Θεωρώ πως είναι αυτονόητο στη διαδικασία του συνεδρίου του ΚΚΕ να μη δικαιούνται μόνο, αλλά να «υποχρεούνται» τα μέλη, οι φίλοι και επιρροές του κόμματος να συμμετέχουν στον προσυνεδριακό διάλογο, με όποιες γνώσεις διαθέτουν με σκοπό την εποικοδομητική επεξεργασία των θέσεων. Είναι ένα δείγμα πραγματικής δημοκρατίας για μας που αποδεχόμαστε τον Μαρξισμό - Λενινισμό. Λάθη μπορούν να γίνουν από ελλείψεις ιδεολογικές ή στρεβλή ενημέρωση, όπως και παρεμβάσεις από τον ταξικό εχθρό για να αποπροσανατολιστεί ο λαός. Αυτά είναι αναπόφευκτα παρελκόμενα, που δεν πρέπει να μας φοβίζουν και να κλειστούμε, θεωρώντας κάθε παρατήρηση ένδειξη οπορτουνισμού, που πρέπει να απομονωθεί. Αλλο να καταδικάζεις και να απομονώνεις τους οπορτουνιστές και άλλο κάθε αντίθετη άποψη μέσα στη συγκεκριμένη διαδικασία που βρίσκεται σε εξέλιξη να βαφτίζεται οπορτουνισμός και να στέλνεται στο πυρ το εξώτερο.

Προς την ίδια κατεύθυνση ακύρωσης του ανοιχτού διαλόγου λειτουργεί και η τελευταία παράγραφος της θέσης 37, σελίδα 29, όπου αυτή η τοποθέτηση μου σαν επιρροή του κόμματος μπορεί να εκληφθεί σαν επηρεασμός των αντιπάλων μας για να ασκήσω πίεση στο κόμμα... Αυτό δε δείχνει έλλειψη εμπιστοσύνης και καχυποψία για ανθρώπους που στέκονται χρόνια αταλάντευτα δίπλα στο κόμμα; Δε θα είναι φρένο για κάποιους ο φόβος μην τους θεωρήσουν άβουλο όργανο του ταξικού εχθρού; Ακόμα όμως και έτσι να 'ναι , δεν είναι καλύτερο να εκφράζεται κανείς παρά να τα μαζεύει και κάποτε από έλλειψη «ιδεολογικοπολιτικής θωράκισης» να οδηγείτε στην απογοήτευση και τελικά στην αδράνεια; Ο ασφαλέστερος τρόπος για να έχουμε αυτή την τροπή είναι να σνομπάρουμε την άποψη κάποιου, που είναι κοινωνός και συμπαραστάτης στον αγώνα του κόμματος για εργατική λαϊκή εξουσία. Με εμπεριστατωμένη συζήτηση λύνονται οι διαφωνίες. Αυτό δεν είναι η ουσία της ιδεολογικοπολιτικής δουλειάς; Η σιωπή δεν είναι πάντα αποδοχή, τις περισσότερες φορές είναι σαστιμάρα, αδιαφορία ή απόρριψη. Αυτό το σημείο πιστεύω ότι πρέπει να τροποποιηθεί για να μην επιτρέπει λαθεμένη ερμηνεία.

Ενα αναπάντητο ζήτημα, που έθεσα σε δυο συσκέψεις, είναι αν η ΚΕ έχει το δικαίωμα να μην εφαρμόζει το ψηφισμένο πρόγραμμα αλλά να προχωρεί στην πρακτική εφαρμογή όσων προτείνει για το επόμενο, χωρίς απόφαση πλατιάς Ολομέλειας ή συνθηκών όπου επιβάλλετε η υπερίσχυση του συγκεντρωτισμού.

Και δεν είναι μόνο αυτό, μου κάνει εντύπωση και ο τρόπος, που γίνεται η αλλαγή αυτή.

Με το βιβλιαράκι του προγράμματος του 1996 φρεσκάρισα τη μνήμη μου για να κατανοήσω την αναγκαιότητα αντικατάστασης παλαιών θέσεων από νέες και πιο έγκριτες. Καμία επιχειρηματολογία, που να μου καταδείκνυε την ανάγκη κατάργησης και στα λόγια, μια και η πράξη έχει προηγηθεί (στο σχολειό το λέγαμε σχήμα πρωθύστερο) του ΑΑΔΜ δεν υπήρχε. Αντ' αυτού, σε ερώτηση γιατί καταργήθηκε η αντιιμπεριαλιστική πάλη, μου απαντήθηκε πως ο ιμπεριαλισμός είναι ένα στάδιο του καπιταλισμού, που είναι υπεύθυνος για την κρίση και ότι αν μιλήσουμε για ιμπεριαλιστική παρέμβαση στη δική μας κρίση θα αθωώσουμε τη ντόπια αστική τάξη και τον καθοριστικό ρολό που παίζει στη χώρα μας και ότι ακόμα στη λατινική Αμερική εγκλωβίζονται με την αντίθεσή τους με τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και χάνουν τον ταξικό τους προσανατολισμό. Καραμπινάτη απλούστευση!

Η ιδεολογία μας στηρίζεται στο διαλεκτικό υλισμό, όπου διαλεκτική σημαίνει σχηματικά, όποια αλλαγή κατάστασης επιφέρει αλλαγή στο αποτέλεσμα. Καταργώντας την ιδιαιτερότητα, την σφοδρότητα και την επεκτατική φύση του ιμπεριαλισμού, ισοπεδώνουμε όλες τις καταστάσεις σε μια αβασάνιστα. Είναι διαφορετικό να αντιπαλεύεις μόνο τη ντόπια αστική τάξη και διαφορετικό να εμπλέκονται μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, που εξαναγκάζουν τους υποτελείς τους να τους ακολουθούν σε πολέμους και άλλες επεκτατικές ακροβασίες, συν την από κοινού αναπόφευκτη χειραγώγηση της δίκης σου αγοράς με τεράστιο κόστος και για τη οικονομία και για το λαό. Στο καπιταλιστικό σύστημα αλλιώς επιδρούν οι ανταγωνισμοί σε ένα κράτος και αλλιώς σε ένα άλλο. Στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν δεν εκδηλώθηκε ωμή ιμπεριαλιστική επίθεση; Ακολουθώντας τη λογική της ισοπέδωσης είναι φυσικό να θεωρείς την αναφορά στο κίνημα της ειρήνης περιττή. Τη διαγράφουμε από τις οργανώσεις που αποτελούν τη λαϊκή συμμαχία, ενώ αναφέρεται η ΟΓΕ, που επίσης δεν αντιπροσωπεύει συνδικαλιστικό φορέα κι όλα καλά κι όλα ωραία.

Ενα ακόμα θέμα που διά μαγείας εξαφανίστηκε από τα κείμενα είναι αυτό της πάλης για τα δημοκρατικά δικαιώματα. Η απάντηση σε σχετική ερώτηση ήταν ότι κάτω απ' αυτές τις συνθήκες δεν πρόκειται να βελτιωθεί η θέση των λαϊκών μαζών και ότι όλα θα λυθούν με τη λαϊκή εξουσία. Αναστέλλονται λοιπόν όλα, περιμένοντας την άγια εκείνη μέρα, που η επανάσταση θα επικρατήσει και θα μας λυτρώσει από τα βάσανα μας. Η ετοιμασία του κόμματος για την επανάσταση, μέσα από συνδικαλιστικές οργανώσεις, είναι η βασική προτεραιότητα. Οταν παραβιάζονται οι δημοκρατικές κατακτήσεις του λαϊκού κινήματος, εμείς θα απορρίψουμε την ιδέα να παλέψουμε σε καθημερινή βάση γι' αυτές με σύμμαχο τον ίδιο τον παθόντα, το λαό κι ας είναι εγκλωβισμένος στην παρούσα στιγμή από πλανεύτρες σειρήνες; Ολα αυτά χρειάζονται διαρκή δράση. Εμείς όμως αντί να πάμε εκεί, που αυτός δραστηριοποιείται, ακόμα κι από άλλους, αφορίζουμε χαρακτηρίζοντας καλοπροαίρετους εργαζόμενους με επίθετα που ταιριάζουν στους πιο επικίνδυνους προβοκάτορες, επειδή δεν πρωτοστατήσαμε ή αδυνατούμε να παρέμβουμε.

Οταν δεν ξέρεις να κολυμπάς δεν αρνιέσαι την ύπαρξη του ποταμιού για να καθαρίσεις με τη συνείδηση σου. Η μαθαίνεις ή μένεις εκεί και βλέπεις τους άλλους να προσπερνούν. Μια ματιά στον αριστερισμό, όπου αναλύεται γιατί πρέπει να δουλεύουμε μέσα στα αντιδραστικά συνδικάτα, δε βλάπτει.

Συμπέρασμα: Ο τρόπος που αποψιλώνεται το ΑΑΔΜ είναι συστηματικός και αδόκιμος. Προτροπή του κειμένου: Εμείς οι εκλεκτοί μόνοι θα τραβήξουμε μπροστά και δεν έχουμε ανάγκη άλλον κανέναν γιατί ο παράδεισος είναι εκεί και μας περιμένει.

Αυτό, που ολοκληρώνει την ανάγκη μας για μοναχισμό, βρίσκεται στη θέση 66 τελευταία παράγραφο. Εμπεδώνουμε εκεί, πως θεωρούν οι συντάκτες του κειμένου τη συνεργασία με τα μικροαστικά στρώματα και όχι μόνο. Η παντελής παράδοση δε σημαίνει συνεργασία αλλά ταύτιση. Ξέροντας την ιδιαιτερότητά τους ο Λένιν έλεγε ότι επιδιώκουμε τουλάχιστον την ουδετερότητά τους.

Τελειώνοντας θα πρέπει να επισημάνω ότι και μέσα από το κείμενο αλλά και μέσα από την πρακτική έχω την αίσθηση, ότι επιχειρείται ένα τεράστιο και επικίνδυνο άλμα στο χρόνο, παραλείποντας ένα επιτακτικά δημιουργικό έδαφος στο παρών, με αποτέλεσμα το κενό, που χάσκει από κάτω, να γεμίζει απ' αυτούς τους οπαδούς και φίλους, που δε διαθέτουν το χάρισμα να κατανοούν μια τέτοια λογική. Πόσο μάλλον από ανυποψίαστους. Το παράξενο είναι ότι το άλμα αυτό δε δίνει την αίσθηση του θαρραλέου πετάγματος, της απογείωσης αλλά μάλλον ενός εσωστρεφούς κουλουριάσματος, ενός φοβισμένου κλεισίματος. Και δε μας αρμόζει αυτό, σύντροφοι γιατί το μέλλον δε θ ' αρθεί από μόνο του, εμείς, στους ώμους μας θα το φέρουμε...