Ετοιμη για την επόμενη μέρα δηλώνει η αστική τάξη της χώρας στη μία μετά την άλλη τις αναλύσεις. Για την εργατική τάξη, η επόμενη μέρα δε φέρνει γενικά μείωση μισθών, αλλά συνολικότερη επιδείνωση της κατάστασής της. Οι αποκρατικοποιήσεις σε κρίσιμους τομείς της οικονομίας που με ταχύτητα φαίνεται να προωθούνται επιδρούν άμεσα και αρνητικά στη ζωή των ανθρώπων. Αυτές οι αρνητικές επιπτώσεις είναι ακριβώς οι «μεγάλες ευκαιρίες για επενδύσεις».

Για να επιβληθούν όσα προβλέπονται για την επόμενη μέρα χρειάζονται την πολιτική σταθερότητα, όχι γενικώς και αορίστως, αλλά σαν ένα σύστημα «μπετόν αρμέ» ως προς τις δυνατότητες πολιτικής διαφοροποίησης. Η διάλυση ορισμένων και το χτίσιμο νέων πολιτικών σχημάτων υπακούει στην ανάγκη να στεριώσει η αστική εξουσία, να μπορεί να απορροφά ανώδυνα τους κραδασμούς που προκαλεί η εργατική - λαϊκή πάλη. Για την εργατική τάξη, πρέπει να 'ναι προφανές ότι η ενίσχυση του αστικού πολιτικού συστήματος είναι σε βάρος της. Αντίθετα, οφείλει από σήμερα να χτίζει τη δική της συμμαχία που να αμφισβητεί στο σύνολό του το αστικό οικοδόμημα με όποια μορφή κι αν αυτό εμφανίζεται.

Η κουβέντα περί νομιμότητας σε ζητήματα φορολογίας είναι στον αέρα. Νόμος καθορίζει τη φοροαπαλλαγή του κεφαλαίου. Το νόμο τον επιβάλλει η κυρίαρχη τάξη. Και απέναντι σ' αυτήν την τάξη δίνει εξετάσεις το πολιτικό προσωπικό, το τμήμα, δηλαδή, της αστικής τάξης που έχει αναλάβει να διεκπεραιώσει τα ζητήματα της πολιτικής εξουσίας. Οχι μόνο η σημερινή αλλά και κάθε επόμενη κυβέρνηση θα δίνει τους ίδιους όρκους πίστης στο κεφάλαιο όσο θα παραμένει αδιατάρακτη η κυριαρχία του. Το επίπεδο της ανάπτυξης που ευαγγελίζονται το μαρτυρά το όραμά τους: «Φλόριντα» της Ευρώπης. Αυτό απλά σημαίνει τομείς υπηρεσιών για μεγάλα κέρδη στο κεφάλαιο και με εργαζόμενους στη φτώχεια που δε θα μπορούν να κάνουν ούτε ολιγοήμερες έστω διακοπές για αναψυχή και ανάπαυση.

Η εφαρμογή αυτής της πολιτικής απαιτεί συναίνεση. Αυτή δεν υπάρχει. Γι' αυτό και πρέπει να επιβληθεί. Η κουβέντα για τη βία μοιάζει με προετοιμασία για τη βία. Το μονοπώλιο της βίας ανήκει στο κράτος. Και τώρα στρώνουν το χαλί για την επιβολή αυτής της βίας επί καθενός που αντιστέκεται. Καλούν σε ευνουχισμό για κάθε πράξη αντίστασης, την οποία εύκολα προσδιορίζουν σαν τρομοκρατική (ξανά και ξανά στον αστικό Τύπο η απεργία έχει καταγγελθεί σαν βία σε βάρος του δικαιώματος στην εργασία).

Για την εργατική τάξη, πρέπει να 'ναι καθαρό ότι η αστική τάξη όχι μόνο δεν θα παραιτηθεί μια ωραία πρωία από την εκμετάλλευση των εργατών, αλλά ότι με νύχια και με δόντια θα επιχειρήσει να κρατήσει την εξουσία της. Απέναντι σ' αυτήν την προοπτική, η εργατική τάξη οφείλει να χτίζει το μέτωπό της έτσι που να είναι έτοιμη για κάθε ενδεχόμενο. Ηδη η κυβέρνηση φροντίζει για την ενίσχυση της δικτατορίας των μονοπωλίων.