Ολο και πιο έντονα οι αστοί αναλυτές - μπλεγμένοι στις αντιφάσεις του συστήματος που υπηρετούν - πασχίζουν να πείσουν ότι αυτό το σύστημα - που για να υπάρχει πρέπει να ξεζουμίζει σαν τη βδέλλα την εργατική δύναμη - όχι μόνο μπορεί να σωθεί, αλλά και ότι θα σφύζει από υγεία.

Εχει δει κάποιος γάγγραινα να έλκει με τη «ζωντάνια» της;

Αυτήν την αντίφαση θέλουν να λύσουν. Και οφείλουμε να κάνουμε τα πάντα για να πνιγούν μέσα της.

Οι ίδιοι οι καπιταλιστές και οι αναλυτές τους δίνουν καθημερινά αποδείξεις ότι είναι επικίνδυνοι για την ίδια τη ζωή. Παράδειγμα η ιδιωτικοποίηση του νερού: Ομολογούν ότι αφορά άμεσα στη ζωή των ανθρώπων και παράλληλα την προβάλλουν ως ανάγκη. Ποιανού ανάγκη; Οχι του λαού, αλλά του καπιταλιστή που ψάχνει κερδοφόρους τομείς να επενδύσει. Καπιταλιστικό κέρδος και προστασία της ζωής είναι ασύμβατα πράγματα. Στην περίπτωση του νερού το μαρτυρούν οι καταγραμμένες εμπειρίες από τη δράση πολυεθνικών που όπου τους δόθηκε η δυνατότητα να εκμεταλλευτούν το νερό έσπειραν το θάνατο.

Μια ματιά στα άρθρα του αστικού Τύπου μαρτυρά την αγωνία των καπιταλιστών: Πόσο πιο γρήγορα θα δέσουν και νομικά με τα νέα μέτρα την όλο και περισσότερο άγρια εκμετάλλευση.

Να συμφωνήσουμε μαζί τους σ' ένα: Αυτό το θέατρο πρέπει να τελειώσει. Και θα τελειώσει μόνο με την ήττα τους. Σ' αυτό το στόχο όλες μας οι δυνάμεις.

Δειλά δειλά, έστω, οι αστοί αναλυτές όλο και περισσότερο αναγνωρίζουν ότι έχει τεθεί ξανά στην ημερήσια διάταξη το αίτημα για σοσιαλισμό.

Για να το αντιμετωπίσουν, ζωγραφίζουν ως καρικατούρα το σοσιαλισμό και με αφορισμούς «δεν μπορεί» προσπαθούν να ξεμπερδέψουν μ' αυτό που πράγματι απειλεί το σύστημα της εκμετάλλευσης. Το πρόβλημά τους είναι ότι οι άνθρωποι της δουλειάς ακόμα κι όταν δεν αμφισβητούν με όρους επαναστατικού κινήματος το σύστημα, σίγουρα δεν το ανέχονται. Ετσι, οι αναλυτές είναι υποχρεωμένοι να βγάλουν απ' τα ντουλάπια αραχνιασμένα επιχειρήματα του ακραίου νεοφιλελευθερισμού περί της υγείας του καπιταλισμού, που, όπως λένε, δε φταίει ως σύστημα, αλλά υπάρχει ως πρόβλημα στη στρέβλωσή του. Δεν μπορούν - παρ' όλα αυτά - να κρύψουν την μπόχα ενός συστήματος που όσο κι αν το φτιασιδώσουν από κάθε πόρο του αποπνέει θάνατο.

Σ' αυτό το δρόμο - για τη συντήρηση στη ζωή ενός συστήματος που σαν ιστορική ανάγκη έχει ήδη πεθάνει - συναντιόνται - όχι παραδόξως για όσους κατανοούν την έννοια του ρεφορμισμού - τόσο οι νεοφιλελεύθεροι όσο και οι σοσιαλδημοκράτες. Ο ισχυρισμός του ενός ότι ο καπιταλισμός μπορεί να είναι υγιής, συναντά την εκτίμηση του άλλου ότι υπάρχει μια υγιής Ευρωπαϊκή Ενωση (την οποία σκόπιμα αρνείται να ονομάσει καπιταλιστική ένωση) που απλά πάσχει από την εφαρμογή λάθος πολιτικών και άρα με λίγο φάρμακο (δηλαδή με τσάκισμα των εργατικών δικαιωμάτων) θα γειάνει, δηλαδή θα αναδειχτεί και πάλι ως χώρος ανάπτυξης της κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Και στις δύο περιπτώσεις αρνούνται ότι η σαπίλα του συστήματος δεν αφορά σε ένα λάθος φάρμακο, αλλά αναπτύσσεται μαζί με τη γέννηση του συστήματος, που μπορεί να υπάρχει μόνο όσο κερδίζει όλο και περισσότερο από την εκμετάλλευση εργατών και πλουτοπαραγωγικών πηγών.

Αυτό το ξέφρενο κυνήγι είναι που μετατρέπει τις αντιφάσεις του συστήματος σε γάγγραινα που τελικά απειλεί στο σύνολό του το σύστημα. Να το πούμε αλλιώς: Το αίτημα για σοσιαλισμό δεν αφορά στην αναζήτηση μιας κάποιας εναλλακτικής λύσης, αλλά νομοτέλεια που πατάει στην ίδια την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων που δε χωράνε πια στο στενό κορσέ ενός παλιού συστήματος.

Το γεγονός ότι οι εργάτες δεν έχουν ακόμα συνείδηση της νομοτέλειας στην οποία πρέπει να συγκεντρώσουν όλη την προσοχή τους και τη δράση τους, ώστε θάβοντας το σάπιο να αξιοποιήσουν το έδαφος για να καρπίσει η δική τους σπορά, είναι το θέμα - αποστολή των κομμουνιστών.

Εδώ είμαστε: Στο να δείχνουμε καθημερινά, κάθε στιγμή, τις αξεπέραστες αντιφάσεις του συστήματος, να δείχνουμε πως κάθε διαχείρισή του βουλιάζει περισσότερο την εργατική τάξη και παράλληλα - μάλιστα, κύρια - να προβάλλουμε τη μόνη ιστορικά δικαιωμένη διέξοδο, την ανατροπή που οδηγεί στην ισορροπία ανάμεσα στην κοινωνική παραγωγή από τη μια και την κοινωνική απολαβή του παραγόμενου πλούτου από την άλλη, δηλαδή στις σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής, στη λαϊκή εξουσία, στη λαϊκή οικονομία, εν τέλει το σοσιαλισμό.