Φτώχεια, εξαθλίωση εκμετάλλευση. Σε αυτές τις συνθήκες δραστηριοποιείται η βιομηχανία ένδυσης στο Μπαγκλαντές, αξιοποιώντας τα μεροκάματα πείνας και τη νομοθεσία που στηρίζει την κερδοσκοπία του κεφαλαίου, προκειμένου να παράγει για πολυεθνικούς κολοσσούς ενδύματα και άλλα είδη φασόν, με ελάχιστο κόστος. Το Μπαγκλαντές θεωρείται ο παράδεισος της βιομηχανίας ρούχων. Εχει εκατοντάδες εργοστάσια ένδυσης τα οποία χρησιμοποιούν τους εργαζόμενους με όρους σκλαβιάς και όταν αυτοί εξεγείρονται κλείνουν τις μονάδες παραγωγής, εκβιάζοντας τους εργάτες και κυρίως το κράτος, που κερδίζει εκατομμύρια, ότι δεν μπορούν να λειτουργήσουν, χωρίς συγκεκριμένους κανόνες και την εξασφάλιση ότι δεν θα υπάρχουν απεργιακές κινητοποιήσεις και διεκδικήσεις, προκειμένου τα σκανδαλώδη προνόμια τους να συνεχίζονται επ' αόριστον.

Οι εργαζόμενοι στα εργοστάσια ιματισμού στο Μπαγκλαντές, στην πλειοψηφία τους είναι γυναίκες και παιδιά και αριθμούν περισσότερους από 4,5 εκατομμύρια. Σε συνεχιζόμενες κινητοποιήσεις και αγώνες για την κατοχύρωση των δικαιωμάτων τους, το 2010, με συνεχείς απεργίες και διαδηλώσεις, ζητούσαν αυξήσεις στα εξευτελιστικά τους μεροκάματα, πετυχαίνοντας οι βασικές μηνιαίες αποδοχές ενός εργάτη ιματισμού που ήταν 1.662 τάκα, ή αλλιώς 20 δολάρια, να γίνουν 3.000 τάκα, δηλαδή 36 δολάρια, χωρίς να φτάνουν να καλύψουν το κόστος ζωής. Οι εργαζόμενοι αδυνατούν ακόμα και να εξασφαλίσουν το φαγητό τους, με αποτέλεσμα να κοιμούνται στο δρόμο ή να νοικιάζουν χώρο για ύπνο σε σπίτια μαζί με δεκάδες άλλους.

Οι μισθοί των εργατών στο χώρο της ένδυσης στο Μπαγκλαντές είναι χαμηλότεροι από οποιονδήποτε άλλο κλάδο της χώρας, προσελκύοντας όλες τις πολυεθνικές και κάνοντας τη χώρα το βασίλειο του φασόν. Στα εργοστάσια δεν τηρείται κανένας κανόνας υγιεινής και ασφάλειας. Στην πλειοψηφία - αν όχι σε όλες - των περιπτώσεων οι εργάτες αναγκάζονται να δουλεύουν περισσότερες από 10 - 16 ώρες, έξι μέρες τη βδομάδα, κάποιες φορές δεμένοι με αλυσίδες, για να καθηλώνονται στην παραγωγή και να μη χάνεται χρόνος.

Τα εργοστάσια ένδυσης μπορεί να στεγαστούν σε οποιοδήποτε μέρος, χωρίς καμία προϋπόθεση. Είναι από παράγκες μέχρι υπόγεια, με αποτέλεσμα τα «ατυχήματα» να είναι συχνά και θανατηφόρα. Υπάρχουν και περιπτώσεις όπου εργάτες απανθρακώθηκαν στη θέση εργασίας τους σε πυρκαγιές ή κατάρρευση των κτιρίων, όντας δεμένοι, ή κλειδωμένοι από τους εργοδότες. Τα ατυχήματα καταγράφονται, διώξεις δε γίνονται και οι άνθρωποι που πεθαίνουν, δουλεύοντας για ένα κομμάτι ψωμί δεν είναι παρά αριθμοί.

Το Μπαγκλαντές και το θέμα των εργοστασίων ιματισμού επανήλθε τον Ιούνιο στη δημοσιότητα, μετά τις νέες κινητοποιήσεις των εργαζομένων στη βιομηχανική ζώνη Ασούλια, που για ακόμα μία φορά διεκδικούν το αυτονόητο: Το δικαίωμα στην επιβίωση. Απέναντί τους συναντούν τα συμφέροντα των πολυεθνικών που είναι ο νόμος για την κυβέρνηση του Μπαγκλαντές, της πρωθυπουργού Σεΐχ Χασίνα, που έχει τα χαρακτηριστικά σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης και στέκεται άγρυπνος υπερασπιστής της εργοδοσίας, επιδεικνύοντας εγκληματική αδιαφορία για τα δικαιώματα των εργαζομένων. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι το 2011 η βιομηχανία του φασόν αποτελούσε το 80% των κερδών του Μπαγκλαντές από τις εξαγωγές, ενώ ο συνδικαλισμός και η οργάνωση των εργαζομένων είναι σχεδόν απαγορευμένη, προκειμένου να αποφεύγονται «ταραχές» στις τάξεις «των σκλάβων του φασόν». Και πώς αλλιώς, αφού η βιομηχανία του φασόν είναι το κλειδί της οικονομίας για τους καπιταλιστές του Μπαγκλαντές αποδίδοντας 18 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως από τις εξαγωγές.

Στα μέσα Ιούνη περισσότερα από 300 εργοστάσια ένδυσης - που κατασκευάζουν φασόν ρούχα κυρίως για εταιρείες όπως η Tesco και η Walmart - ανέστειλαν τη λειτουργία τους επ' αόριστον με τις διοικήσεις τους να επικαλούνται παρατεταμένη «ανομία και καθεστώς φόβου», στο οποίο δεν μπορούν να λειτουργήσουν. Αφορμή του στυγνού εκβιασμού προς τους εργαζόμενους - που στη συγκεκριμένη περιοχή ξεπερνούν τους 500.000 - ήταν οι επί πέντε μέρες απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων, οι οποίοι απαιτούσαν: Αυξήσεις 50% στους μισθούς τους οι οποίοι δεν αρκούν να καλύψουν στοιχειώδεις ανάγκες δεδομένου και του πληθωρισμού που έχει συμπαρασύρει το σύνολο των βασικών αγαθών επιβίωσης. Οι εργάτες είπαν πως ζητούν από τη διοίκηση να αυξήσει το μισθό τους στα 150 τάκα (1,83 δολάρια) από 100 τάκα για την παραγωγή μιας μπλούζας. Οι εργοστασιάρχες απάντησαν στις διεκδικήσεις ότι ο τομέας της ένδυσης, έχει ήδη υποστεί σοβαρό πλήγμα από την καπιταλιστική κρίση και αν υπάρξουν αυξήσεις, θα έχουν σημαντικές επιπτώσεις στην «επιβίωση» των επιχειρήσεων, που δε θα μπορέσουν να σηκώσουν το βάρος των αυξήσεων, οδηγώντας αρκετές σε κλείσιμο...

Οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων στα εργοστάσια χαρακτηρίστηκαν «εξαιρετικά βίαιες» από την κυβέρνηση, που επέλεξε την άγρια καταστολή. Οι συγκρούσεις ξέσπασαν όταν η αστυνομία προσπάθησε να διαλύσει εκατοντάδες διαμαρτυρόμενους εργάτες από δύο εργοστάσια ένδυσης, που ανήκουν σε Κινέζους επενδυτές, στις Ζώνες Εξαγωγικής Επεξεργασίας (ή Ελεύθερες Οικονομικές Ζώνες) Ισουάρντι, 125 χλμ. βορειοδυτικά της πρωτεύουσας Ντάκα. Εκατοντάδες απεργοί τραυματίστηκαν στις βίαιες συγκρούσεις με την αστυνομία, που χρησιμοποίησε εναντίον τους εκτός από χημικά και πλαστικές σφαίρες.

Στις 21 Ιούνη 2012 τα εργοστάσια που είχαν κλείσει άνοιξαν ξανά, χωρίς να δώσουν ούτε ένα σεντς στους εργαζόμενους, με τις διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης ότι θα τους παρέχει ασφάλεια και προστασία, αφήνοντας εκτεθειμένους τους εργάτες.

Στο ίδιο πλαίσιο της τρομοκρατίας των εργαζομένων, εντάσσεται και η δολοφονία του συνδικαλιστή Αμινούλ Ισλάμ, φέτος τον Απρίλη, ο οποίος και γνωστοποίησε τις συνθήκες εργασίας που επικρατούν στη βιομηχανία ενδυμάτων του Μπαγκλαντές. Ο Α. Ισλάμ, επικεφαλής του Κέντρου Αλληλεγγύης των Εργατών του Μπαγκλαντές (Bangladesh Centre for Worker Solidarity - BCWS) και της Ομοσπονδίας Εργατών Ενδύματος και Βιομηχανικών Εργατών, είχε συλληφθεί στις κινητοποιήσεις του 2010 και βασανίστηκε από την αστυνομία και τις υπηρεσίες πληροφοριών διότι είχε οργανώσει διαμαρτυρίες για τους χαμηλούς μισθούς στη βιομηχανία του ενδύματος, ενώ το νεκρό σώμα του βρέθηκε με εμφανή τα σημάδια κακοποίησης.

Η εξαθλίωση του λαού στο Μπαγκλαντές, όπου περισσότερο από το 33,6% του πληθυσμού της χώρας, που ξεπερνά τα 162 εκατομμύρια κατοίκους, ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, φαίνεται να είναι ο μεγαλύτερος σύμμαχος των πολυεθνικών, καθώς είναι η πρώτη επιλογή για εταιρείες, όπως η «Marks and Spencer», «H&M», «Carrefour», «Gap» και δεκάδες άλλους κολοσσούς με το κέρδος των εργοστασίων να ξεπερνά το 120%.

Το ΚΚ Μπαγκλαντές σε εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες παλεύει μαζί με τους εργάτες της βιομηχανίας ένδυσης για τα δικαιώματά τους, στηρίζει τις απαγορευμένες απεργιακές κινητοποιήσεις και οργανώνει τον αγώνα μέχρι την ανατροπή της εξουσίας των κεφαλαιοκρατών.