Με κάθε αφορμή, η κυβέρνηση πανηγυρίζει για την εκταμίευση της δόσης από τα δάνεια της τρόικας και λέει ότι τώρα έρχεται ανάπτυξη που θα ωφελήσει τα λαϊκά στρώματα. Η προπαγάνδα της έχει στόχο να πιστέψει ο λαός ότι πιάνουν τόπο οι θυσίες στο όνομα των ελλειμμάτων και του χρέους και πως με την ανάπτυξη που έρχεται θα ανακοπεί ή και θα αντιστραφεί ο κατήφορος που έχει πάρει η ζωή του. Πρόκειται για ψέμα πάνω στο ψέμα από το πολιτικό προσωπικό της ντόπιας πλουτοκρατίας, που διαχειρίζεται την κρίση για λογαριασμό της, όπως για λογαριασμό της στρώνει το έδαφος για την ανάπτυξη. Πρώτα απ' όλα η ανάπτυξη που ευαγγελίζονται δε φαίνεται ακόμα στον ορίζοντα, αφού όλες οι εκτιμήσεις μιλάνε για βάθεμα της κρίσης, η οποία μάλιστα ζυγώνει ολοένα και περισσότερο τις χώρες στον πυρήνα του ευρώ.

Καμιά αμφιβολία, όμως, δεν υπάρχει πως η κυβέρνηση κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις να έρθουν επενδύσεις και να γίνει ανάπτυξη. Οι ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, οι γενικευμένες ιδιωτικοποιήσεις, η ραγδαία μείωση των μισθών, οι αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις σε Ασφαλιστικό - Υγεία - Πρόνοια - Παιδεία υπηρετούν έναν και μοναδικό στόχο: Την καπιταλιστική ανταγωνιστικότητα και ανάπτυξη. Μόνο που αυτή καμιά σχέση δεν έχει με τα πραγματικά λαϊκά συμφέροντα και τις σύγχρονες ανάγκες. Αντίθετα, προϋποθέτει τη συντριβή τους, προκειμένου μια επένδυση να γίνει πιο αποδοτική, άρα και περισσότερο κερδοφόρα για το κεφάλαιο.

Ποιους τομείς λένε ότι θα αναπτύξουν; Την Ενέργεια, το νερό, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, τον τζόγο, μέσω της παραπέρα ιδιωτικοποίησης του ΟΠΑΠ. Πρόκειται για τομείς που έχουν άμεσο και σίγουρο κέρδος, αφού έχουν ήδη γίνει σοβαρές επενδύσεις από το αστικό κράτος και ο ιδιώτης βρίσκει έτοιμες τις υποδομές. Με το να βάλει τα λιμάνια και τα αεροδρόμια στο χέρι, ελέγχει το εσωτερικό και εξωτερικό εμπόριο, αποκτά πλεονεκτική θέση στον περιφερειακό και παγκόσμιο ανταγωνισμό, όπως έγινε με την κινεζική «Cosco», που επένδυσε στο λιμάνι του Πειραιά, αγοράζοντας δημόσια περιουσία. Οι συνθήκες δουλειάς, όμως, θυμίζουν σύγχρονη δουλεία, όπως ισχύει συνολικά για τις εργασιακές σχέσεις που διαμορφώνει η νομοθεσία του αστικού κράτους, στο όνομα του να προσελκύσει επενδύσεις. Η κρίση του καπιταλισμού, όπως και η ανάπτυξη, έχει θύματα τους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα.

Στην κρίση καταστρέφεται και ένα μέρος του κεφαλαίου, αλλά αυτό ισχυροποιεί και δεν αδυνατίζει την επίθεση της αστικής τάξης ενάντια στο λαό, αφού την κάνει πιο επιθετική. Η ανάκαμψη που θα έρθει, θα είναι αναιμική. Θα δημιουργήσει ελάχιστες θέσεις εργασίας, που θα είναι κακοπληρωμένες, χωρίς δικαιώματα. Η ανάπτυξη θα είναι πρόσκαιρη και θα φέρει ακόμα βαθύτερη κρίση. Πρόκειται για ένα φαύλο κύκλο, που κάθε επόμενο «γύρισμα» βρίσκει τους εργαζόμενους και το λαό σε ακόμα χειρότερη μοίρα και τη ζωή τους σε μεγαλύτερη αναντιστοιχία με τις σύγχρονες ανάγκες. Προϋπόθεση για να σπάσει ο κύκλος είναι να παλέψει ο λαός συνειδητά για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, βασικά στοιχεία του οποίου είναι η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, η αποδέσμευση από την ΕΕ και η μονομερής διαγραφή του χρέους.