Πάντα είχε αδυναμία στις εντυπωσιακές κινήσεις που τραβούν την προσοχή της κοινής γνώμης. Μεγάλο μέρος της καριέρας του το οφείλει ακριβώς σε τέτοιες φαμφαρόνικες «χειρονομίες» και πομπώδεις δηλώσεις που έπιαναν πολύ «όγκο» στην κοινή συνείδηση, αλλά άφηναν πάντα πικρή γεύση στην ουσία. Κάπως έτσι (με την τελευταία θεαματική βουτιά) θέλησε και να αποχωρήσει από την Προεδρία της Ρωσίας, αλλά όλα τα γεγονότα δείχνουν πως δεν είναι μόνο αυτή η αιτία.

Η υποτιθέμενη τελευταία «μεγάλη κίνηση» του τέως Προέδρου για άλλη μια φορά σηκώνει «πολύ σκόνη» για να κρύψει τα πραγματικά αίτια και τους υπολογισμούς, αλλά πλέον όλα «τα κόλπα» του είναι γνωστά και δε φτουράνε... Η παραίτησή του μόνο κεραυνός σε ξάστερο ουρανό δεν μπορεί να θεωρηθεί, αφού εκτός του ότι ήταν σε μεγάλο βαθμό αναμενόμενη στην πράξη φάνηκαν και οι πρώτες επιδιώξεις τόσο του Μ. Γιέλτσιν όσο και ολόκληρου του μηχανισμού που ισορροπεί πάνω στις πλάτες του ρώσικου λαού τα τελευταία χρόνια. Από τα πρώτα νομοθετικά διατάγματα, του προσωρινού Προέδρου, Β. Πούτιν, ήταν να εξασφαλίσει ότι ο Γιέλτσιν και ολόκληρος ο μηχανισμός της αντιλαϊκής εξουσίας θα πάρει συγχωροχάρτι από όλες τις πιθανές διώξεις που τους απειλούσαν για ζητήματα ακόμα και του κοινού ποινικού δικαίου.

Ταυτόχρονα προτείνοντας στην κοινή γνώμη μια ιδέα «έτοιμου Προέδρου», προετοιμάζει ως ένα βαθμό την πιθανή επανεκλογή του, ώστε να διαιωνιστεί με την απαραίτητη νομιμοφάνεια η εκμετάλλευση του ρώσικου λαού από τον ίδιο μηχανισμό εξουσίας. Οι δυσκολότεροι αντίπαλοι είναι εκείνοι που δεν κρατούν ούτε τα προσχήματα...