Διασχίζοντας - σε αφήγηση γραμμική - τη Βόρεια Γαλλία, αυτό το ακατέργαστο ντουέτο, που αρνείται να ενσωματωθεί στο υπάρχον σύστημα, έρχεται σε επαφή με μια εξαθλιωμένη ιδεολογικά εργατική τάξη, που είναι ανίκανη να αρθρώσει λόγο γιατί την άφησαν απαίδευτη και αμόρφωτη να άγεται και να φέρεται από στιγμιαίες συγκινήσεις και να εκστασιάζεται στη θέα των ψεύτικων καταναλωτικών αξιών! Μια εργατική τάξη παραλυμένη, καταδικασμένη στη μαυρίλα του ουρανού και τον εθισμό στο αλκοόλ. Η ιδέα του όλου εγχειρήματος δεν είναι κακή. Η μηδενιστική όμως προσέγγιση του θέματος κάνουν την αφήγηση να βολοδέρνει αριστερά και δεξιά και να ανάγει σε υπερθέαμα ένα τσουνάμι αδικαιολόγητης, μέχρι αηδίας, βία. Η απουσία θέσης είναι παντελής. Η έλλειψη έστω και στοιχειώδους επιχειρηματολογίας αναφορικά με όποιο όραμα μελλοντικό, όραμα που να μορφώνει ένα σχήμα, έστω φαντασιακό, με το οποίο το ντουέτο «ονειρεύεται» να αντικαταστήσει το απάνθρωπο σύστημα μέσα στο οποίο όλοι μας ζούμε. Οι ασυναρτησίες, καθώς και οι αποσπασματικές σκηνές και εικόνες δε συνιστούν θέση. Αποδεικνύεται, μάλιστα, ότι μοναδικό στόχο έχουν να ενοχλήσουν, προβοκάροντας τη σιωπηρή πλειοψηφία των λαϊκών ανθρώπων που έχουν οικειοποιηθεί μια μικροαστική στάση ζωής.

Ασκηση στιλ μάλλον από μεριάς νεαρού Γαβρά, άδεια σχήματα και δυστυχώς τίποτα περισσότερο. Ενα φιλμ εγκλωβισμένο στις αδυναμίες του, που δεν πάει πουθενά και δε λέει τίποτα: Ακρως επιεικώς: Συν, πλην, μηδέν!

Παίζουν: Βενσάν Κασέλ, Ολιβιέ Μπαρτελεμί κ.ά.

Παραγωγή: Γαλλία (2011).