«Στις 12 Απρίλη 1961 η Σοβιετική Ενωση έστελνε τον πρώτο άνθρωπο στο Διάστημα, τον κοσμοναύτη Γιούρι Γκαγκάριν. Αν η εκτόξευση του Σπούτνικ, το 1957, ήταν η απαρχή της διαστημικής εποχής, το ταξίδι του Γκαγκάριν ήταν το κυριολεκτικό ανέβασμα του ανθρώπου στα άστρα. Απέδειξε ότι ο άνθρωπος όχι μόνο μπορεί να σπάσει τα δεσμά της βαρύτητας με τις μηχανές του, αλλά και να ζήσει στο αφιλόξενο περιβάλλον του Διαστήματος.

Η πρωτοπόρα και ηρωική πτήση του Γκαγκάριν συγκλόνισε όλον τον κόσμο, ως ένα ακόμα εκπληκτικό επιστημονικοτεχνολογικό επίτευγμα, που άνοιγε νέους ορίζοντες στην ανθρωπότητα και ταυτόχρονα μια απόδειξη ότι το πρώτο κράτος των εργατών και των συμμάχων τους μπορούσε να νικήσει τον ιμπεριαλισμό ακόμα και εκεί που φαινόταν αυτός να έχει το απόλυτο πλεονέκτημα, λόγω της συσσώρευσης πλούτου και εγκεφάλων, από την καταλήστευση των λαών. Με την πτήση του αυτή ο Γκαγκάριν έγινε αιώνιο σύμβολο του δυναμισμού και του πρωτοποριακού και φιλειρηνικού χαρακτήρα του σοσιαλισμού, που κατέγραψε πολλές πρωτιές στην εξερεύνηση του Διαστήματος, με επανδρωμένες και αυτόματες αποστολές» (από το αφιέρωμα στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).

«Πολλοί δημοσιογράφοι και διανοούμενοι προτιμούν τον ρόλο του προφήτη της μιζέριας και της δυστυχίας από την (πολύ δυσκολότερη) θέση του συστηματικού αναλυτή των μακροπρόθεσμων αλλαγών. Κάπου εκεί πρέπει να αναζητηθεί και η ρίζα μιας διάχυτης, αλλά στρεβλής αντίληψης, πως δηλαδή η ζωή χειροτερεύει την στιγμή που τις τελευταίες δεκαετίες βελτιώνεται (...) Μεταξύ του 1970 και του 2006, η παγκόσμια φτώχεια μειώθηκε κατά τρία τέταρτα (στη Νότια Ασία κατά 86% και στη Λατινική Αμερική κατά 73%!), ενώ πάνω από 300 εκατομμύρια Κινέζοι ξέφυγαν από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό μιας διαρκούς φτώχειας μόλις μέσα σε μια δεκαπενταετία (...) Ακόμα και οι φυσικές καταστροφές, οι πόλεμοι και οι οικονομικές κρίσεις μετατρέπονται συχνά σε μηχανισμούς αόρατης προόδου γιατί απελευθερώνουν νέες δυνάμεις. Ο Αυστριακός διανοητής Joseph Schumpeter αναφερόταν σ' αυτήν τη διαδικασία ως "δημιουργική καταστροφή" (...) Ανεξάρτητα από την τελική της έκβαση, τους μεγάλους κινδύνους που εγκυμονεί και τις καθημερινές δυσκολίες που παράγει, η κρίση που περνάει η χώρα είναι τουλάχιστον μια διόρθωση (...) Η κατεδάφιση είναι λοιπόν δεδομένη. Το τι θα χτιστεί πάνω στα ερείπια εξαρτάται από μας και μόνο» (ο Στάθης Καλύβας, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Yale / στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).