Οι εργαζόμενοι της κλινικής «Γρηγοριάδη - Θεραπευτήριο Σωτήρ ΑΕ», στο Ηράκλειο Αττικής, διεκδικούν με απεργιακές και άλλες κινητοποιήσεις τα δεδουλευμένα ως και 25 μηνών. Προχτές, εμφανίστηκε στην κλινική, την ώρα που οι εργαζόμενοι περιφρουρούσαν την απεργία τους, ένα μέλος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ διαδίδοντας πως έχει μια φοβερή ιδέα για την επιτυχία του αγώνα τους.

Ποια ήταν αυτή η ιδέα; Πρότεινε στους εργαζόμενους με τη βοήθεια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να κάνουν... λογιστικό έλεγχο στην επιχείρηση για να δουν τα έσοδα και τα έξοδά της. Οι εργαζόμενοι τότε του έθεσαν το ερώτημα, τι θα γίνει στην περίπτωση που βγει αρνητικός ο ισολογισμός ή σε περίπτωση που «μαγειρευτούν» τα οικονομικά στοιχεία; Αυτό θα σημαίνει πως δεν πρέπει να πληρωθούν, ενώ όλα αυτά τα χρόνια εργάζονται κανονικά; Η απάντηση ήταν πως... δε θα βγει αρνητικός ο ισολογισμός!

Φυσικά, οι εργαζόμενοι μπορούν να αξιοποιούν στοιχεία για την κερδοφορία της επιχείρησης όλα αυτά τα χρόνια - ιδιαίτερα σε συνθήκες καπιταλιστικής ανάπτυξης - για να αναδείξουν πόσο βαθαίνει η εκμετάλλευσή τους, τον πλούτο που παράγεται με τη δική τους εργασία. Μα τα κέρδη ή οι ζημιές της εταιρείας δεν έχουν να κάνουν με το αν θα πληρωθούν για δεδουλευμένα. Ούτε θα πρέπει να τους απασχολούν οι ζημιές μιας επιχείρησης, πολύ περισσότερο να δεχτούν να σηκώσουν στις δικές τους πλάτες αυτές τις υπαρκτές ή ανύπαρκτες ζημιές.

Είναι η ίδια λογική για λογιστικό έλεγχο του δημόσιου χρέους, που αναγνωρίζει πως ένα μεγάλο μέρος του το προκάλεσε ο λαός και πρέπει να το πληρώσει με αντιλαϊκά μέτρα, περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες κ.λπ. Η λογική που θέλει τους εργαζόμενους και τις λαϊκές οικογένειες να υποστούν τα σπασμένα της κρίσης, ενώ δεν ευθύνονται σε τίποτα.

Επιπλέον, το να συνδέει κανείς την καταβολή δεδουλευμένων ή γενικά την προστασία των δικαιωμάτων των εργαζομένων με τον ισολογισμό ή την τύχη της εκάστοτε εταιρείας αποτελεί υπονόμευση γιατί καλλιεργεί στους εργαζόμενους την υποταγή. Καλλιεργεί την επικίνδυνη αυταπάτη ότι οι επιχειρήσεις μοιράζονται τα κέρδη και τις επιτυχίες τους με τους εργαζόμενους. Κατά συνέπεια, καλλιεργεί την αναμονή, το συμβιβασμό, την παραίτηση των εργαζομένων, στο όνομα του «ίσως και να σωθεί η επιχείρησή μας». Ομως, κανείς εργαζόμενος δε σώθηκε κι ούτε πρόκειται να σωθεί σκύβοντας το κεφάλι στις ανάγκες ή στην ανταγωνιστικότητα της επιχείρησης. Ισα ίσα. Οι ανάγκες των επιχειρήσεων είναι που σαρώνουν τις ανάγκες των εργαζομένων και σε καιρό κρίσης αλλά και σε καιρό καπιταλιστικής ανάπτυξης.