Παπαγεωργίου Βασίλης

«Καταρχήν, ο κόσμος θα μπορούσε να βρεθεί σε μια κατάσταση, κατά την οποία δεν θα μπορεί να πληρώσει. Πολλές οικογένειες λαμβάνουν, αυτήν την περίοδο, τη νέα έκτακτη φορολογία για την ακίνητη περιουσία, η οποία, κατά μέσο όρο, κυμαίνεται σε περισσότερα από 700 ευρώ. Αυτά τα χρήματα μπορεί να λείψουν. Οι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν υποστεί σοβαρές μειώσεις στους μισθούς τους. Πολλοί μικροεπιχειρηματίες έχουν σταματήσει τη δραστηριότητά τους. Η ύφεση είναι βαθιά. Η ανεργία ξεπερνά ήδη το 17%. Η πρώτη αντίδραση θα μπορούσε να είναι να μην πληρωθεί η φορολογία. Υπάρχει ο κίνδυνος πραγματοποίησης απεργιών, είτε αυτές προκηρύσσονται επισήμως, είτε γίνονται υπογείως. Οι συνδικαλιστικές ομοσπονδίες δεν έχουν τα μέσα να εμποδίσουν μια κοινωνική έκρηξη, γιατί δεν έχουν τόσο μεγάλη παρουσία ανάμεσα στον κόσμο, και ιδιαίτερα στον ιδιωτικό τομέα. Ενας ακόμη κίνδυνος που απορρέει είναι ότι το ΚΚ (σημ. της εφημερίδας: αυστηρής σταλινικής ορθοδοξίας) κεφαλαιοποιεί το θυμό».

Αυτήν την πρεμούρα των αστών πρέπει το λαϊκό κίνημα να την κάνει εφιάλτη τους με τον καθημερινό αγώνα του ταξικού κινήματος στους χώρους δουλειάς και τις λαϊκές γειτονιές, ώστε να μπαίνουν εμπόδια στη βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης του μαύρου μετώπου της πλουτοκρατίας. Ταυτόχρονα, η συμπόρευση και η πολιτική ενίσχυση του ΚΚΕ αποτελεί προϋπόθεση για να έχει προοπτική ο αγώνας για την ανατροπή όχι μόνο της αστικής κυβέρνησης, αλλά της ίδιας της εξουσίας των μονοπωλίων.

Οσο βαθαίνει η καπιταλιστική κρίση και οξύνονται τα αδιέξοδα του ίδιου του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, κλιμακώνεται και η επίθεση της πλουτοκρατίας σε βάρος των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων. Τα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα, που συνοδεύουν την αντικειμενική καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων στο δρόμο για τη διαχείριση της κρίσης, δεν περιορίζονται στην Ελλάδα, αλλά αγγίζουν όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ.

Στη Γαλλία, που ήδη η βαθιά καπιταλιστική κρίση τής «χτυπάει την πόρτα», το ποσοστό της ανεργίας τον περασμένο Νοέμβρη σκαρφάλωσε στο 9,2%, ενώ μόνο μέσα στο 2011 η αύξηση ήταν της τάξης του 5,2%. Το ποσοστό αυτό είναι το μεγαλύτερο που σημειώνεται στη Γαλλία από το 1999, ενώ αξίζει να σημειωθεί πως ιδιαίτερα πλήττονται οι νέοι κάτω των 25 ετών. Ως «αντίδοτο» στο ποσοστό της ανεργίας, η αστική κυβέρνηση της Γαλλίας προωθεί, από τη μια, το ξεθεμέλιωμα των συλλογικών συμβάσεων και την επέκταση της μερικής απασχόλησης και, από την άλλη, τις παχυλές ενισχύσεις στις καπιταλιστικές επιχειρήσεις.

Παράλληλα, για τη Μεγάλη Βρετανία ο Σύνδεσμος Επαγγελματιών Διαχείρισης Ανθρωπίνων Πόρων εκτιμά ότι «η βρετανική αγορά εργασίας θα βρεθεί στην πιο αδύναμη κατάσταση μετά την ύφεση στις αρχές της δεκαετίας του 1990», προβλέποντας ότι το ποσοστό ανεργίας στο 2012 θα αυξηθεί στο 8,8%, δηλαδή 2,85 εκατ. άνεργοι (από 8,3% που ήταν μέχρι τον περασμένο Οκτώβρη και αποτελεί το υψηλότερο ποσοστό των τελευταίων 17 χρόνων).

Η αύξηση της στρατιάς των ανέργων και το τσάκισμα των εργατικών δικαιωμάτων, η επέκταση της μισοδουλειάς που σπρώχνει στην εξαθλίωση μεγάλες μάζες εργαζομένων, οι μειώσεις μισθών κ.λπ. αποτελούν στρατηγικές επιλογές της πλουτοκρατίας, όχι μόνο στο δρόμο για το ξεπέρασμα της κρίσης, αλλά κυρίως στην επαύριο της κρίσης, ώστε να διασφαλίσουν καλύτερους όρους για την επάνοδο σε τροχιά κερδοφορίας. Γι' αυτό και αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της αντιλαϊκής επίθεσης σε όλα τα κράτη - μέλη της ιμπεριαλιστικής ΕΕ.

«Η χρονιά που πέρασε σημαδεύτηκε από τη συνέχιση της μνημονιακής πολιτικής της ανεργίας και της φτώχειας, από την υλοποίηση των πιο σκληρών νεοφιλελεύθερων συνταγών που επεκτείνονται σε όλη την Ευρώπη (...) Η ελπίδα βρίσκεται στους καθημερινούς αγώνες των εργαζομένων και της νεολαίας, στη συγκρότηση ενός νέου συνασπισμού εξουσίας για την απεμπλοκή από τα μνημόνια, την αναδιανομή του πλούτου και την κοινωνική δικαιοσύνη. Για μια άλλη Ευρώπη, απαλλαγμένη από το νεοφιλελευθερισμό και την κυριαρχία των αγορών».

Αυτά μεταξύ άλλων περιλαμβάνονται στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμα του ΣΥΡΙΖΑ. Ο λαός δεν πρέπει να ξεχνά ότι ανεργία και φτώχεια υπήρχαν πριν το μνημόνιο, θα υπάρχουν μετά απ' αυτό, όπως υπάρχουν και μάλιστα γιγαντώνονται σε χώρες που δεν έχουν μνημόνια. Θα υπάρχουν όσο υπάρχει ο καπιταλισμός γιατί είναι φαινόμενα σύμφυτα με το σάπιο εκμεταλλευτικό αυτό σύστημα. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει να μιλήσει για τον καπιταλισμό, δεν θέλει να τον υποδείξει ως την αιτία του προβλήματος, θέλει να τον κρατήσει αλώβητο από τη λαϊκή οργή, γι' αυτό κατακεραυνώνει το μνημόνιο και όχι τη μήτρα που το γέννησε. Και παραμυθιάζει το λαό ότι η απεμπλοκή απ' αυτό είναι εφικτή και μόνη λύση, ότι μπορεί να υπάρξει άλλη φιλολαϊκή μορφή διαχείρισης, του ίδιου όμως αντιλαϊκού βάρβαρου συστήματος. Η άποψή του δεν αντέχει σε καμία σοβαρή κριτική. Ο λαός μπορεί να καταλάβει ότι η πρόταση του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μόνο ανεδαφική και ουτοπική, αλλά στο μέτρο της απήχησής της επιζήμια για το κίνημα και τους αγώνες του, βολική τελικά για την εξουσία του κεφαλαίου και τους πολιτικούς του εκπροσώπους, που έχουν φέρει το λαό στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα. Γιατί τώρα που το ζήτημα της ανατροπής τους πρέπει να τεθεί στην ημερήσια διάταξη, να συγκεντρωθούν δυνάμεις που θα παλέψουν γι' αυτό, ο οπορτουνισμός επιτείνει την προπαγάνδα του για να παίξει για μια ακόμα φορά το διαλυτικό, υπονομευτικό του ρόλο στο κίνημα, τείνοντας αντικειμενικά χείρα βοηθείας στο σύστημα.

Κάθε βήμα ιδεολογικής και πολιτικής ισχυροποίησης του ΚΚΕ στις σύγχρονες συνθήκες εξαγριώνει τον ταξικό αντίπαλο και ταυτόχρονα τον κάνει πιο ευέλικτο στη χρησιμοποίηση αποστατών, αναχωρητών, οπορτουνιστών προερχόμενων από τις γραμμές του ΚΚΕ.

Ασπίδα του Κόμματός μας είναι η ίδια η εργατική τάξη, οι πρωτοπόροι νέοι και νέες εργατικής και λαϊκής καταγωγής, οι συνειδητοί επιστήμονες και επιστημόνισσες, γιατί επιστήμη σημαίνει αλήθεια, γιατί αλήθεια για την κοινωνική πρόοδο σημαίνει σοσιαλιστική - κομμουνιστική προοπτική.

Το Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ κυκλοφορεί απο τις Εκδόσεις: «Σύγχρονη Εποχή».

Παπαγεωργίου Βασίλης

Η είδηση προκάλεσε πανηγυρισμούς στο βραζιλιάνικο κεφάλαιο και έγινε αφορμή για ένα διθυραμβικό λόγο από την Πρόεδρο Ντίλμα Ρουσέφ, της οποίας η κυβέρνηση, αν και δονείται από τα σκάνδαλα διαφθοράς που εξωθούν τους υπουργούς σε παραιτήσεις, έχει να καταδείξει «λαμπρά αποτελέσματα» καπιταλιστικής ανάπτυξης: Οι εξαγωγές αυξήθηκαν μέσα στο 2011 κατά 245%, φθάνοντας σε όγκο το μέγεθος - ρεκόρ των 250,3 δισ. δολαρίων. Οι ξένες άμεσες επενδύσεις και η εισροή αποθεματικών κεφαλαίων κατέγραψαν επίσης ρεκόρ, καθώς ξεπέρασαν τα 350 δισεκατομμύρια δολάρια.

Η Ρουσέφ, πάντως, εστίασε στην «πολιτική Λούλα», παρουσιάζοντας στοιχεία περί μείωσης της ανεργίας στο 5,2%, αύξησης των κατώτερων αποδοχών από 545 σε 622 ρεάλ ή από 300 σε 340 δολάρια, μείωσης της φορολογίας, συνέχισης της πολιτικής στήριξης για αγορά κατοικίας μέσω δανείων φυσικά, αλλά και τη στήριξη του προγράμματος στέγασης για τα πολύ χαμηλά εισοδήματα. Μέτρα, δηλαδή, σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης, που θέλει και το κεφάλαιο στη συγκεκριμένη φάση.

Η εκτίναξη των κερδών είναι αυτό που κυρίως χαρακτηρίζει αυτήν τη διαχείριση. Μέσα σε λίγα χρόνια εταιρείες όπως η «Petrobras», η μεταλλουργική «Vale do Rio Dose», η αεροναυπηγική «Embraer» και η τράπεζα Unibanco πλέον έχουν αναδειχθεί σε παγκόσμιους επιχειρηματικούς κολοσσούς. Προχωράνε ιδιωτικοποιήσεις των σιδηροδρόμων και άλλων κομβικής σημασίας δημόσιων υπηρεσιών, με εξώσεις μέχρι και 1,5 εκατομμυρίου φτωχών οικογενειών από περιοχές του Ρίο ντε Τζανέιρο και άλλων μεγάλων βραζιλιάνικων πόλεων για την πραγματοποίηση των έργων υποδομής και στην «αστική αναβάθμιση» ενόψει του Παγκόσμιου Κυπέλλου το 2014 και των Ολυμπιακών του 2016 κ.ά. για τη μεγάλη «μπίζνα» του κεφαλαίου.