«THE IMPOSSIBLE» είναι ο τίτλος της ισπανο-αμερικανικής παραγωγής του 2012 σε σκηνοθεσία του Ισπανού Χουάν Αντόνιο Μπαγιονά ο οποίος πρωτοεμφανίστηκε το 2007 με το εξαίρετο θρίλερ «ΤΟ ΟΡΦΑΝΟΤΡΟΦΕΙΟ». Η πρώτη του αυτή ταινία θα πρέπει να έκανε καλή εντύπωση σε παραγωγούς κι έτσι ο Μπαγιονά βρέθηκε στο πόστο του σκηνοθέτη μιας μεγάλης δακρύβρεχτης ταινίας καταστροφής, να διευθύνει αγγλόφωνους, διεθνείς σταρ (Ναόμι Γουότς και Γιούαν ΜακΓκρέγκορ) σε μια ιστορία «αποκάλυψης» με βάση πραγματική, που γεννήθηκε από το βιβλικό τσουνάμι στη νοτιοανατολική Ασία, την επομένη των Χριστουγέννων του 2004. Στην ταινία, ο ουρανός και η θάλασσα είναι ισότιμοι πρωταγωνιστές, δίπλα στα μέλη της οικογένειας της ιστορίας. Ο Μπαγιονά χρησιμοποιεί τα στοιχεία της φύσης μπολιάζοντας την αφήγηση με ένταση που προϊδεάζει για την απειλή που σιμώνει στο δημοφιλή προορισμό των ήρεμων, χριστουγεννιάτικων διακοπών. Το τσουνάμι ξεσπά απρόσμενα, η οικογένεια δεν είναι δυνατόν να κρατηθεί μαζί, κάθε επιζήσας σκέφτεται ότι είναι ο μόνος που τα κατάφερε... Ο σκηνοθέτης που δε φείδεται δακρύων - συμβάλλει σ' αυτό και η σιροπιαστή, πανταχού παρούσα μουσική - κατορθώνει να χτίσει μια μεγαλόστομη ιστορία γεμάτη μικρές λεπτομέρειες και μικρές υποκειμενικές ανταρσίες. Κάθε σεκάνς αποπνέει προειδοποιητική ανησυχία που οδεύει προς κορύφωση. Κι επειδή πρόκειται για αληθινή ιστορία με διάφορες οπτικές αφήγησης είναι δύσκολο να βρεθεί κορύφωση αφηγηματική που να είναι και χρονολογική. Ετσι ο Μπαγιονά στο δεύτερο μέρος το ρίχνει στο μελόδραμα... Πάντως από μόνο του το θέμα έχει τέτοια δυναμική, σοβαρότητα και φόρτιση που όποια επιπλέον υποστήριξη περιττεύει.

Κάπου μεταξύ κινηματογράφου και θεάτρου κινείται η «μεγαλομανής» βρετανο-γαλλική εκδοχή της «ΑΝΝΑ ΚΑΡΕΝΙΝΑ» σε σκηνοθεσία του Αγγλου Τζο Ράιτ («ΕΞΙΛΕΩΣΗ», «ΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΚΑΤΑΛΗΨΗ»). Στον ομώνυμο ρόλο η Κίρα Νάιτλι που μετά την Γκρέτα Γκάρμπο, την Βίβιαν Λι και την Σοφί Μαρσό, υφαίνει το σύνθετο πορτρέτο της ηρωίδας του κλασικού μυθιστορήματος του Τολστόι, που γύρω της πλέκονται πολλές άλλες ίντριγκες. Οι ρόλοι με κοστούμια εποχής φαίνεται να πηγαίνουν γάντι στην Νάιτλι, που μάλλον απολαμβάνει το ρόλο της ευαίσθητης κοσμικής κυρίας στην Αγία Πετρούπολη του 1870, που ανακαλύπτει τον αισθησιασμό της, μέσα από τον παράφορο έρωτά της για το νεαρό αξιωματικό Βρόνσκι, και αψηφά τις κοινωνικές συμβάσεις. Σκανδαλίζοντας την υποκριτική ηθική της υψηλής κοινωνίας της τσαρικής Ρωσίας του τέλους του 19ου αιώνα, εγκαταλείπει σύζυγο και παιδί και, με την ιδιότητα της ερωμένης μπαίνει στη δίνη της αυτοκαταστροφής και της κατάπτωσης.

Τα πολύτιμα λογοτεχνικά κείμενα θα πρέπει να διασκευάζονται με μεγάλη προσοχή και η συγκεκριμένη βερσιόν αφήνει ερωτήματα... Η αίσθηση της θεατρικότητας που δίνει η ταινία συνδέεται άμεσα με τις λήψεις στο στούντιο, ενώ η κινηματογραφική αίσθηση δίδεται από τα εξωτερικά γυρίσματα. Δυο βαριές αυλαίες ανοίγουν και αποκαλύπτουν μια θεατρική σκηνή με πλούσιο μπαρόκ σκηνικό και κοστούμια, εφευρετικότητα στο φωτισμό και «μαγικά» εφέ μέσα από τράβελινγκ με κινήσεις ρευστές που προσδίδουν χάρη και ρυθμό στην κίνηση των ηθοποιών που χορογραφημένα περνούν από πόρτες και βρίσκονται αλλού, σε λαβύρινθους, σε χιονισμένα τοπία, στον ιππόδρομο, σε αίθουσα χορού, στην όπερα... Ο σκηνοθέτης κάνει κάθε σκηνή του έναν πίνακα... Και η «μεταφορά» πλούσιοι/φτωχοί προσδιορίζεται εξαρχής. Η καρδιά του έργου είναι οι αριστοκράτες, αυτοί είναι οι σταρ. Οι φτωχοί κατακλύζουν τους διαδρόμους, τα παρασκήνια, τα εργοστάσια και δουλεύουν για να πλουτίζουν τους πλούσιους της χώρας.

Καλή χρονιά, δημιουργική και κυρίως αγωνιστική, γιατί αν δεν είναι αγωνιστική δεν θα είναι καλή...