Προτάσσοντας, την άνευ όρων αγάπη προς όλους, την ανιδιοτέλεια του γαλάζιου βλέμματος και τις φρέσκες ροκίζουσες ψευτομελωδίες - ευηχούτσικες στα αυτιά των νέων που είχαν μπουχτίσει από τον χουντικό μουσικό εκχυδαϊσμό - κατάφερναν επί χρόνια να δηλώνουν παρουσία στην πόλη. Το 1974, οι εργοδότες των κρετίνων αυτών πρακτορίσκων, αντικρίζοντας κι αισθανόμενοι τη λάβα της μεταπολίτευσης, αντιλήφθηκαν ότι εδώ - για την ώρα - δεν τους παίρνει και απέσυραν τους υπαλληλίσκους τους, κυριολεκτικά εν μια νυχτί... Τα «αθώα» «παιδιά του Θεού», από το 1974 και για κάποια χρόνια μετά, συνεχίζαμε να τα συναντάμε σε κεντρικά σημεία στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες ... Μια ιδέα, για το ποιοι ήταν τα αφεντικά και οι χρηματοδότες τους και για τι είδους μπίζνες τους έστελναν στην άλλη άκρη του κόσμου, μπορούμε κάλλιστα να μορφώσουμε μέσα από το φιλμ του Ράτλιφ.