Ο Χρεμπέκ, μας λέει ότι οι παρουσιαζόμενες ως ιδεολογικές αντιθέσεις βασίζονται πολύ συχνά σε προσωπικές κυρίως αντιθέσεις και αντιπαραθέσεις, οι οποίες αποδεικνύονται ότι - κατά περίπτωση - μπορούν να μετουσιωθούν σε συγκρούσεις με πολιτικές και ιδεολογικές διαστάσεις. Ας δώσουμε λοιπόν τέλος στην αντιπαράθεση και ας προβούμε σε «εθνική» συμφιλίωση με συνοπτικές διαδικασίες, προτρέπει η συγκεκριμένη ταινία... Ας μην ξεχνάμε ότι αποδίδεται αφειδώς άφεση αμαρτιών σε όσους εκ των «κατηγορουμένων» για συμμετοχή και σύμπραξη με το κομμουνιστικό καθεστώς, αναγνωρίσουν ως έγκλημα την όποια συνεργασία τους και ομολογήσουν, εκλιπαρώντας δημόσια τη συγνώμη. Σήμερα πια, μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού και την πλήρη αποκάλυψη της απάνθρωπης βαρβαρότητας του καπιταλισμού, όλες αυτές οι ταινίες, εκτός από έναν καλό τεχνικά κινηματογράφο, κάτι που χρωστάνε στο σοσιαλιστικό τους παρελθόν, δεν είναι παρά σαχλές και κουραστικές, πολύ «δήθεν»... Εφιστούμε την προσοχή σας στο «βάθος» της παρουσίασης/ανάλυσης του θέματος, των προβληματισμών και των διαλόγων της ταινίας. Θα ανακαλύψετε ότι είναι φτιαγμένο για ευρύ καταναλωτικό κοινό που έχει εξοστρακίσει από το DNA του την πολιτική γνώση και σκέψη. Αλήθεια, είναι το σήμερα στην Τσεχία τόσο άψογο για τον δημοκράτη Χρεμπέκ, ώστε να μην τον απασχολεί η καταγγελία των ισχυουσών φασιστικών απαγορεύσεων λόγου, συμβόλων ακόμη και της οργάνωσης της Κομμουνιστικής Νεολαίας και άλλα συναφή; Μάλλον η ευαισθησία του Χρεμπέκ εστιάζεται στο πώς θα προετοιμάσει την πανηγυρική του είσοδο στη χολιγουντιανή βιομηχανία - σαν τον Γερμανό φον Ντόνερσμαρκ - για μια επόμενη ταινία της Αντζελίνα Τζολί...