Από τη Διεθνή Συνάντηση για το Αφγανιστάν στην Τουρκία

Στη Σύνοδο συμμετείχαν συνολικά περίπου 20 χώρες και Οργανισμοί, μεταξύ των οποίων το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, η Τουρκία, η Ρωσία, η Κίνα, το Ιράν, η Σαουδική Αραβία, η Ινδία, η Βρετανία, η Γαλλία και η Γερμανία και οι ΗΠΑ, ενώ την απόφαση χαιρέτισαν, εκφράζοντας την ικανοποίησή τους, ο Λευκός Οίκος, ο ΟΗΕ και το ΝΑΤΟ.

Η επόμενη μέρα του πολέμου στο Αφγανιστάν διαφαίνεται αρκετά κερδοφόρα και έτσι οι διάφοροι μνηστήρες παίρνουν ήδη θέση στη διεκδίκηση της λείας και πιο συγκεκριμένα μερίδιο στην ανοικοδόμηση, στις πλουτοπαραγωγικές πηγές και κυρίως τους ενεργειακούς δρόμους.

Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της Κίνας, που έχει προχωρήσει και εξασφαλίσει ήδη συμβόλαια εκμετάλλευσης των ορυχείων του Αφγανιστάν, καθώς επίσης και για έργα ανοικοδόμησης. Η κινεζική κυβέρνηση δε συμμετέχει στις κατοχικές δυνάμεις, ωστόσο στηρίζει τον πόλεμο με δηλώσεις και χρήματα, ενώ είχε συμβάλει και στην οργάνωση των «Ταλιμπάν», εναντίον της Σοβιετικής Ενωσης, τη δεκαετία του '80. Η Κίνα εδώ και χρόνια επενδύει στο εμπόριο και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές του Αφγανιστάν, με εξαγορές και οικονομικές συμφωνίες.

Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της κρατικής μεταλλουργικής εταιρείας της Κίνας (China Metallurgical Group), η οποία εξασφάλισε το 2008 και για 25 χρόνια την εκμετάλλευση των ορυχείων της περιοχής Αϊνάκ, πλειοδοτώντας εναντίον της Ρωσίας και των ΗΠΑ, προσφέροντας για το κλείσιμο της συμφωνίας το ποσό των 3,4 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Η δυναμική των συγκεκριμένων ορυχείων εκτιμάται σε περισσότερους από 11 τόνους χαλκού, δηλαδή του ενός τρίτου των αποθεμάτων της Κίνας.

Επίσης η Κίνα έχει συμφωνήσει, ήδη, την κατασκευή εργοστασίου παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος στην Καμπούλ, δημιουργία εγκαταστάσεων για την εκμετάλλευση άνθρακα, την κατασκευή σιδηροδρομικής γραμμής για μεταφορά εμπορευμάτων στην Κίνα, καθώς επίσης κατασκευή σχολείων, δρόμων και τζαμιών. Η Κίνα μετατρέπεται στο μεγαλύτερο επιχειρηματικό εταίρο του Αφγανιστάν, δημιουργώντας και ελέγχοντας θέσεις εργασίας και εμφανίζοντας αναπτυξιακό έργο, προς «όφελος» της χώρας, εξασφαλίζοντας για τις εταιρείες της σημαντικότατο μέρος του αφγανικού πλούτου και όντας πλέον συνδιαχειριστής του μέλλοντος της χώρας, χωρίς να έχει αναμειχθεί, επιχειρησιακά και στρατιωτικά, στην κατοχή και τις πολεμικές επιχειρήσεις, διατηρώντας επικοινωνιακό πλεονέκτημα, έναντι των ΗΠΑ και των υπόλοιπων κατοχικών δυνάμεων.

Αντίστοιχα, την κατοχή στηρίζει πλέον με την παροχή διευκολύνσεων και η Ρωσία, η οποία επίσης δρομολογεί επενδύσεις στο Αφγανιστάν και προσπαθώντας να εδραιώσει επίσης μία θέση στην περιοχή, με στόχο την υπεράσπιση των συμφερόντων της.

Οι ΗΠΑ εξακολουθούν από την πλευρά τους να στήνουν το σκηνικό που θα τους επιτρέψει να εξαργυρώσουν όσο το δυνατόν καλύτερα τον πόλεμο στο Αφγανιστάν. Ενδεικτικές είναι οι αποκαλύψεις για τα κοιτάσματα χαλκού και λιθίου που διαθέτει το Αφγανιστάν, γεγονός ικανό να καταστήσει τη χώρα εξαγωγική δύναμη σε παγκόσμιο επίπεδο. Τα αφγανικά κοιτάσματα πέρα από χαλκό και λίθιο περιλαμβάνουν σίδηρο, χρυσό, νιόβιο και κοβάλτιο, ενώ υπογραμμίζεται ότι τα αποθέματα λιθίου μπορούν να συγκριθούν με αυτά της Βολιβίας, που κατέχει μια από τις πρώτες θέσεις στον κόσμο. Οι ΗΠΑ χαρακτηρίζουν, σύμφωνα με δημοσιεύματα που επικαλούνται εκθέσεις και πηγές του Πενταγώνου, «εκπληκτικές» τις δυνατότητες ανάπτυξης του Αφγανιστάν. Δυνατότητες από τις οποίες οι ΗΠΑ φυσικά διεκδικούν σημαντικό μερίδιο.

Δεδομένων αυτών, οι ΗΠΑ, εκτός από εμπορικές και οικονομικές συμφωνίες, θα εξασφαλίσουν την οργάνωση και τον έλεγχο του κράτους που στοχεύουν να οικοδομήσουν με τρόπο που δε θα θέτει υπό αμφισβήτηση τα συμφέροντά τους σε καμία περίπτωση. Στην περιοχή είναι δεδομένο ότι θα παραμείνουν αμερικανικά κατοχικά στρατεύματα, που θα έχουν επί της ουσίας τον έλεγχο της ασφάλειας, δηλαδή στρατού και αστυνομίας. Παράλληλα, οι ΗΠΑ από την αρχή του πολέμου ελέγχουν την κυβέρνηση της χώρας, με τον εγκάθετο Πρόεδρο Χαμίντ Καρζάι στην προεδρία, ο οποίος, πέρα από τις εκάστοτε υποκριτικές δηλώσεις, παρέχει πλήρη κάλυψη στην Ουάσιγκτον, στηρίζοντας τις επιλογές και δικαιολογώντας επιθέσεις και απώλειες.

Στα σχέδια του πολέμου του Αφγανιστάν εντάσσεται επίσης το Πακιστάν και η δρομολογούμενη εδώ και χρόνια επέκταση του πολέμου, με αφορμή το ότι στο έδαφός του βρίσκουν καταφύγιο δυνάμεις των «Ταλιμπάν», οι οποίοι στη συνέχεια επιτίθενται στο Αφγανιστάν, διαιωνίζοντας την αστάθεια της χώρας. Τόσο οι ΗΠΑ και οι ΝΑΤΟικές κατοχικές δυνάμεις, όσο και η εγκάθετη κυβέρνηση του Αφγανιστάν έχουν επανειλημμένα κατηγορήσει το Πακιστάν και πιο συγκεκριμένα τις μυστικές υπηρεσίες της χώρας (ISI) για στενές σχέσεις με τους «Ταλιμπάν» και παροχή πληροφοριών, προκαλώντας και δήθεν αντιδράσεις από την κυβέρνηση του Ισλαμαμπάντ. Την ίδια στιγμή, οι αμερικανικές κατοχικές δυνάμεις στηρίζουν εμμέσως τους «Ταλιμπάν», με πληρωμές για την προστασία των δυνάμεών τους από επιθέσεις, με ανάμειξη στην υπόθεση των ναρκω-καλλιεργειών και του ναρκεμπορίου, ενώ απορίας άξιον παραμένει πώς οι «μαχητές» διαθέτουν αμερικανικά - κυρίως - όπλα.

Οι σχέσεις Πακιστάν - «Ταλιμπάν» χρονολογούνται από την περίοδο της οργάνωσης και ενίσχυσης των «μαχητών» από τις ΗΠΑ ενάντια στη Σοβετική Ενωση, όπου το Ισλαμαμπάντ παραχώρησε με εντολές της Ουάσιγκτον γη για την εκπαίδευσή τους.

Σε αυτό το πλαίσιο, και στη Διεθνή Σύσκεψη για το Αφγανιστάν και στην Τριμερή Συνάντηση Αφγανιστάν - Πακιστάν - Τουρκίας, που πραγματοποιήθηκαν στην Κωνσταντινούπολη, τονίστηκε η αποφασιστική συμβολή του Πακιστάν στον πόλεμο «εναντίον της τρομοκρατίας», εννοώντας τη μεγαλύτερη συμμετοχή του Ισλαμαμπάντ στον πόλεμο και λιγότερες, έστω και λεκτικές, αντιδράσεις στις αμερικανικές επιθέσεις στο έδαφός του. Οι Συναντήσεις της περασμένης βδομάδας εκφράστηκαν ως μία προετοιμασία της επόμενης Συνόδου για το Αφγανιστάν, που θα διεξαχθεί στη Βόννη, στις 5 Δεκέμβρη, με στόχο την περαιτέρω συγκεκριμενοποίηση των ιμπεριαλιστικών σχεδίων για την επόμενη μέρα και θα συμμετέχουν οι «μεγαλύτεροι δωρητές».

Επιτακτικό παραμένει για το λαό της χώρας να αποδεσμευθεί από ψευτοδιλήμματα «κατοχικοί ή "Ταλιμπάν"», βάζοντας πρωταρχικό στόχο τα δικά του συμφέροντα, ώστε να γίνει αυτός αφέντης στον τόπο του διώχνοντας τους εκμεταλλευτές του, ντόπιους και ξένους, συμβάλλοντας στο δυνάμωμα της αντιιμπεριαλιστικής πάλης.