Ο γνήσιος ποιητής είναι και γνήσιος στοχαστής. Αυτό επαληθεύεται στην περίπτωση του Βασίλη Ι. Κούκου. Τα «Δοκίμιά» του για την πολιτική, φιλοσοφία, ιστορία και οικονομία, τα διακρίνει σκέψη τεκμηριωμένη, αλλά και μαχητικότητα ξεχωριστού ήθους και ύφους, για όσα έχουν συμβεί στην Ελλάδα και στον κόσμο με ωμή επέμβαση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Ολα τα δοκιμιακά κείμενα, επικαιρικά ή όχι, γεφυρώνονται με μικρά ή μεγάλα ποιήματα του ίδιου, από βαθύτερη ανάγκη να διατυπώσει την αλήθεια για τη ζωή και τον άνθρωπο, αλλά και να την υμνήσει: «Η αλήθεια... η αλήθεια.../ ο σκοπός και η δύναμη της ζωής!/ Δύναμη στην αναζήτηση/ Δύναμη στην αποδοχή/ Δύναμη στην προβολή./ Αχ, πόσο φωτάει το δρόμο σου η αλήθεια/ και πόσο δε σε κάνει δυνατό.../ κι ερευνητή του κόσμου ζωντανό».

Αυτή την αλήθεια αναζητά στο αρχαίο πνεύμα, στους σύγχρονους φιλοσόφους, στην επιστήμη του ιστορικού υλισμού. Ερευνώντας, με λογισμό και μ' όνειρο, ανακαλύπτει ότι η αλήθεια αυτή φωτίζεται απ' το «μάγεμα της ανατολής». Και μας καλεί να τη χαρούμε μαζί: «Ελάτε! Ελάτε!/ Ο Ηλιος μας ζυγώνει./ Πιαστείτε στις λιαχτίδες του (...) βιαστείτε μη χαθεί». Ο Β. Κ. δεν μπορεί να βλέπει τα νιάτα να χάνονται έξω από τον αγώνα για καλύτερη ζωή. «Τι ωραία που είναι τα νιάτα!/ Τι παλμός! Τι ζωή (...) την ώρα που η φλογερή λάμψη,/ οι σπίθες των ματιών τους/ στομώνουν ηλιαχτίδες».

Σήμερα που «Ειρήνη λέγει ο φασισμός την PAX AMERICANA», δηλαδή μια «ειρήνη με υποταγή», ο στοχαστής ποιητής θα δώσει το αληθινό της όραμα: «Επί Γης ειρήνη.../ των λουλουδιών το άνθισμα.../ Της νιότης ο γλυκός ανασασμός».

Γενικά, ο Β. Κ. στοχάζεται «μιαν εικόνα κι ένα δρόμο» να φιδοσέρνεται με αγωνία για την Πολιτεία του Ηλιου, σαλπίζοντας το δικό του θούριο: «Σκάψτε λαοί βαθιά τη Γης/ να λουλουδιάσει η πλάση» (Εκδοτική - Τυπογραφική - Αθήνα).