Μια τυχαία επίσκεψη σε αρχαιολογικό χώρο, όπου στην αρχαιότητα τελούσαν μυστηριακές τελετές, δίνει το έναυσμα για το υπαρξιακό αυτό μυθιστόρημα. Σπαράγματα αρχαίων κειμένων, ιερές γραφές, απ' όπου και ο τίτλος, προετοιμάζουν ή συνοδεύουν κάθε μυστηριακό γεγονός, που συμβαίνει εκεί.

Η πρωταγωνίστρια Αδριανή κουβαλάει όλα τα στοιχεία της Μαρίας Λαμπαδαρίδου - Πόθου. Στοιχεία αυτοβιογραφικά από έναν κόσμο, όπου συγκλίνουν το πραγματικό και εξωπραγματικό με αγαστή σύμπνοια. Οι περιπέτειές της στο χώρο αυτό, όπου ρέουν υδάτινοι πόροι, επηρεάζονται από το φως της πανσελήνου. Η περιοχή, εμφανώς διάσπαρτη από αρχαία λείψανα, επιγραφές, αγάλματα, πιθάρια, πρόκειται να κατασπαραχτεί από το κέρδος: «Ενα ρίγος με παγώνει, καθώς στη σκέψη μου έρχονται οι όγκοι του τσιμέντου, τα γυαλιστερά κτίρια, οι δρόμοι που θα καταβροχθίσουν ολόκληρο το δάσος, αυτό που προεκτείνεται δεξιά των πηγών, παρθένο δάσος, με τα πεύκα και τους κέδρους και τις αιωνόβιες βελανιδιές. Τους βλέπω κιόλας τους δρόμους να σέρνονται ελικοειδείς σαν σχήματα γεωμετρίας, συνθλίβοντας κάθε ίχνος μνήμης στο πέρασμά τους. Να φτάνουν ως τη θάλασσα με την πλατιά αμμουδιά, στον όρμο τον απροσπέλαστο, όπου για αιώνες μόνο τα πατήματα και οι κρωξιές των γλάρων και οι ξυπόλυτοι θεοί, και τώρα πλαστικές πολυθρόνες και ξέφρενοι ήχοι ροκ, που τους ακούω κιόλας μέσα στο μυαλό μου».

Κάθε προσπάθεια για διατήρησή του χαμένη. Αντίθετα, όσοι έχουν εμπλακεί σε σωστικές ενέργειες, απολύθηκαν ή τιμωρήθηκαν ποικιλοτρόπως, ενώ το ονειρεμένο περιβάλλον ζει τις τελευταίες στιγμές του: «Είχαν φέρει τους εκσκαφείς, ναι, κι αυτή η καινούρια πραγματικότητα έμπαινε πια στη ζωή μας, στη ζωή του τόπου, μα όλη η βία που κουβαλούσε - αυτή την πολιτισμένη βία που λεγόταν ανάπτυξη».

Η φυσιολατρία, ο πόθος για διατήρηση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς κραυγάζει στο πυκνογραμμένο με χειμαρρώδη γλώσσα πολυσέλιδο βιβλίο. Κι όμως, με θλίψη υπογραμμίζεται η αποτίμηση: «αργύριον και χρυσίον έργου χειρών ανθρώπων». (Εκδόσεις «Κέδρος»).