Οσο πλησιάζει η στιγμή που κάποιοι από τους καπιταλιστές θα χρειαστεί να πληρώσουν και αυτοί ένα μέρος από την κρίση του συστήματός τους, τόσο πιο έντονα εμφανίζεται το φαινόμενο στην προπαγάνδα τους να μοιάζουν με το φίδι που δαγκώνει την ουρά του. Αρθρα επί άρθρων προσπαθούν να δείξουν αυτήν ή την άλλη λύση, αλλά στο τέλος μένει ό,τι και στο παιδικό παιχνίδι με το δαχτυλίδι: «Ψάξε, ψάξε, δε θα το βρεις».

Τέτοιου είδους κείμενα είναι αδιέξοδα γιατί αφήνουν απέξω την αιτία. Προσπαθούν να εμφανίσουν την όποια λύση σαν φιλολαϊκή, κρύβοντας το γεγονός ότι με δεδομένη την καπιταλιστική κρίση με αυτό το σύστημα δεν υπάρχει διέξοδος υπέρ των λαϊκών συμφερόντων.

Ας μείνουν μόνοι με την αγωνία τους ποιος καπιταλιστής θα σωθεί και ποιος θα χαθεί. Για τα λαϊκά στρώματα ισχύει ό,τι ίσχυε από την αρχή: Δε χρωστάνε, δεν πρέπει να πληρώσουν.

Κάλπικο είναι και το κλάμα για τα οικονομικά των δήμων. Η ηγεσία της ΚΕΔΚΕ έχει χειροκροτήσει όλο αυτό το σχέδιο. Είχε εξαρχής καθαρό ότι κρατικές αρμοδιότητες μεταφέρονται σε ένα χαμηλότερο επίπεδο επίσης κρατικής διοίκησης ώστε η κυβέρνηση να μένει στο απυρόβλητο και οι δημότες να καθίστανται συνυπεύθυνοι για προβλήματα που έχουν πληρώσει και θα ξαναπληρώσουν.

Στην περίπτωση των δήμων έχουμε ένα κλασικό παράδειγμα του πώς η λαϊκή ψήφος μπορεί να στραφεί ενάντια στον εαυτό της. Ομως, ποτέ δεν είναι αργά. Η λύση δε θα δοθεί από τους συνυπεύθυνους, αυτούς που στο όνομα του λαού εκλέχθηκαν για να υλοποιήσουν την κυβερνητική πολιτική, αλλά από τις λαϊκές επιτροπές που με πυρήνα τους το εργατικό κίνημα αυθεντικά θα εκφράσουν και το λαϊκό πρόβλημα και την αναγκαία πάλη ενάντια στην κεντρική διοίκηση, που κανείς δεν πρέπει να ξεχνά ότι είναι η διοίκηση ενός κράτους που υπάρχει από και για τους καπιταλιστές.

Οι εξελίξεις στο χώρο της Υγείας, επίσης, δεν είναι παιχνίδι. Αφορούν στην ίδια τη ζωή των ανθρώπων. Ομως, αφορούν και σε τρελά κέρδη. Δύο δεκαετίες πριν πρωτοεμφανίστηκαν τα σχέδια που έλεγαν πως ο τομέας της Υγείας πρέπει να λειτουργεί με όρους επιχείρησης. Τώρα, απλά ωριμάζει το σχέδιο στην πράξη. Ο,τι συμβαίνει στην Αγγλία, συμβαίνει κι εδώ. Οι επιμέρους κινήσεις διαφέρουν, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Οι έμποροι θα κερδίζουν, οι ασθενείς ή θα πληρώνουν ή θα πεθαίνουν. Αυτό το καταλαβαίνει κι ένας σκουπιδιάρης στην Αγγλία και μια δημοσιογράφος στην Αθήνα. Μπορούν να το καταλάβουν στο σύνολό τους και οι εργάτες κάνοντας τα ζητήματα της Υγείας κεντρικό μέτωπο στην πάλη τους.

Ασχετο: Οτι οι εργατοπατέρες έχουν λερωμένη τη φωλιά τους είναι γνωστό. Αυτό, όμως, σε τίποτα δεν επιτρέπει στον ΣΚΑΪ να παριστάνει τον εισαγγελέα. Κανένα κλάμα για τη διαπάλη των εργατοπατέρων της ΔΕΗ με τα επόμενα αφεντικά τους. Αντίθετα, να χρησιμοποιηθεί η εξέλιξη σαν ένα τρανό δείγμα του τι πρέπει να κάνουν οι εργάτες στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση. Να φύγουν όσο το δυνατόν πιο μακριά από τη σαπίλα. Να στήσουν το δικό τους αγωνιστικό μέτωπο έτσι που πράγματι η ενέργεια να λειτουργεί για το λαό.

Στην υπόθεση της ΓΕΝΟΠ το μόνο καθαρό είναι η επέλαση των μονοπωλίων, γεγονός που αποκρύπτεται. Προτάσσεται η περιπτωσιολογία έτσι που να βγαίνει λάδι η κυβέρνηση, να μένουν στο απυρόβλητο τα μονοπώλια.

Από την ένταση με την οποία παίρνουν πάνω τους την υπόθεση κραγμένοι αστοί αναλυτές (τύπου Μανδραβέλη) γίνεται καθαρό ότι μια επιχείρηση «καθαρά χέρια αλά γκρέτσια» είναι σε εξέλιξη. Προβάλλουν το «νόμο» ενάντια στο δικαίωμα, αποκρύπτοντας ποιανής τάξης είναι ο νόμος, ποια τάξη χάνει από την εφαρμογή αυτού του νόμου.

Αυτό που επιχειρείται να χτυπηθεί είναι το ίδιο το δικαίωμα των εργατών να οργανώνονται. Αξιοποιώντας τους «χρήσιμους ηλίθιους» - στην προκειμένη περίπτωση αυτούς που έχουν κάνει επάγγελμα τον εργατοπατερισμό - προσπαθούν να περάσουν το μήνυμα ότι αυτή καθαυτή η οργάνωση των εργατών είναι πρόβλημα.

Τώρα γίνεται ακόμα πιο καθαρό γιατί εξαρχής ήθελαν να βγάλουν εκτός το ΠΑΜΕ. Να μην το αφήσουν καν να υπάρξει. Γιατί με τον καθαρό ταξικό προσανατολισμό του δεν άφηνε περιθώρια για συμμετοχή σε τέτοια παιχνίδια.

Η λάσπη που φορτώνουν σε κάθε εργάτη που οργανώνεται, μπορεί να καθαριστεί μ' έναν τρόπο: Με ακόμα μεγαλύτερη συσπείρωση στο ταξικό κίνημα. Εχοντας απέναντι και τους εργατοπατέρες και τ' αφεντικά τους.