«Κατά το ΚΚΕ, μια αντιμνημονιακή κυβέρνηση το μόνο που θα έκανε θα ήταν να δώσει στο αστικό μπλοκ τη δυνατότητα να ανασυνταχθεί. Ενώ τώρα είναι απασχολημένοι με τη διακυβέρνηση και δεν μας ενοχλούν, ε; Ευτυχώς που τα διευκρινίζουμε αυτά τα πράγματα, σύντροφοι, γιατί έχει λιώσει από την αγωνία ο Καρατζαφέρης, που έλεγε προχθές: "Είναι αυτοκτονία να πούμε στον λαό να πάει σε εκλογές. Θα πάει χαμένη όλη η προσπάθεια που έχει γίνει μέχρι τώρα. Αν νομίζετε ότι είναι πιο εύκολο να περάσουν οι αλλαγές με την αριστερά καταγεγραμμένη στο 40% αντί για το 15% που είναι σήμερα, τότε κάποιοι πρέπει να ξαναδούν τους σχεδιασμούς τους..."». Δε μας εκπλήσσει που η χτεσινή «Αυγή» (δικό της είναι το σχόλιο) επιλέγει να απαντήσει στο ΚΚΕ με την άποψη του ΛΑ.Ο.Σ. Αλλωστε, ο καιροσκοπισμός του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είναι τέτοιος και τόσος, που μπορεί και να χρησιμοποιεί επιχειρήματα ενός αντικομμουνιστικού χώρου για να απαντήσει στο ΚΚΕ. Και αυτό για να μην απαντήσει επί της ουσίας στο γεγονός ότι η πρότασή του για αντιμνημονιακό μέτωπο και αντιμνημονιακή κυβέρνηση δεν είναι τίποτα διαφορετικό από έναν ακόμη μοχλό χειραγώγησης και ενσωμάτωσης των εργαζομένων στο σύστημα. Είναι γεγονός ότι οι δυνάμεις που συναπαρτίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ και άλλες που συγγενεύουν μαζί τους, ή που είναι εν δυνάμει συνεργαζόμενες στο λεγόμενο αντιμνημονιακό μέτωπο, έχουν ενιαία ιδεολογική αφετηρία, αλλά πανσπερμία πολιτικών απόψεων. Ο ΣΥΝ, π.χ., μιλά για σωτηρία του ευρώ και της Ευρωζώνης, το αριστερό ρεύμα μιλά για δραχμή, άλλοι κάνουν λόγο για αντινεοφιλελεύθερο μέτωπο, άλλοι για αντικαπιταλιστικό, άλλες φορές λένε για συνεργασία των πατριωτικών δυνάμεων, κ.λπ. Αντε και γίνεται αυτή η συνεργασία. Μετά τις εκλογές, τι θα γίνει; Κάθε μια απ' αυτές τις δυνάμεις θα συνεχίζει να προβάλλει την άποψή της και η συνεργασία θα αποσυντεθεί. Τι εμπιστοσύνη μπορεί να έχει ο λαός σε ένα τέτοιο εγχείρημα; Να, γιατί λέμε ότι είναι καιροσκοπισμός και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αφερέγγυοι.

Λένε, επίσης, ότι μπορεί, αφού το άθροισμα των ποσοστών της «αριστεράς» φτάνει στο 40%, να κάνουν «αριστερή» κυβέρνηση και με το μπόνους των 50 εδρών του εκλογικού νόμου. Ας πούμε ότι την κάνουν. Τι ζήτημα πρέπει να βάλει την επόμενη μέρα; Αυξήσεις των μισθών, συντάξεων, τέρμα οι απολύσεις, τέρμα τα χαράτσια, φοροαπαλλαγές στο λαό, φορολογία στο κεφάλαιο κ.λπ. Ποιος καπιταλιστής θα το κάνει; Και ποιος είναι εκείνος που θα επιβάλει στον καπιταλιστή να το κάνει; Ο νόμος που θα ψηφίσει η Βουλή, και, μάλιστα, σε συνθήκες κρίσης και έντασης της ανταγωνιστικότητας; Αυτό είναι ουτοπία. Να έχει ο καπιταλιστής, δηλαδή, την οικονομία και το κράτος στα χέρια του και μια Βουλή να του επιβάλει να απεμπολήσει τα συμφέροντά του, για να μοιράσει κέρδη στους εργαζόμενους. Είναι κοροϊδία. Πώς θα επιβάλουν στα μονοπώλια να γίνουν επενδύσεις, πώς θα γίνουν, σε ποιους τομείς, έτσι που να είναι σε όφελος του λαού; Για παράδειγμα, το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο στο Αιγαίο και στο Ιόνιο το έχουν αναθέσει σε αμερικάνικους και άλλους μονοπωλιακούς ομίλους. Τι θα κάνουν μ' αυτά; Θα τα αφήσουν στα μονοπώλια; Και τι θα κάνουν με τους στρατηγικούς τομείς της οικονομίας όπως ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, μεταφορές, υποδομές όπως λιμάνια και αεροδρόμια που έχουν ιδιωτικοποιηθεί; Θα τα πάρουν πίσω και πώς; Με μια απόφαση της Βουλής θα τους τα δώσουν τα μονοπώλια; Λένε θα μειώσουν τις εξοπλιστικές δαπάνες. Αν το ΝΑΤΟ δεν τους αφήσει; Να, λοιπόν, γιατί αυτή η πολιτική είναι κοροϊδία και ωθεί στην ενσωμάτωση το λαό. Λένε επίσης: Θα καταργήσουμε το μνημόνιο και θα διαπραγματευτούμε καλύτερα το χρέος, δεν θα το πληρώσουμε όλο. Μα, τώρα το «κουρεύουν» 50%. Αλλά γιατί μια αριστερή αντιμνημονιακή κυβέρνηση μπορεί να διαπραγματευτεί καλύτερα το χρέος με την ΕΕ; Στο πλαίσιο της ΕΕ θα εξασφαλίσουν, λένε, την ισοτιμία των κρατών - μελών, αλλάζοντας τους θεσμούς, επαναφέροντας τη δημοκρατία, αλλά η εξουσία θα ανήκει στα μονοπώλια, ενώ η ανισομετρία, δηλαδή οι ανισότητες στις καπιταλιστικές οικονομίες υπάρχουν και διευρύνονται. Πώς θα το κάνουν; Να, γιατί τέτοιου είδους προοπτικές είναι ουτοπικές, είναι απραγματοποίητες, ή, κι αν ακόμα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν, αυτό που θα έκαναν θα ήταν να σταθεροποιήσουν τον καπιταλισμό, τίποτε άλλο.

Σε όλα, λοιπόν, τα παραπάνω δεν απαντάνε. Γιατί δεν υπάρχει κυβέρνηση που έκανε φιλολαϊκή πολιτική, με την ιδιοκτησία της οικονομίας στα μονοπώλια και τη χώρα μέσα στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ. Δεν υπάρχει «αριστερή» κυβέρνηση που αναδείχθηκε μέσα από εκλογές και συγκρούστηκε με τα μονοπώλια. Βεβαίως, για την εργατική τάξη στόχος δεν πρέπει να είναι άλλη πολιτική εντός του καπιταλισμού. Σ' αυτές τις συνθήκες βαθιάς και γενικευμένης οικονομικής κρίσης και οξύτατων ανταγωνισμών, αδυναμίας του αστικού πολιτικού συστήματος να την αντιμετωπίσει, το εργατικό κίνημα πρέπει να αξιοποιεί όλες αυτές τις εξελίξεις, οι οποίες θα είναι ακόμα πιο ισοπεδωτικές για την εργατική τάξη, ακριβώς για να βάλει τη σφραγίδα του στην πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού και όχι για τη σωτηρία του, όπως ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.