«Ολοκληρώνονται σήμερα με τις αρχαιρεσίες για την 45μελή διοίκηση και την εκλογή των άλλων οργάνων της ΓΣΕΕ, οι εργασίες του 30ού Συνεδρίου της».

Αυτή θα μπορούσε να ήταν μία τυπική αναφορά στο «hapy end» του συνεδρίου μιας συνομοσπονδίας που έχει ήδη 80 χρόνια ιστορία.

Ομως οι αποφάσεις του, τα όσα διαδραματίστηκαν στην αίθουσα του «Αστέρα», στα φουαγιέ και τους διαδρόμους του, η όλη του εικόνα δεν αφήνουν περιθώρια για αυταπάτες. Για την εργατική τάξη, το 30ό Συνέδριο θα μείνει ως η καταθλιπτική αντανάκλαση της πορείας και λειτουργίας που έχει επιβάλει στη συνομοσπονδία η ηγετική της ομάδα.

Μια εικόνα που πήρε τα χαρακτηριστικά εκφυλισμού όταν κατά τη διάρκεια των εργασιών του συνεδρίου, παρευρίσκονταν στην αίθουσα οι σύνεδροι της ΔΑΣ και κάποιοι ακόμα μετρημένοι στα δάχτυλα των χεριών. Γεγονός που την Παρασκευή μετά το μεσημεριανό διάλειμμα οδήγησε στη διακοπή του για τρεις περίπου ώρες. Η μόνη στιγμή απαρτίας ήταν η ώρα που οι «εκλεκτοί» προσκεκλημένοι πήραν θέση μπροστά από τις κάμερες δικαιώνοντας όλους αυτούς που έκαναν λόγο για μια καλοστημένη φιέστα. Για μια παρωδία. Μια παρέλαση μόνο όσο κρατούν τα φώτα των προβολέων. Για ένα συνέδριο στο οποίο η ηγεσία της ΓΣΕΕ περιορίστηκε στη μάχη των εντυπώσεων και στις διαβουλεύσεις για τα κουκιά της κάλπης.

Από την πρώτη κιόλας μέρα των εργασιών εκδηλώθηκε καθαρά η προσπάθεια παραπέρα ποδηγέτησης της εργατικής τάξης, η μεθοδευμένη προπαγάνδα για τη χειραγώγηση των εργαζομένων, για ν' αποδεχτούν την πραγματικότητα της ΟΝΕ, τις συνέπειες της παγκοσμιοποίησης, την υποκατάσταση των αγώνων τους από στόχους όπως «παραγωγικότητα», «ανάπτυξη», «συνδιαχείριση». Μια προσπάθεια που έφτανε μέχρι τον ξετσίπωτο και χυδαίο αντικομμουνισμό ορισμένων ακραιφνών εκσυγχρονιστών και πρώην αυριανιστών, τον οποίο διαδεχόταν η λοιδορία για την αγωνιστική στάση του ΠΑΜΕ, ο χλευασμός όσων επιμένουν να μιλάνε για τα οράματα και τα συμφέροντα της εργατικής τάξης.

Για να πάρει στη συνέχεια τη θέση της, άλλοτε καμουφλαρισμένα άλλοτε ανοιχτά, η απαίτηση οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα, να υποταχτούν στα κελεύσματα του ΣΕΒ, να δεχτούν το μαύρο κόσμο της εκμετάλλευσης και της αειφόρας κερδοφορίας των καπιταλιστών.

Η επίθεση όμως αυτή συνάντησε τη σθεναρή αντίσταση των ταξικών συνδικαλιστικών δυνάμεων, που με τις ομιλίες και τις παρεμβάσεις των στελεχών της ΔΑΣ, με νηφαλιότητα και επιχειρήματα, έφεραν στην αίθουσα του συνεδρίου τα πραγματικά προβλήματα των εργαζομένων, τις αγωνίες και τα συμφέροντά τους. Ηταν ακριβώς γι' αυτό που η παράταξη της ΔΑΣ δέχτηκε τη σφοδρή επίθεση των εκπροσώπων του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Αποδείχτηκε για άλλη μια φορά ότι μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα συγκρούονται δύο γραμμές. Η γραμμή της συναίνεσης και της υποταγής στους εκμεταλλευτές και στους πολιτικούς τους εκπροσώπους και η γραμμή της αντίστασης, των ταξικών αγώνων, της συσπείρωσης και της πραγματικής ταξικής ενότητας.

Αποδείχτηκε επίσης η δύσκολη θέση στην οποία έχει περιέλθει η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, που όσο μεγαλώνει η απομόνωσή της από τους εργαζόμενους, τόσο δυναμώνει το σφιχταγκάλιασμά της με τις κυρίαρχες οικονομικές και πολιτικές δυνάμεις με την κυβέρνηση και το Σύνδεσμο Ελλήνων Βιομηχάνων.

Αποκορύφωμα αυτής της επιχείρησης ήταν η φιέστα που στήθηκε την Πέμπτη το απόγευμα με την παρέλαση από του βήματος, των εκπροσώπων της κυβέρνησης, της Ευρωπαϊκής Ενωσης, των Ευρωπαϊκών Συνδικάτων. Η σύμπνοια και η συναίνεση που διατρανώθηκε απ' όλους αυτούς μαζί και τους εκπροσώπους των πολιτικών κομμάτων - πλην Λακεδαιμονίων, ΚΚΕ - γύρω από τους παραπάνω σκοπούς, αποτυπώθηκε και στο σύνθημα του συνεδρίου: «Ολοι μαζί μπορούμε..!».

Ετσι το συνέδριο, από κορυφαία εκδήλωση του συνδικαλιστικού κινήματος όπου υποτίθεται οι εκπρόσωποι των εργαζομένων έπρεπε να συζητήσουν, για το πώς θα αντιδράσουν στα αντεργατικά μέτρα, στην αντιασφαλιστική λαίλαπα, στην κατακόρυφη πτώση του βιοτικού επιπέδου της εργατικής οικογένειας ακόμα και στην εξαθλίωση μεγάλων λαϊκών στρωμάτων, επιχειρήθηκε να μετατραπεί σε βήμα χαλιναγώγησης των αγώνων, αποπροσανατολισμού των εργαζομένων, να εκφυλιστεί σε ένα φτηνό μάρκετινγκ δημοσίων σχέσεων με την πολιτική εξουσία και τους εκπροσώπους του κεφαλαίου. Η ηγετική ομάδα έδωσε τα διαπιστευτήριά της και τώρα αναμένει να εισπράξει τα εύσημα από τα αφεντικά της.

Το χορό σε αυτή την καταστροφική πορεία έσυρε ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ με τον απολογισμό της πλειοψηφίας, προβάλλοντας την ανάγκη για «νέες μορφές κοινωνικού διαλόγου», και κάνοντας νουθεσίες προς τα συνδικάτα, ότι «οφείλουν να ξεπερνούν το στενό διεκδικητικό, εισοδηματικό πλαίσιο, να υπερβαίνει το χώρο της αμοιβής και της εσωστρεφούς ζύμωσης». Υπερασπίζοντας τον «εθνικό» στόχο της ΟΝΕ και αποκρύπτοντας το γεγονός που κατανοεί και συμφωνεί και ο τελευταίος εργάτης: Πως μια χούφτα καπιταλιστές καρπώνονται τον τεράστιο πλούτο που έχουν δημιουργήσει και δημιουργούν οι εργάτες.

Από κοντά και οι ΔΑΚΕ - Αυτόνομη Παρέμβαση, ενώ τα τρία προηγούμενα χρόνια στήριξαν τη γραμμή της συναίνεσης, τις τρεις μέρες έψαχναν να βρουν άλλοθι, να ανακαλύψουν διαφοροποιήσεις, αλλά χωρίς ούτε στιγμή να εγκαταλείπουν την κοινή τους πορεία, το «Ολοι μαζί» στον κατήφορο.

Σταθερά υπερασπίστηκαν και από το βήμα του Συνεδρίου - όπως στην πράξη το έκαναν και τα τρία προηγούμενα χρόνια - τη γραμμή της υποταγής, τη γραμμή των εταίρων και της ταξικής συνεργασίας. Αποδεικνύοντας ότι «είναι ομόθρησκοι και κοινοί προσκυνητές στην Παναγιά των Βρυξελλών» όπως γλαφυρά είχε τονίσει στην παρέμβασή του ο Γ. Μαυρίκος.

Τη στάση τους αυτή επιχείρησαν να την καμουφλάρουν είτε με επιθέσεις κατά της ΔΑΣ, είτε σηκώνοντας τη σημαία μιας τρύπιας ενότητας. Μιας «ενότητας» που παραδίνει την εργατική τάξη δεμένη χειροπόδαρα στα πόδια του κεφαλαίου, των στόχων της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ολοκλήρωσης και λειτουργεί διαλυτικά για το συνδικαλιστικό κίνημα.