Κυριακή 23 Γενάρη 2011
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 7
ΕΡΓΑΤΙΚΑ
ΑΠΕΡΓΙΑ 10 ΦΛΕΒΑΡΗ
Μια δύσκολη αναμέτρηση που μπορεί να κερδηθεί

Οι εξελίξεις του τελευταίου διαστήματος επιβεβαιώνουν με τρόπο απόλυτο την ορθότητα της παρέμβασης με το κάλεσμα των ομοσπονδιών και εργατικών κέντρων του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος και του ΠΑΜΕ για πανεργατική πανελλαδική απεργία στις 10 Φλεβάρη, ως απαρχή του νέου κύκλου των απεργιακών εκδηλώσεων της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.

Οι εργαζόμενοι της χώρας μας, τα λαϊκά στρώματα βρίσκονται αντιμέτωποι με τη χειρότερη, την πιο αντιδραστική κυβέρνηση των τελευταίων 10ετιών, η οποία, επικεφαλής του μετώπου των δυνάμεων του κεφαλαίου, της τρόικας και των άλλων αστικών κομμάτων, χαλκεύει νέα δεσμά για τα λαϊκά στρώματα παράλληλα με τα πρόσθετα προνόμια και διευκολύνσεις που εξασφαλίζει στο ντόπιο και ξένο μεγάλο κεφάλαιο.

Οι εργοδότες, πριν από όλους αυτοί που μέσα στην κρίση απολαμβάνουν αστρονομικών κερδών (π.χ. τραπεζίτες, φαρμακοβιομήχανοι, εφοπλιστές κ.ά.), αξιοποιώντας το νομοθετικό αντεργατικό οπλοστάσιο που η κυβέρνηση ψήφισε, το φόβο και την ανασφάλεια των εργαζομένων, μετατρέπουν τους χώρους δουλειάς σε κάτεργα απαιτώντας να μην ισχύσει τίποτα από τα προηγούμενα δικαιώματα σε μισθούς, ωράρια εργασίας, επιδόματα κ.ά. Σε ανάλογη κατεύθυνση κινείται η κυβέρνηση και για τους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα.

Η κυβέρνηση με νέα νομοθετήματα μετατρέπει την υγεία, την πρόνοια, τα ασφαλιστικά ταμεία, την παιδεία, τις συγκοινωνίες σε υποβαθμισμένες πλην όμως πανάκριβες υπηρεσίες από τις οποίες το μεγάλο κεφαλαίο κατά κύριο λόγο θα εξασφαλίζει νέα υπερκέρδη.

Τα λιμνάζοντα κεφάλαια των μεγαλοκαπιταλιστών αναζητούν και χρειάζονται νέους τομείς και χώρους κερδοφορίας και η κυβέρνηση δηλώνει την αποφασιστικότητά της να ανοίξει τα λεγόμενα κλειστά επαγγέλματα διευκολύνοντας τις επενδύσεις και τη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου.

Οι εξελίξεις στα εθνικά θέματα, οι σχέσεις με την Τουρκία και το Ισραήλ, επιβεβαιώνουν ότι η κυβέρνηση δεν διστάζει να παραχωρήσει κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας για να μπορέσουν ντόπιο και ξένο κεφαλαίο να εκμεταλλευτούν τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους της χώρας μας και της ευρύτερης περιοχής.

Οι κυβερνήσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης, παρά το ότι μεταξύ τους τρώγονται όπως τα άγρια θηρία για τη μοιρασιά της λείας, ομόφωνα αποφασίζουν και σχεδιάζουν τις αλυσίδες των λαών για τις επόμενες 10ετίες. Το ίδιο που σχεδιάζουν για τους εργαζόμενους της χώρας μας συζητώντας αν αυτές τις αλυσίδες θα μας τις φορέσουν στο όνομα της αναδιαπραγμάτευσης του χρέους, της επιμήκυνσής του, της μερικής διαγραφής του, του ευρωομόλογου ή μέσω κάποιου άλλου μηχανισμού.

Ο Γκέμπελς βρήκε το μάστορά του από την κυβέρνηση και από τις πένες των αστών (μεγαλοδημοσιογράφων, καθηγητάδων, δημοσιολόγων και άλλων) προκειμένου να πειστούν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα να γίνουν η Ιφιγένεια της καπιταλιστικής κρίσης, όπως προηγούμενα της καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Τα επιτελεία του συστήματος ανήσυχα επισημαίνουν τον κίνδυνο η οργή, η αγανάχτηση, ο θυμός, η απελπισία και ο φόβος να μετατραπούν σε ταξικό μίσος, σε συνειδητή δράση και οργανωμένο σχέδιο, που θα βάζει στην άκρη προβοκάτσιες σαν αυτές της «Μαρφίν», του ξυλοδαρμού του Χατζηδάκη και άλλων παρόμοιων ενεργειών, θα υλοποιεί στην πράξη και με όρους μαζικού κινήματος το «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» και που με όρους λαϊκού μετώπου θα αμφισβητεί την ίδια την καρδιά της αστικής εξουσίας: την καπιταλιστική ιδιοκτησία.

Είναι ανάγκη το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, συνολικά τα λαϊκά στρώματα να παρέμβουν τώρα, χωρίς να χαθεί χρόνος, και να βάλουν τη δική τους σφραγίδα στις εξελίξεις, οι οποίες αποτελούν μια νέα φάση κλιμάκωσης του γενικού πολέμου που η κυβέρνηση και το κεφάλαιο έχουν εξαπολύσει εναντία στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα.

Από την άποψη αυτή η απεργία στις 10 Φλεβάρη αποχτά το χαρακτήρα μιας σημαντικής πολιτικής πρωτοβουλίας, μιας σημαντικής παρέμβασης στις εξελίξεις και την κατεύθυνσή τους, από το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα και συνολικά από την εργατική τάξη της χώρας μας και ευρύτερα από τα λαϊκά στρώματα.

Η ανάγκη οι εργαζόμενοι να απαντήσουν με απεργιακή κινητοποίηση και με κλιμάκωση γίνεται κατανοητή και αποδεχτή ακόμα και από εργαζόμενους που δεν μπορούν να αντισταθούν στους εκβιασμούς του εργοδότη, να ξεπεράσουν τους φόβους και τις αναστολές τους. Ακόμα και από δυνάμεις που δεν δρουν με τη γραμμή και με τις θέσεις του ΠΑΜΕ.

Μόνο η ηγεσία του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού και κυρίως οι πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ κινούνται σχεδιασμένα στο να μην εκδηλωθεί (και αν εκδηλωθεί να είναι όσο γίνεται ποιο αδύνατη και υπονομευμένη) η απεργιακή αυτή παρέμβαση των εργαζόμενων, αυτήν ακριβώς την περίοδο, που η κυβέρνηση και το κεφάλαιο κλιμακώνουν την αντεργατική βάρβαρη επίθεσή τους.

Η ηγεσία της ΑΔΕΔΥ αρνιόταν επί εβδομάδες να αποφασίσει. Και όταν κάτω από την πίεση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ και την οξύτητα των προβλημάτων αποφάσισε, ακολουθεί την πεπατημένη της παντελούς έλλειψης μέτρων για την επιτυχία της και της αναμονής για το αν πάρει ή όχι απόφαση η ΓΣΕΕ. Το δε υπόλοιπο κομμάτι της ηγεσίας της ΠΑΣΚΕ (και όχι μόνο) η ηγεσία της ΓΣΕΕ αρνείται να πάρει απόφαση για απεργία και αν τελικά αναγκαστεί να πάρει, θα προσπαθήσει και να... αδειάσει, όπως νομίζει, το ΠΑΜΕ και κυρίως η απεργία να γίνει όσο γίνεται αργότερα - αφήνοντας χρόνο στην κυβέρνηση και τους εργοδότες - και χωρίς καμιά φροντίδα, όπως συνηθίζουν, για να είναι πετυχημένη.

Το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα έχει και τη δύναμη και τη θέληση και την πείρα να ξεπεράσει τις δυσκολίες, αντικειμενικές και υποκειμενικές, ώστε η απεργία στις 10 του Φλεβάρη να είναι ένα μαζικό αποφασιστικό ΣΤΟΠ:

-- Στους εργοδότες που θέλουν φτηνούς, ευέλικτους, υπάκουους και αποδοτικούς σκλάβους.

-- Στην κυβέρνηση που ηγείται αυτής της αντιδραστικής αντιλαϊκής σημαχίας, που θέλει όχι μόνο οι εργαζόμενοι να πληρώσουν την καπιταλιστική κρίση, αλλά και να δημιουργήσει όρους μακροπρόθεσμης υποταγής των εργαζομένων στις ανάγκες του κεφαλαίου.

-- Στις ηγεσίες του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού που ήταν και εξακολουθούν να είναι τα πιο καλά αμορτισέρ του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του για την εκτόνωση των εργατικών λαϊκών αγώνων.

Είναι ώρα μεγάλης ευθύνης. Τα μέλη και τα στελέχη του Κόμματος και της ΚΝΕ, τα μέλη και τα στελέχη του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος και του ΠΑΜΕ, πατώντας στα θετικά βήματα των προηγούμενων κινητοποιήσεων, μπορούμε να ανταποκριθούμε και πάλι στις προσδοκίες και τις απαιτήσεις των εργαζομένων.

Δεν πρέπει να χαθεί χρόνος. Οι αποφάσεις των ΔΣ είναι αναγκαίες αλλά δεν αρκούν. Σε κάθε τόπο δουλειάς κάθε μέλος του Κόμματος και της ΚΝΕ, κάθε φίλος και φίλη του ΠΑΜΕ, κάθε μέλος των συνδικάτων να πάρει πρωτοβουλία συζήτησης των εξελίξεων με τους άλλους εργαζόμενους. Συζήτησης για την απεργία και την αναγκαιότητά της. Μαζί τους να σχεδιάσει τη συμμετοχή στην απεργία, τα μέτρα για να εξασφαλιστεί η συμμετοχή όσων περισσότερων συναδέλφων σε αυτήν, όπως και τη συμμετοχή τους στα συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ.

Ολες οι πρωτοβουλίες των συνδικάτων τις επόμενες ημέρες, είτε αφορούν τις ιδιωτικοποιήσεις των μέσων μαζικής μεταφοράς και τις αυξήσεις των εισιτηρίων, είτε αφορούν το ΙΚΑ και την ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών του, είτε αφορούν τον αποχαρακτηρισμό επαγγελμάτων από τα βαρέα και ανθυγιεινά κλπ, πρέπει να δένονται, να αναδείχνουν την αναγκαιότητα της απεργίας και τη μαζική συμμετοχή σε αυτήν.

Η απεργία πρέπει και μπορεί να γίνει υπόθεση κάθε εργατικής λαϊκής οικογένειας. Ολων των μελών της. Και του πατέρα και της μητέρας και του παππού και της γιαγιάς και των παιδιών, είτε είναι μαθητές είτε είναι φοιτητές. Πρέπει να γίνει υπόθεση των αυτοαπασχολουμένων, των μικρών και μεσαίων στην πόλη και στο χωριό. Η πολιτική αυτή χτυπά ολόκληρη τη λαϊκή οικογένεια, το σύνολο των μελών της.

Μια πολιτική που χτυπά την εργατική τάξη χτυπά ταυτόχρονα και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Στο ενιαίο αντιδραστικό μέτωπο των δυνάμεων του κεφαλαίου η κοινή δράση και η κοινωνική συμμαχία των εργαζομένων, των αυτοαπασχολουμένων, των μικρών και μεσαίων βιοτεχνών και εμπόρων, των αγροτών, της νεολαίας και των γυναικών είναι και δυνατότητα και ο δρόμος!


Του
Γιώργου ΣΚΙΑΔΙΩΤΗ*
* Ο Γιώργος Σκιαδιώτης είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, επικεφαλής του Τμήματος για την Εργατική Συνδικαλιστική δουλειά


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ