Το 2012 βρίσκει τον πλανήτη μπροστά στον κίνδυνο της ύπαρξής του. Η βαθιά κρίση του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος απειλεί να ρίξει την ανθρωπότητα στη δίνη ενός πολέμου που οι επιζώντες θα θεωρούν τους πεθαμένους τυχερούς που δεν υποχρεώθηκαν να ζήσουν τον πυρηνικό χειμώνα. Τα πυρηνικά όπλα παραμένουν ανεξέλεγκτα στην κατοχή και στη χρήση τους από τότε που ο σοβιετικός έλεγχος αποτέλεσε παρελθόν. Η Σοβιετική Ενωση, η χώρα που κατά το Διεθνές Γραφείο Ειρήνης της Γενεύης (Γραφείο των δυτικών κινήσεων ειρήνης) έσερνε το χορό της ειρήνης ανατράπηκε κάτω και από τον εξοπλιστικό ανταγωνισμό του καπιταλιστικού κόσμου. Ηταν πολύ φυσικό αυτό για μια χώρα που υποχρεωνόταν να απομυζά το εθνικό της εισόδημα στην παραγωγή οπλικών συστημάτων που ήταν φύσει και θέσει εκτός του προγράμματος σοσιαλιστικής ανόρθωσης.

Ετσι, η ανθρωπότητα έμεινε ανήμπορη στο σαρωτικό άνεμο της καπιταλιστικής πολεμικής οικονομίας. Τώρα αυτό το άκρως επικίνδυνο αποτέλεσμα γίνεται απροκάλυπτα φανερό. Τα γεράκια των καπιταλιστικών επιτελείων μπορούν να σχεδιάζουν και να εφαρμόζουν τις ιμπεριαλιστικές τους επεμβάσεις και παρεμβάσεις σε κάθε σημείο του πλανήτη που θεωρείται πως έχει οικονομικό και στρατηγικό ενδιαφέρον. Στην Ελλάδα, ο νέος χρόνος βρίσκει τα λαϊκά στρώματα σε συνθήκες στέρησης, αγωνίας και ανασφάλειας. Η εργατική τάξη μαστίζεται από την ανεργία και την υποαπασχόληση. Ακόμη κι εκείνοι που εργάζονται, αισθάνονται δυστυχισμένοι τυχεροί που μπορούν να παίρνουν το γλίσχρο πεντακοσάρικο ευρώ ολόκληρο ως μηνιάτικο μισθό. Η νέα γενιά καταφεύγει απελπισμένη στα ξένα σκλαβοπάζαρα, πουλώντας την πνευματική της δύναμη όσο όσο. Στις φτωχογειτονιές, τα παιδιά μεγαλώνουν με το φάντασμα του Τομ Σόγιερ να σταλάζει στις ψυχές τους. Η πείνα και ο φόβος γίνεται το έμβλημα του καθεστώτος του χρηματιστικού κεφαλαίου των τραπεζιτών.

Τώρα το δυνατό οικονομικό τράνταγμα τον υποχρεώνει να μαζεύει τα κομμάτια του και να συσπειρώνεται ηθικά και πολιτικά. Οι εργατολαϊκές επιτροπές σε πόλεις και χωριά γίνονται η νέα εναλλακτική εξουσία της νέας εργαζόμενης Ελλάδας. Της γης οι κολασμένοι στις φτωχογειτονιές βρίσκουν λύτρωση σ' έναν άνισο αγώνα που άρχισε. Γίνεται πλέον σαφές ότι δεν υπάρχουν νόμοι να θεσμοθετούν τη φτώχεια. Υπάρχουν για να θεσμοθετούν τον πλούτο των ολίγων. Ομως, υπόκεινται στην ιστορική αρχή που λέει ότι οι νόμοι υπάρχουν για να παραβιάζονται. Διαφορετικά δε θα ήταν νόμοι. Τώρα ο άγραφος νόμος της Ιστορίας γράφεται ζωντανά στις εργατολαϊκές επιτροπές στις γειτονιές της Ελλάδας. Σύντομα, θα το αντιληφθούν κι όσοι ακόμη δεν το αντιλαμβάνονται. Γράφεται στους άνεργους, φτωχούς και πεινασμένους. Στα μορφωμένα κορίτσια κι αγόρια που δουλεύουν γκαρσόνια στα μπαρ για λίγα χρήματα. Στα πεινασμένα και ρακένδυτα παιδιά των σχολείων. Στους ντροπιασμένους γονείς της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης της πείνας και του φόβου. Προπάντων, όμως γράφεται από τους επαναστάτες εργάτες που απαντούν με την ιστορική φωνή των συντρόφων τους της Παρισινής Κομμούνας και του Ρώσικου Κόκκινου Οχτώβρη.