Κυριακή 9 Γενάρη 2000
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 5
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Δίκη Γιαννόπουλου - Κατριβάνου
Εσωσε τα προσχήματα

Μπορεί βεβαίως η απόφαση του δικαστηρίου να έσωσε τα προσχήματα για τον Ε. Γιαννόπουλο, αποφασίζοντας αυτά που αποφάσισε, να καταδικάσει δηλαδή τον Θ. Κατριβάνο για συκοφαντική δυσφήμιση επειδή τόλμησε να αποκαλύψει την κατοχική δράση αλλά και τη στάση του υπουργού Δικαιοσύνης κατά την εμφυλιοπολεμική και μετεμφυλιοπολεμική περίοδο. Ομως, τόσο η απόφαση αυτή και οι συνθήκες υπό τις οποίες πάρθηκε, όσο και, κυρίως, τα στοιχεία που προέκυψαν από επίσημα έγγραφα και μαρτυρίες που παρουσιάστηκαν στο δικαστήριο, προσφέρονται για πλείστα όσα διδακτικά συμπεράσματα.

Πρώτον, όσον αφορά τις συνθήκες διεξαγωγής της δίκης. Είναι γνωστό ότι επανειλημμένα η υπεράσπιση και ο Θ. Κατριβάνος διαμαρτυρήθηκαν - πολλές φορές έντονα ερχόμενοι σε οξεία αντιπαράθεση - για την άνιση και μεροληπτική σε βάρος τους στάση του προέδρου του Τριμελούς Εφετείου, Δημ. Κιτρίδη, στη διάρκεια της δίκης.

Δεύτερον, αλλά όχι λιγότερο σημαντικό και περισσότερο ουσιαστικό σε συνδυασμό με τα προηγούμενα, είναι η απαράδεκτη, ηθικά και πολιτικά τουλάχιστον, στάση του ίδιου του Ε. Γιαννόπουλου. Ο υπουργός Δικαιοσύνης, προϊστάμενος των δικαστών, ως πολιτικός ενάγων - κατήγορος όχι μόνον δεν παραιτήθηκε, όπως επιβάλλει η στοιχειώδης πολιτική ηθική από το υπουργιλίκι του και τη βουλευτική ασυλία του προκειμένου να αντιμετωπίσει επί ίσοις όροις τον εγκαλούμενο -κατηγορούμενο που δικαζόταν ως απλός πολίτης. Αλλά, ακριβώς, ως υπουργός Δικαιοσύνης και προϊστάμενος των δικαστών, παραβρισκόταν και παρακολουθούσε «άγρυπνα» ως διάδικος μέσα στο δικαστήριο την εξέλιξη της δίκης και παρενέβαινε άμεσα και έμμεσα, τόσο εντός της αίθουσας όσο και, κυρίως, μέσω των ΜΜΕ, από τα οποία, καθημερινά σχεδόν, με απαράδεκτες δηλώσεις του εξύβριζε και απειλούσε τους αντιδίκους και αντιπάλους του. Εμμέσως πλην σαφώς παρέμβαινε στη διαδικασία του δικαστηρίου, λέγοντας πως αν η απόφαση δεν ήταν αυτή που ήθελε ο υπουργός, θα ήταν πλάνη! Τα παρεπόμενα εννοούνται...

Δεν είναι τυχαίο λοιπόν πως αυτή η στάση του υπουργού, που στιγματίστηκε γενικότερα, προκάλεσε και την ανησυχία και την αντίδραση νομικών, πολιτικών και κοινωνικών φορέων και πολιτικών κομμάτων. Ενώ στο ΔΣ του Δικηγορικού Συλλόγου Αθήνας εκφράστηκαν έντονες ανησυχίες νομικών για το πού οδηγείται η Δικαιοσύνη στη χώρα με τέτοιες πρακτικές. Ομως, δεν ελήφθη σχετική απόφαση - τοποθέτηση του ΔΣΑ γιατί ο πρόεδρός του, Χρ. Ρουπακιώτης, για λόγους σκοπιμότητας, προφανώς, αρνήθηκε να θέσει το θέμα σε ψηφοφορία.

Δημόσια έγγραφα

Βεβαίως, για να επανέλθουμε επί της ουσίας της υπόθεσης, και ανεξάρτητα από τη δικαστική απόφαση για συκοφαντική δυσφήμιση, μεγάλη σημασία έχουν τα ίδια τα αποκαλυπτικά στοιχεία και οι μαρτυρίες μέσα από δημόσια έγγραφα, που δεν αμφισβητήθηκαν ούτε από τον ενάγοντα και την πολιτική αγωγή για την κατοχική και μετακατοχική δράση του Ε. Γιαννόπουλου. Πρόκειται για στοιχεία που περιλαμβάνονται σε δημόσια έγγραφα τα οποία καταδεικνύουν ότι ο Ε. Γιαννόπουλος την περίοδο της Κατοχής συνεργάστηκε με τις κατοχικές αρχές, συμμετέχοντας στις στρατιωτικές υπηρεσίες των κατοχικών κυβερνήσεων.

Συγκεκριμένα, ενώ είχε απολυθεί κανονικά το 1941 όπως όλοι οι έφεδροι, το 1942, με αίτησή του και δίνοντας όρκο στην κατοχική κυβέρνηση, έγινε μόνιμος υπαξιωματικός, λοχίας. Το 1943, επί κυβέρνησης Ράλλη, διατέθηκε στα Τάγματα Ασφαλείας, ανάμεσα σε 9 ακόμα... εκλεκτούς, για να πάρει προαγωγή, το Μάρτη του 1944, σε βοηθητικό ανθυπασπιστή. Αυτά προκύπτουν από επίσημα έγγραφα των στρατιωτικών υπηρεσιών όπως και τις προσφυγές του Ε. Γιαννόπουλου σε ανακριτικά συμβούλια μετά το Δεκέμβρη, την περίοδο μετά το 1945, προκειμένου να βγάλει σύνταξη από το εμφυλιοπολεμικό καθεστώς.

Σύμφωνα επίσης με έγγραφες μαρτυρίες από τον απόρρητο Στρατιωτικό Φάκελο, ο Ε. Γιαννόπουλος, την περίοδο που λέει ότι ήταν στο ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, την περίοδο της Κατοχής, υπηρετούσε: Από το Η` Αστυνομικό Τμήμα Πειραιώς, στο ΥΠΕΘΑ, στις στρατιωτικές φυλακές Πειραιώς, στην Αστ. Διεύθυνση Πειραιώς, διετέθη στα Τάγματα Ασφαλείας και υπηρέτησε στο σανατόριο Μελισσίων, τελευταία. Αυτά είναι στοιχεία που δεν αμφισβητήθηκαν από κανέναν. Και αφορούν ακριβώς όλη την κατοχική περίοδο όταν ο ελληνικός λαός πραγματοποιούσε τη μεγαλειώδη αντίσταση κατά των κατακτητών με εκατόμβη θυμάτων.

Ομολογίες Γιαννόπουλου

Οσον αφορά τον Ε. Γιαννόπουλο και τη συμμετοχή του στον ΕΛΑΣ, ας αφήσουμε τον ίδιο όπως με δηλώσεις του στα ανακριτικά συμβούλια αναφέρει μετά το 1945 έως το 1948, και διαβάστηκαν στο δικαστήριο:

Κατά την κατάθεσή του στο πρωτοβάθμιο Ανακριτικό Συμβούλιο, είπε: «Επιπλέον ενετάχθην εις τον ΕΛΑΣ τον Απρίλιον του 1944 μετά το συνέδριο του Λιβάνου. Εγνώριζα την άμεσον σχέσιν ΕΑΜ-ΕΛΑΣ ως και τας πολιτικάς επιδιώξεις του ΕΛΑΣ υπό τας διαταγάς της Εθνικής Κυβερνήσεως. Κατά το κίνημα (προφανώς εννοεί τα Δεκεμβριανά) δεν έδρασα, παρέμεινα όμως ενεργόν μέλος του ΕΛΑΣ παρά τη θέλησίν μου»...

Και στο δευτεροβάθμιο Ανακριτικό Συμβούλιο δήλωνε: «Προσεχώρησα στον ΕΛΑΣ μετά τη Συμφωνίαν του Λιβάνου διά να προσφέρω τας υπηρεσίας μου ως φιλόπατρις νέος, ετοποθετήθην εις τα Μελίσσια και λόγω της υγείας μου, εκεί υπήρχεν εφεδρικός λόχος του ΕΛΑΣ εις ον κατετάγην και εγενόμην Διοικητής του Τάγματος. Κατά το κίνημα (Δεκεμβριανά) δεν ανεμείχθην ούτε έλαβον μέρος εις τας μάχας. Μετά την καταστολήν του κινήματος εκ φόβου μη συλληφθώ και κακοποιηθώ ή σταλώ εις Τομπρούκ, ως διεδίδετο, έφυγον και μετέβην εις Λαμίαν. Μετά τη Βάρκιζαν επανήλθον και παρουσιάσθην εις το υπουργείον... Εις την πολιτικήν οργάνωσιν (σ.σ. το ΕΑΜ) οργανώθηκα τον Απρίλιον του 1944». Αυτά περιλαμβάνονται στα δημόσια έγγραφα που παρουσιάστηκαν στο δικαστήριο. Και, αν μη τι άλλο, οι ομολογίες αυτές του Γιαννόπουλου επιβεβαιώνουν όσα και ο Θ. Κατριβάνος και άλλοι μάρτυρες κατέθεσαν, πως ο Ε. Γιαννόπουλος δεν έκανε αντίσταση κατά των κατοχικών στρατευμάτων.

Τα άλλα παράδοξα!

Ομως το δικαστήριο αλλιώς έκρινε... Κι εδώ προκύπτουν τα άλλα παράδοξα! Το δικαστήριο απορρίπτει αυτές τις προσωπικές καταθέσεις Γιαννόπουλου και αποφασίζει άλλως: Οτι, δηλαδή, ο Ε. Γιαννόπουλος συμμετείχε στην Αντίσταση από το 1942, όταν, μάλιστα, ο ΕΛΑΣ Αθήνας δεν υπήρχε ουσιαστικά ως μάχιμος σχηματισμός και βρισκόταν στην αρχή της διοργάνωσής του από συγκεκριμένα, μετρημένα, ανώτερα και ανώτατα στελέχη του ΚΚΕ κυρίως.

Το δικαστήριο, λοιπόν, κατά περίεργο τρόπο, θεωρεί αναξιόπιστα όσα καταθέτει ο ίδιος ο Ε. Γιαννόπουλος! Κι αυτό όταν και οι ίδιοι οι μάρτυρες του υπουργού Δικαιοσύνης, Ν. Καρράς και Γεμελιάρης - οι μοναδικοί που κατέθεσαν ότι τον συνάντησαν στον ΕΛΑΣ - κατέθεσαν πως τον συνάντησαν από Μάρτη έως Απρίλη στον ΕΛΑΣ, πράγμα που προσεγγίζει τις παραδοχές του ίδιου του Γιαννόπουλου, ο οποίος υποστηρίζει πως προσεχώρησε στον ΕΛΑΣ μετά τη συμφωνία του Λιβάνου (20 Μάη).

Υπόθεση εργασίας

Πέραν αυτών, όμως, και αν ακόμα ληφθεί ως υπόθεση εργασίας ότι ο Ε. Γιαννόπουλος συμμετείχε στην κατοχική αντίσταση, προκύπτει για τον τελευταίο ένα μείζον ηθικό και πολιτικό πρόβλημα, καθώς ο ίδιος, μετά το 1945, απαρνιέται κάθε αντιστασιακή δράση στην περίοδο της Κατοχής. Τι σόι ΕΛΑΣίτης μπορεί να ήταν ο Ε. Γιαννόπουλος όταν ο ίδιος καταθέτει - το επαναλαμβάνουμε - πως: «Ενετάχθην εις τον ΕΛΑΣ τον Απρίλιο του 1944 μετά το συνέδριον του Λιβάνου... Κατά το κίνημα δεν έδρασα, παρέμεινα όμως ενεργόν μέλος του ΕΛΑΣ παρά τη θέλησίν μου»!

Οι πραγματικοί αντιστασιακοί, όμως, που συμμετείχαν στην Αντίσταση του ΕΛΑΣ και μάλιστα ως στελέχη - όπως θέλει να παρουσιάζεται ο Ε. Γιαννόπουλος - ουδέποτε, ούτε στα «πέτρινα χρόνια», απαρνήθηκαν την τιμητική αυτή συμμετοχή και προσφορά τους στο λαό, πολύ περισσότερο για προσωπική τακτοποίηση. Γι' αυτό και σύρθηκαν σε δίκες, καταδικάστηκαν, υπέστησαν απίστευτες διώξεις, εξορίες και φυλακίσεις, ενώ πολλοί δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ από το παρακράτος. Μάλιστα, την ίδια αυτή περίοδο, ο Ε. Γιαννόπουλος, όχι μόνον δε διώχθηκε αλλά έχαιρε της απόλυτης ελευθερίας να έχει και διευθύνει ένα γνωστό «κέντρο αναψυχής» στο κέντρο του Περιστερίου χωρίς να ενοχλείται από το αστυνομικό κράτος, που, βεβαίως, τον γνώριζε πολύ καλά, αφού ο ίδιος είχε δοσοληψίες με τις στρατιωτικές υπηρεσίες και μετά την Κατοχή.

Ο λαός, αν μη τι άλλο, μέσα από τη δίκη Γιαννόπουλου -Κατριβάνου έμαθε πολλά που επί χρόνια έμεναν άγνωστα και μπορεί να κρίνει ασφαλώς και την ηθική και το ποιόν του ανθρώπου, που δείχνει να θίγεται γιατί του αμφισβήτησαν την αντιστασιακή δράση. Κι εδώ θα συμφωνήσουμε και με όσα ειπώθηκαν πως η Αντίσταση είναι ιστορία και δεν μπορεί να αναγνωρίζεται ούτε με δικαστικές αποφάσεις ούτε εκ των υστέρων. Το φωτοστέφανο διαλύθηκε και προβάλλει γυμνή η αλήθεια. Οπως καθαρό έγινε και το πώς ο Ε. Γιαννόπουλος μετά το 1945, στη μαύρη περίοδο της αντίδρασης, όχι μόνον δε διώχθηκε αλλά και... επιχειρούσε στο κέντρο «Οπτασία» στο Περιστέρι. Αυτά για να γνωριζόμαστε.


Γιάννης ΖΑΓΓΑΝΑΣ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ