Ηταν 30 του Νοέμβρη του 1999. Πόλη Σιάτλ, η πρωτεύουσα των μεγάλων πολυεθνικών, αλλά και του «βιομηχανικού συμπλέγματος των φυλακών». Η αμερικανική «αποστειρωμένη» πόλη, που θα φιλοξενούσε και τη Σύνοδο του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, τη «Σύνοδο της Χιλιετίας», όπου θα ολοκληρώνονταν οι διαπραγματεύσεις για το ζήτημα που πρωτοτέθηκε το 1995 στο Γύρο της Ουρουγουάης, και δεν ήταν άλλο από την άρση των ορίων και συνόρων για την πλήρη απελευθέρωση του εμπορίου.

Ουδείς το περίμενε ότι οι περίπου 1.000 μαζικές και συνδικαλιστικές οργανώσεις που διοργάνωναν τις διαδηλώσεις θα κατόρθωναν να αφυπνίσουν και να συσπειρώσουν πάνω από 100.000 διαδηλωτές και, το κυριότερο, να μετατρέψουν ένα «σημαντικό» και προβεβλημένο γεγονός σε ένα πραγματικό «καρναβάλι κατά της παγκοσμιοποίησης», που διήρκεσε πάνω από τρεις μέρες και οδήγησε τις συνομιλίες της Συνόδου σε πλήρη κατάρρευση.

Τα γεγονότα του Σιάτλ, αναντίρρητα, άλλαξαν την πολιτική και στρατηγική του παγκόσμιου εμπορίου. Είναι ενδεικτικό ότι κατά τις συναντήσεις για την επόμενη συνάντηση του ΠΟΕ ουδεμία χώρα θέλει να φιλοξενήσει τη Σύνοδο, ενώ η Χιλή και το Κατάρ εμφανίζονται να είναι έτοιμες να ρισκάρουν αλλά... Ωστόσο, εκείνο που πραγματικά λειτούργησε ως καταλύτης, είναι ότι, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, το ουσιαστικό ζήτημα, δηλαδή οι κανόνες και οι όροι που διέπουν το παγκόσμιο εμπόριο, εκπορεύονται αποκλειστικά από τα κέντρα του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος, και το ζήτημα αυτό δεν είναι κάτι που «αιωρείται» πάνω από τα κεφάλια των πληθυσμών όλων των χωρών, αλλά είναι ένα ζήτημα που τους αφορά άμεσα και έχουν το δικαίωμα να θέτουν μία απολύτως νόμιμη και προς απάντηση ερώτηση. Και όχι μόνο αυτό. Να διατυπώνουν, επίσης, και τις διαφωνίες και τις αντιρρήσεις τους ακόμη και την αντίθεσή τους.

Από εκείνη τη στιγμή, δεκάδες μαζικές διαδηλώσεις έχουν διοργανωθεί, είτε σε μεγάλη κλίμακα εξαιτίας Συνόδων Κορυφής, όπως η Σύνοδος Κορυφής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας, η Σύνοδος της ΕΕ στη Νίκαια, είτε μικρότερης κλίμακας εξαιτίας πολιτικών και οικονομικών γεγονότων σε τοπικό επίπεδο, όπως τα Συνέδρια των κομμάτων των ΗΠΑ, ή η δίκη του Μποβέ. Η χρονιά που πέρασε σφραγίστηκε ανεξίτηλα από αυτό το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης που αρχίζει να κάνει τα πρώτα αποφασιστικά του βήματα, χωρίς να γνωρίζει σύνορα, περιορισμούς και απαγορεύσεις, παρά τις εγγενείς διαφοροποιήσεις και τα αλλότρια χαρακτηριστικά που ενέχει. Μιλώντας για περιορισμούς και απαγορεύσεις, ο λόγος γίνεται για την αντιμετώπιση του κινήματος αυτού παγκοσμίως, που επιεικώς μπορεί να χαρακτηριστεί βίαιη. Οι εικόνες των συγκρούσεων με την αστυνομία και με τις ειδικές δυνάμεις καταστολής, που καλούνται να αντιμετωπίσουν και να αναχαιτίσουν τους διαδηλωτές, πλημμυρίζουν ή και μονοπωλούν συνήθως τα δημοσιεύματα για τις διαδηλώσεις που έχουν λάβει χώρα δοθείσης της ευκαιρίας σε κάθε σημείο της υφηλίου, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που τα διεθνή ΜΜΕ, τεχνηέντως, προκειμένου να εγείρουν τα μικροαστικά φοβικά χαρακτηριστικά, ασχολούνται σχεδόν αποκλειστικώς με το αστυνομικό δελτίο που συνοδεύει τις διαδηλώσεις.

Καθόλου τυχαία, καθώς θα πρέπει να διαμορφωθεί μία συγκεκριμένη εικόνα, που να μπορεί να ποδηγετήσει την κοινή γνώμη. Με την παραπληροφόρηση και κυρίως με τη μη - πληροφόρηση, μπορούν, το κατά δύναμη, να αποκρύπτουν τα χαρακτηριστικά αυτού του κινήματος που διαμορφώνεται. Ενα κίνημα, που μάχεται για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, το δικαίωμα στη ζωή και τη δουλιά, την ισότητα και κυρίως που μάχεται ενάντια στους παράγοντες που γεννούν την πείνα, τη φτώχεια, την αδικία. Με άλλα λόγια, κάποιες φορές αποσπασματικά, κάποιες φορές αποκλειστικά, στοχεύουν στην καρδιά του «τέρατος», της λαίλαπας της παγκοσμιοποίησης, σύμφυτο χαρακτηριστικό της πορείας του καπιταλιστικού συστήματος.

Εξάλλου, τα εκρηκτικά χαρακτηριστικά που έχει αποκτήσει συνολικά αυτό το κίνημα, αλλά και η αντίδραση εκ μέρους των εξουσιών των χωρών αποκαλύπτουν το βαθύτερο πολιτικό και μερικές φορές ανατρεπτικό χαρακτήρα αυτού του κινήματος που αναπτύσσεται. Ενας χαρακτήρας πλούσιος, που αντανακλά και τα συναισθήματα που διακατέχουν τους συμμετέχοντες, που δεν είναι μία απλή «έχθρα» γενική και αόριστη κατά του διεθνούς εμπορίου, αλλά μία βαθύτερη αμφισβήτηση προς την παγκοσμιοποίηση της οικονομίας, που βρίσκεται υπό τον έλεγχο ορισμένων γιγαντιαίων πολυεθνικών, καθώς επίσης και ο φόβος για τις συνέπειες που αυτή έχει, όσον αφορά, όχι μόνο γενικά και αόριστα τα «ανθρώπινα και κοινωνικά δικαιώματα», αλλά και για την ίδια την εργασία, τις συνθήκες διαβίωσης, τις εργασιακές συνθήκες, την ανισότητα και τα δημοκρατικά δικαιώματα. Ζητήματα, που δε δόθηκαν απλά εξαιτίας των «καλών προθέσεων» των κυβερνώντων, αλλά κατακτημένα δικαιώματα μετά από μακρόχρονους και αιματηρούς αγώνες.

Αυτός ακριβώς ο υπό διαμόρφωση χαρακτήρας του κινήματος κατά της παγκοσμιοποίησης, καθώς και οι κοινωνικές και οικονομικές αντιθέσεις εγχωρίως και παγκοσμίως, που εντείνονται, δημιουργούν τις βάσεις και υπόσχονται μία πορεία σε βάθος χρόνου. Σύμφωνα με τα μέχρι στιγμής στοιχεία και τα τεκταινόμενα αυτής της χρονιάς, που πέρασε, μάλλον θα πρέπει να θεωρείται σίγουρο ότι οποιαδήποτε συνάντηση, αλλά και σύνοδος χρηματοπιστωτικών οργανισμών, ινστιτούτων κλπ. Θα βρίσκονται αντιμέτωπες με τη σφοδρή και εκδηλωμένη πια αντίθεση των ανθρώπων σε όποια γωνιά της υφηλίου και αν είναι.