Είναι δεδομένο. Η ζωή του λαού μετά τη συμφωνία για ελεγχόμενη χρεοκοπία θα γίνει κόλαση. Οι αποφάσεις που πάρθηκαν σώζουν το κεφάλαιο. Γι' αυτούς είναι οι πανηγυρισμοί, γι' αυτούς η ανακούφιση. Οι εργαζόμενοι και οι λαϊκές οικογένειες χρεοκοπούν συνεχώς και ανεξέλεγχτα. Το λένε ήδη. Εχουν πάρει και σχεδιάζουν να πάρουν πίσω τη σταθερή δουλειά, το 8ωρο, τις συλλογικές συμβάσεις, τις συντάξεις, τις παροχές στην Υγεία, την Πρόνοια και την Παιδεία. Για κάθε μία από αυτές τις κατακτήσεις έχουν γραφτεί με αίμα σελίδες και σελίδες με αγώνες της εργατικής τάξης. Αγώνες που δεν κερδήθηκαν από τη μια στιγμή στην άλλη. Μα που σημαδεύτηκαν από πλούσια παρακαταθήκη. Από πείρα που βοήθησε για να ανοίξουν δρόμοι για νέες νίκες, νέες κατακτήσεις. Για να μπορεί η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα να ζουν κάτω από κάπως καλύτερες συνθήκες, γιατί πάντα, αυτές οι κατακτήσεις ήταν πίσω από τα πραγματικά δικαιώματα και τις πραγματικές ανάγκες.

Για παράδειγμα, ο αγώνας για το 8ωρο ήταν αγώνας ορόσημο για να μπει τέλος στην άγρια εκμετάλλευση και τη δουλειά από το πρωί μέχρι το βράδυ. Ομως, αν και σπουδαία νίκη, παρέμενε πάντα ανοιχτό το κυρίαρχο ζήτημα για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης που είναι η εκμετάλλευση του εργάτη από το αφεντικό ακόμα και μέσα σε αυτές τις 8 ώρες. Οι συλλογικές συμβάσεις ήταν επίσης σπουδαία κατάκτηση που ήρθε με μακροχρόνιους αγώνες και καθόρισε τους όρους που ο εργάτης πουλά την εργατική του δύναμη. Παρέμενε ωστόσο το ζήτημα της απλήρωτης δουλειάς που την καρπωνόταν ο κεφαλαιοκράτης και ακριβώς αυτό στερούσε από την εργατική λαϊκή οικογένεια να απολαμβάνει όλα όσα παράγει για εκείνη και τα παιδιά της.

Με τέτοιους αγώνες είναι ανάγκη η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της να βάλουν εμπόδια και να αποτρέψουν τα βάρβαρα μέτρα, με κλιμάκωση του αγώνα. Παρότι συγκυβέρνηση, τρόικα, εργοδοτικές οργανώσεις βιάζονται να πάρουν αντεργατικά μέτρα, βρίσκουν μπροστά τους σημαντικές δυσκολίες. Μπορεί να παίρνουν μέτρα, ωστόσο, αυτό δε σημαίνει ότι δεν παίρνουν υπόψη τους τις εργατικές λαϊκές κινητοποιήσεις, τον αναβρασμό στους τόπους δουλειάς, την οργάνωση της εργατικής τάξης στα εργοστάσια, στα βαπόρια, στα γιαπιά, στις γειτονιές, παντού. Βρίσκουν μεγάλες δυσκολίες. Και βρίσκουν πάντα όσο το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα οργανώνει, συσπειρώνει, συγκεντρώνει δυνάμεις. Κόντρα στον αντεργατικό ρόλο των ηγεσιών της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ που συμφωνούν με τους μεγαλοεργοδότες για το τσάκισμα των εργασιακών δικαιωμάτων, που βάζουν εμπόδια, υπονομεύουν τους αγώνες. Για παράδειγμα θα ξεκινήσουν οι εργοδότες να εφαρμόζουν τις ατομικές συμβάσεις. Θα το επιτρέψουν αυτό οι εργάτες;

Τέτοιοι αγώνες, ταξικοί, που θα έχουν ζητούμενο τις σημερινές κατακτήσεις και που θα βλέπουν στο να κατακτήσει η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της αυτό που τους ανήκει, την εργατική εξουσία, είναι πια σε πρώτο πλάνο. Αγώνας που θα φτάνει ως το τέλος. Γιατί μόνο ένας λαός που θα αντιπαρατεθεί όχι μόνο στους νόμους που έρχονται στη Βουλή και στα κόμματα που κυβέρνησαν, αλλά θα παλεύει ενάντια στη δικτατορία των μονοπωλίων, μπορεί να βάλει εμπόδια στα μέτρα, μπορεί να δώσει διέξοδο προς όφελος της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.