αποδεικνύει και η προβολή, το αγκάλιασμα των αντιΚΚΕ θέσεων στις μέρες μας» (από το άρθρο του Γ. Μαρίνου, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).