Ούτε «άλλη», ούτε «εναλλακτική» ούτε πολύ περισσότερο φιλολαϊκή είναι η προτεινόμενη απ' τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στρατηγική. Η οποία αρχίζει και τελειώνει στη διευθέτηση των όρων αποπληρωμής του χρέους που σώρευσε η πλουτοκρατία. Της οποίας την εξουσία, απ' όπου πηγάζει και το χρέος και η αντιλαϊκή πολιτική και οι κρίσεις, που βασίζεται στην ιδιοκτησία της στα μέσα παραγωγής, στα κλειδιά δηλαδή της ανάπτυξης, ούτε στα λόγια τολμά να αμφισβητήσει. Οπως επίσης και τη στρατηγική της επιλογή ένταξης και παραμονής της χώρας στην ευρωενωσιακή λυκοσυμμαχία. Ακόμα όμως κι αυτή η πρόταση διαχείρισης του συστήματος, έχει τόσους αστερίσκους (περί «συνομολόγησης», «διαπραγματεύσεων», «εάν κι εφόσον» και οι άλλες χώρες κάνουν κάτι παρεμφερές), που την καθιστούν αυτομάτως άξια για τα σκουπίδια.

Αντάξια μιας «στρατηγικής» διαχείρισης του συστήματος είναι και η υπόδειξη του πώς θα εφαρμοστεί. Λέει ο Ν. Βούτσης: «Αυτή όμως είναι μια άλλη στρατηγική. Προϋπόθεση γι' αυτό είναι το ζήτημα των εκλογών». Σωστά, η διαχείριση του συστήματος προϋποθέτει το πέρασμα απ' την κάλπη. Η ανατροπή του πάλι, αναγκαία προϋπόθεση για να απολαύσει ο λαός όσα αξίζει, προϋποθέτει οργάνωση και πάλη ταξική, συμμαχία λαϊκή για εξουσία λαϊκή.