Τα συμφέροντα των Ελλήνων βαμβακοπαραγωγών υπερασπίστηκε στην Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ Στρ. Κόρακας κατά τη διάρκεια της συζήτησης για την ψήφιση της έκθεσης της Επιτροπής Γεωργίας για το βαμβάκι.

Ο «Ρ» παραθέτει σήμερα αποσπάσματα από την τοποθέτηση του ευρωβουλευτή του ΚΚΕ, ο οποίος υπερασπίστηκε για άλλη μια φορά την αύξηση του ελληνικού πλαφόν στο βαμβάκι στους 1.500.000 τόνους. Πρότεινε επίσης να αρθούν όλοι οι περιορισμοί στη βαμβακοκαλλιέργεια (ποσοστώσεις, πρόστιμα συνυπευθυνότητας, περιβαλλοντικές επιπτώσεις, έτσι ώστε να καταβάλλεται ολόκληρη η ελάχιστη τιμή. Ακόμα, πρότεινε να καταβάλλεται απευθείας η ενίσχυση στους βαμβακοπαραγωγούς μέσα από τις συνεταιριστικές οργανώσεις χωρίς τη διαμεσολάβηση των ιδιωτών εκκοκκιστών και να συμπεριληφθεί στο νέο κανονισμό το παράρτημα Β' του κανονισμού 1201/89 που καθορίζει τις προσαυξήσεις και τις μείωσης της ελάχιστης τιμής του παραγωγού με βάση τα ποιοτικά χαρακτηριστικά.

Πιο συγκεκριμένα, ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ τόνισε τα εξής:

«Ο τομέας του βάμβακα έχει μεγάλη κοινωνικο-οικονομική σημασία για την Ισπανία και κυρίως για την Ελλάδα. Στην Ελλάδα συγκεκριμένα το βαμβάκι παίρνει τις διαστάσεις εθνικού προϊόντος, αφού με αυτό ασχολούνται 300.000 περίπου οικογένειες, παράγουν περίπου 1.350.000 τόνους βαμβακιού σε περιοχές του στόχου 1, με δείκτη ανεργίας πολύ μεγαλύτερο του μέσου κοινοτικού και με έκταση ανά αγροτική εκμετάλλευση πολύ μικρότερη της μέσης κοινοτικής. Η Ισπανία παράγει 350.000 τόνους.

Οι ανάγκες της ΕΕ είναι 4,5 εκατομμύρια τόνοι σύσπορου βαμβακιού. Πρόκειται δηλαδή για ένα προϊόν στο οποίο η ΕΕ είναι ιδιαίτερα ελλειμματική, αφού η κοινοτική παραγωγή καλύπτει μόνο ένα 35% των αναγκών της. Οι Εθνικές Εγγυημένες Ποσότητες (ποσοστώσεις) ήταν πάντα προκλητικά κατώτερες της πραγματικής παραγωγής, με αποτέλεσμα να εξανεμίζεται το εισόδημα των παραγωγών εξαιτίας των υψηλών προστίμων συνυπευθυνότητας, ενώ παραδόξως οι δαπάνες του κοινοτικού προϋπολογισμού είναι μικρότερες όσο μεγαλύτερη είναι η υπέρβαση των ποσοστώσεων».

«Αυτή η απαράδεκτη κατάσταση έχει προκαλέσει τη δικαιολογημένη αγανάκτηση των παραγωγών», τόνισε με έμφαση ο Στρ. Κόρακας και συνέχισε: «Ωστόσο, αντί να βελτιωθεί ο ισχύον κανονισμός, όπως ζητούν δίκαια οι βαμβακοπαραγωγοί μας, με την προσαρμογή των ποσοστώσεων στα επίπεδα της σημερινής παραγωγής και να προσαρμοστούν έστω και εν μέρει οι θεσμικές τιμές που μένουν παγωμένες από το 1992, έρχεται η Επιτροπή και όχι μόνο προτείνει τη διατήρηση του σημερινού χαμηλού καθεστώτος των ενισχύσεων, διατηρώντας τις ποσοστώσεις στα ίδια επίπεδα, αλλά αυξάνει το πρόστιμο συνυπευθυνότητας κατά 20%.

Ο στόχος της Επιτροπής για δραστικό περιορισμό της βαμβακοκαλλιέργειας είναι αδικαιολόγητος, γιατί αναφέρεται σε ένα προϊόν όπου η αυτάρκεια της ΕΕ ανέρχεται μόλις στο 30-35%. Είναι άδικος γιατί τιμωρεί τους βαμβακοπαραγωγούς για τις μειώσεις των διεθνών τιμών του βαμβακιού, που παρατηρήθηκαν τα τρία τελευταία χρόνια, χωρίς αυτοί να έχουν καμιά ευθύνη, ενώ η ίδια δεν έκανε τίποτα για την ανατροπή αυτής της κατάστασης.

Επίσης, η ΕΕ προτείνει τον περιορισμό της ενίσχυσης της βαμβακοκαλλιέργειας τη στιγμή που αυτή η ενίσχυση είναι η πιο αναγκαία: δηλαδή, όταν οι ΗΠΑ ενισχύουν συνεχώς με όλο και μεγαλύτερα ποσά τους βαμβακοπαραγωγούς τους, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα να αυξάνουν την παραγωγή τους και να ρίχνουν τις διεθνείς τιμές.

Η επίκληση περιβαλλοντικών άλλοθι δεν ευσταθεί αφού η καλλιέργεια του βάμβακα, όπως είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο, είναι σημαντικά λιγότερο επιβλαβής στο περιβάλλον από άλλες ομοειδείς επιδοτούμενες καλλιέργειες που οι παραγωγοί εγκατέλειψαν για να ασχοληθούν με τη βαμβακοκαλλιέργεια.

Οι βαμβακοκαλλιεργητές ζητούν να ισχύσει η κοινοτική προτίμηση και στο βαμβάκι, δεδομένου μάλιστα, ότι η Κοινότητα είναι ελλειμματική σε αυτό το προϊόν, το βαμβάκι είναι η κύρια υφαντική ίνα φυτικής προέλευσης που ανταγωνίζεται τις συνθετικές ίνες, ως φυσικό και πιο υγιεινό προϊόν, δίνει δυνατότητα εξασφάλισης απασχόλησης σε εκατοντάδες χιλιάδες αγρότες και μπορεί να προσελκύσει νέους γεωργούς να παραμείνουν στην ύπαιθρο που ερημώνει».

Ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ πρόσθεσε ακόμα πως είναι απόλυτα δικαιολογημένη η απορία των αγροτών: «Γιατί αντί να ανακόπτεται η καλπάζουσα ανεργία και απερήμωση της υπαίθρου μέσω της στήριξης της γεωργικής απασχόλησης, και μάλιστα σε ιδιαίτερα ευαίσθητες περιοχές, η ΕΕ, με την παραπέρα προώθηση του ξεκληρίσματος των μικρομεσαίων καλλιεργητών (όπως γίνεται στην περίπτωση της Ελλάδας και της Ισπανίας), εμφανίζεται να προτιμά να δαπανά τεράστια ποσά για την επιδότηση ανέργων και προγραμμάτων κατάρτισής τους. Τα ίδια και λιγότερα ποσά θα αρκούσαν για τη στήριξη δυναμικών προϊόντων, όπως το βαμβάκι, και τη διατήρηση της απασχόλησης στις περιοχές αυτές».