Με αισθήματα ανακούφισης και ικανοποίησης υποδέχθηκαν τα αστικά ΜΜΕ και τα κυβερνητικά παπαγαλάκια τη «συνολική λύση» για την αντιμετώπιση της κρίσης του ευρώ, στην οποία αναφέρθηκε χτες ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Από την πλευρά της πλουτοκρατίας, τα συμφέροντα της οποίας εκφράζουν, είναι απόλυτα δικαιολογημένη αυτή η υποδοχή. Ομως για το λαό η αποκαλούμενη «συνολική λύση» - τον ίδιο όρο χρησιμοποιεί εδώ και βδομάδες ο πρωθυπουργός - είναι το άλλο όνομα του πολέμου που διεξάγουν οι κυβερνήσεις της ΕΕ για λογαριασμό της κερδοφορίας των ευρωμονοπωλίων. Η «συνολική λύση» δεν αφορά μόνο τα μέτρα για την αντιμετώπιση της λεγόμενης κρίσης χρέους των κρατών - μελών της ΕΕ, όπως επιπλέον ενίσχυση του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, επιμήκυνση αποπληρωμής, ευρωομόλογο, που σημαίνουν ελεγχόμενη χρεοκοπία, δηλαδή καταστροφή μέρους του κεφαλαίου και μεταφορά των συνεπειών στις πλάτες των λαών που επίσης σημαίνει νέα αντιλαϊκά μέτρα, αλλά περιλαμβάνει το σύνολο των μέτρων που είναι ενταγμένα στη στρατηγική της ΕΕ για να κάνει πιο ανταγωνιστικά τα ευρωμονοπώλια και να διασφαλίσει την κερδοφορία τους. Στην αιχμή του δόρατος αυτών των μέτρων βρίσκονται τα μέτρα που παρουσίασε προχτές η Κομισιόν, υλοποιώντας ακριβώς τη στρατηγική «Ευρώπη 2020». Η ευελιξία στην αγορά εργασίας, δηλαδή η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και η γενίκευση των ευέλικτων μορφών απασχόλησης, η κατεδάφιση των συνταξιοδοτικών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, οι δραστικές μειώσεις των μισθών, η απελευθέρωση των υπηρεσιών, οι σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις βρίσκονται στην καρδιά της συνολικής λύσης, που δικαιολογημένα αποκαλείται και μόνιμο «ευρω-μνημόνιο». Η σύγκρουση και η ρήξη με τη στρατηγική της ΕΕ είναι μονόδρομος για το λαό.