Η απαίτηση των μεγαλοεπιχειρηματιών για την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας δεν είναι καινούριο ζήτημα. Από τη δεκαετία του '80 ακόμη είχαν βάλει τέτοιο αίτημα με το ίδιο βασικό επιχείρημα, τη δυνατότητα των εργαζομένων να έχουν ελεύθερο χρόνο για τις αγορές τους, ο οποίος τις υπόλοιπες μέρες της βδομάδας δεν είναι αρκετός, έτσι λένε, αφού οι εργαζόμενοι δουλεύουν. Η ουσία όμως βρίσκεται αλλού. Οι μεγάλες επιχειρήσεις στο εμπόριο που μονοπωλούν την αγορά μπορούν να λειτουργούν 7 μέρες τη βδομάδα, σε αντίθεση με τους αυτοαπασχολούμενους που όπως και για τους εργαζόμενους είναι εξόντωση. Επομένως, σε συνδυασμό με τον ανταγωνισμό στον οποίο δεν αντέχουν, θα τους εκτοπίσουν από την αγορά ξεκληρίζοντάς τους. Ετσι συμβάλλουν και στη συγκεντροποίηση του κεφαλαίου στους αντίστοιχους τομείς της οικονομίας. Βεβαίως, για την ώρα το μέτρο θέλουν να εφαρμοστεί στο εμπόριο, αλλά την ίδια ώρα και άλλοι κλάδοι, όπως οι τράπεζες, γενικότερα ο χρηματοπιστωτικός τομέας, οι τηλεπικοινωνίες κ.λπ., θέλουν την εφαρμογή του μέτρου. Ταυτόχρονα, την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας τη συνδυάζουν με την πλήρη ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, που μαζί με τους μισθούς των 300 - 500 ευρώ αυξάνουν στο έπακρο την εκμετάλλευση, άρα και τα κέρδη τους.

Αλλωστε, στο νόμο 4093 για το χρόνο εργασίας προβλέπεται το διακεκομμένο ωράριο και στα καταστήματα συνεχούς λειτουργίας. Ο χρόνος που ο εργοδότης μπορεί να διακόπτει την εργασία του εργαζόμενου θα είναι τουλάχιστον 3 ώρες. Ετσι ενώ θα βρίσκεται στην επιχείρηση για 11 ώρες θα πληρώνεται για 8 ώρες. Αυτό σημαίνει ότι το καθημερινό 8ωρο μετατρέπεται τουλάχιστον σε 11ωρη πρόσδεση του εργαζόμενου στην επιχείρηση. Να θυμίσουμε επίσης οτι υπάρχει σχέδιο για 6ήμερη εργασία με 13 ώρες δουλειάς τη μέρα, χωρίς πληρωμή των 5 ωρών εργασίας πάνω από το 8ωρο, δηλαδή χωρίς πληρωμή υπερωριών. Αυτό το τελευταίο είναι ήδη έτοιμο σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ενωσης από το 2010 με τις ρυθμίσεις της οδηγίας για την «οργάνωση του χρόνου εργασίας», όπως διαμορφώθηκε με τη συζήτηση και την τελική έγκριση της Εκθεσης Σέρκας.

Η οδηγία ορίζει: «Η δυνατότητα παρέκκλισης από τις διατάξεις του άρθρου 16 (σ.σ. καθορίζει το χρόνο διευθέτησης τους τέσσερις μήνες) μπορεί να χρησιμοποιείται για την επέκταση της περιόδου αναφοράς σε 12 μήνες κατ' ανώτατο όριο, για αντικειμενικούς ή τεχνικούς λόγους, ή για λόγους που σχετίζονται με την οργάνωση της εργασίας (...)». Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι ο εργοδότης έχει το δικαίωμα να χρησιμοποιεί τους εργαζόμενους για 13 ώρες δουλειάς τη μέρα, 6 μέρες τη βδομάδα, δηλαδή για 78 ώρες δουλειά τη βδομάδα! Ενα ακόμη μέτρο είναι η κατάργηση των περιορισμών μεταξύ πρωινής και απογευματινής βάρδιας. Αρα, ο ίδιος εργαζόμενος μπορεί να δουλεύει και στις δυο βάρδιες, για 13 ώρες, με κατανομή του ωραρίου όπως βολεύει την επιχείρηση. Ουσιαστικά με τη διακοπή για 3 ώρες του συνεχούς ωραρίου και τις 11 ώρες αναγκαστικής παρουσίας εργαζομένων σε συνεχούς λειτουργίας καταστήματα μπαίνει σε εφαρμογή αυτή η λογική.

Εδώ έχουμε το χωρισμό του ημερήσιου εργάσιμου χρόνου σε ενεργό και ανενεργό. Στον ανενεργό ο εργάτης θα βρίσκεται στην επιχείρηση, αλλά ο εργοδότης θα θεωρεί ότι δε δουλεύει. Επομένως, δε θα τον πληρώνει. Ετσι, στις 13 ώρες δουλειάς θα θεωρεί ο εργοδότης ότι ο εργάτης δουλεύει μόνο 8 ώρες σπαστά, ή και μόνο 7 ώρες, κ.ο.κ. Τις υπόλοιπες θα τον έχει τάχα στο χώρο δουλειάς χωρίς να κάνει τίποτα. Αυτό και αν είναι συγκάλυψη τεράστιας απλήρωτης δουλειάς, ενώ στο όνομα του ανενεργού χρόνου η 78ωρη βδομάδα μπορεί να ισχύει ακόμη και για όλο το χρόνο.

Με τη διευθέτηση και το χωρισμό του ημερήσιου εργάσιμου χρόνου σε ενεργό - ανενεργό, ως οργάνωση του εργάσιμου χρόνου, καταργούν και τους τελευταίους υποτυπώδεις περιορισμούς σχετικά με τα χρονικά όρια του ημερήσιου εργάσιμου χρόνου. Ετσι, δίνεται η δυνατότητα λόγω της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης και της μείωσης της παραγωγής, με ανάλογες επιπτώσεις σε εμπόριο και υπηρεσίες, να μπορούν οι επιχειρήσεις να χρησιμοποιούν τους εργαζόμενους όταν έχουν δουλειά και να μην τους απασχολούν όταν δεν έχουν. Οι εργαζόμενοι γίνονται απόλυτο εξάρτημα των καπιταλιστών και των αναγκών τους στις συνθήκες κρίσης, σε όφελος του κεφαλαίου. Δουλειά 13 ώρες καθημερινά σημαίνει εξάντληση που φθείρει ανεπανόρθωτα την υγεία των εργαζομένων, τους αναγκάζει να απέχουν από κάθε άλλη δραστηριότητα, όπως κοινωνικοπολιτική δράση, οικογενειακή ζωή, σχέσεις με φίλους, ψυχαγωγία κ.λπ., ενώ μετά βίας έχουν 11 ώρες τη μέρα για ξεκούραση. Την ίδια περίοδο οι μεγαλοεπιχειρηματίες κλέβουν την υπερωρία βγάζοντας μεγαλύτερα κέρδη από τον εργάτη. Επομένως, δεν καταστρέφουν απλά τη ζωή των εργαζομένων, αλλά αυξάνουν στο έπακρο την εκμετάλλευση για μεγαλύτερη κερδοφορία που σε συνδυασμό με τους μισθούς πείνας των 500 ευρώ, τους καταδικάζουν σε σύγχρονη σκλαβιά, αργό θάνατο. Ανεξάρτητα αν τις 5 απλήρωτες ώρες καθημερινά τις δώσει η επιχείρηση σε ρεπό, σε χρόνο που δε θα χρειάζεται δουλειά.