Η επίθεση ενάντια στο ΚΚΕ πρέπει να κατανοηθεί ως βασική πλευρά της αναδιάταξης του αστικού πολιτικού συστήματος, της συνολικότερης προσπάθειας θεσμικής θωράκισης του αστικού κράτους και του πολιτικού συστήματος, σε συνθήκες όξυνσης της ταξικής πάλης. Το ΚΚΕ με τη δράση του και την πολιτική του αποτελεί παράγοντα που βάζει εμπόδια στην ανασύνθεση του αστικού πολιτικού συστήματος. Αποκαλύπτει τις ενδομονοπωλιακές και ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις. Επιδιώκει τη ριζοσπαστικοποίηση της λαϊκής δυσαρέσκειας που προκαλεί η αντιλαϊκή επίθεση. Καλεί την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα να μην εγκλωβιστούν στη μια ή στην άλλη μορφή διαχείρισης της κρίσης ή στη συμμαχία με τη μια ή την άλλη ιμπεριαλιστική ομάδα, να παλέψει για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, για την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, για τη λαϊκή οικονομία. Οργανώνει τη λαϊκή αντίσταση και αντεπίθεση εντάσσοντάς την στην πάλη για τη δημιουργία του μεγάλου ορμητικού λαϊκού ποταμιού που θα διεκδικήσει και θα κατακτήσει τη λαϊκή εξουσία.

Η επίθεση ενάντια στο ΚΚΕ ότι δε σέβεται το συγκεκριμένο Σύνταγμα και τη συγκεκριμένη, ιστορικά και ταξικά προσδιορισμένη νομιμότητα, στο βάθος της έχει την αντιλαϊκή και γι' αυτό βαθιά αντιδημοκρατική απειλή: Δεν αναγνωρίζουμε στο λαό το δικαίωμα, αν έτσι αποφασίσει, να αλλάξει το κοινωνικοοικονομικό σύστημα στο οποίο ζει σήμερα. Με τις επιθέσεις ενάντια στο ΚΚΕ περί μη σεβασμού της νομιμότητας, στην πραγματικότητα απειλούν την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα λέγοντάς τους ότι δε δικαιούνται να επιλέγουν άλλο δρόμο εκτός από την καπιταλιστική εκμετάλλευση και την ανεργία. Γι' αυτό ζητάνε από το ΚΚΕ να συμμορφωθεί με τους κανόνες που θέτει η αστική τάξη για την ανατροπή της οποίας δημιουργήθηκε και γι' αυτό έχει λόγο ύπαρξης. Θέλουν από το ΚΚΕ να προδώσει την αναγκαιότητα που το έφερε και το σκοπό της ύπαρξής του!

Ο στρατηγικός χαρακτήρας της επίθεσης στο ΚΚΕ είναι φανερός από το γεγονός ότι σε αυτήν στρατεύονται τόσο οι φυσικοί εκπρόσωποι των μονοπωλίων (βλέπε πρόεδρος του ΣΕΒ), όσο και οι πολιτικοί, με πρωταρχικό το ρόλο της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και προπομπό της το ΛΑ.Ο.Σ.

Πρέπει να σημειώσουμε ότι το αστικό πολιτικό σύστημα ποτέ δεν έδειξε ανοχή απέναντι στο ΚΚΕ (όπως λέγεται και γράφεται για παραπλανητικούς λόγους) ούτε κατά την πρώτη μεταπολιτευτική περίοδο. Το ΚΚΕ ήταν διαχρονικός στόχος των επιθέσεων από την πλευρά του κεφαλαίου και των εκπροσώπων του. Ειδικά προς το τέλος της δεκαετίας του 1990, το ΠΑΣΟΚ αρχίζει ευθέως ν' αμφισβητεί τη «νομιμότητα» του ΚΚΕ.

«Το ΚΚΕ κινείται εκτός κοινοβουλευτικής νομιμότητας», «είναι ένα κόμμα που συνεχώς εξελίσσεται σε αναρχικές, ακροαριστερές, συνωμοτικού τύπου θέσεις», «καταστρέφουν συστηματικά τα σχολεία», «διαλύουν την κοινωνία» κλπ., αυτά έλεγε ο Θ. Πάγκαλος το 1999, με τον Γ. Παπαντωνίου να συμπληρώνει το 2000 σε συνέντευξη στην εφημερίδα «Εθνος»: «Μου προκαλεί θλίψη η συμπεριφορά του ΚΚΕ, γιατί έχει εξελιχθεί σε ταραξία της πολιτικής ζωής. Προχωρεί σε εκδηλώσεις που κινούνται στο όριο του Συντάγματος και έξω από το πνεύμα της εποχής. Προσπαθεί να υπονομεύσει το έργο μας εκεί που παρουσιάζει δυσκολίες, όπως στην Παιδεία». Ηταν η εποχή που το ΠΑΣΟΚ, διά χειρός Πάγκαλου, είχε παραδώσει με ύπουλο τρόπο τον Οτσαλάν στις τουρκικές αρχές, είχε παραχωρήσει το ελληνικό έδαφος στη «νομιμότητα» των ΝΑΤΟικών στρατευμάτων για να επέμβουν, διαμελίσουν και ματοκυλίσουν τη Γιουγκοσλαβία χωρίς να κρατήσει ούτε καν τα προσχήματα της αστικής συνταγματικής νομιμότητας. Ηταν η εποχή των μεγάλων αγροτικών κινητοποιήσεων και της «νομιμότητας» των αγροτοδικείων όταν 10.000 αγρότες σύρθηκαν στα δικαστήρια. Ηταν η εποχή των μεγάλων μαθητικών κινητοποιήσεων ενάντια στη «νομιμότητα» του αντιεκπαιδευτικού νόμου Αρσένη και της Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου που ποινικοποιούσε τις μαθητικές κινητοποιήσεις. Η επίθεση στο ΚΚΕ, τότε όπως και τώρα, αποδεικνύει ότι κάθε φορά που η αστική τάξη, το κεφάλαιο και τα κόμματά του προχωρούν σε πιο ανοιχτό πόλεμο ενάντια στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, τότε εντείνουν τον αντικομμουνισμό προκειμένου να χτυπήσουν την εργατική πρωτοπορία. Οι επιθέσεις βεβαίως εκείνες ωχριούν μπροστά στη σημερινή συντονισμένη επίθεση ενάντια στο Κόμμα, που έχει ξεκινήσει από την εκδήλωση της κρίσης και θυμίζει την αντικομμουνιστική υστερία των μετεμφυλιακών χρόνων και στην οποία έχουν ενταχθεί όλα τα αστικά κόμματα και μέρος της ΝΔ (πρωτοστατούντων των πατέρα και υιού Μητσοτάκη), μαζί με τις ναυαρχίδες του αστικού Τύπου, την «Καθημερινή» και «Το Βήμα». Αυτό συμβαίνει ακριβώς γιατί είναι πρωτοφανής ο πόλεμος που σήμερα έχουν εξαπολύσει το κεφάλαιο και οι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί ενάντια στην εργατική τάξη, γιατί το κεφάλαιο υποχρεώνεται στα πλαίσια του διεθνούς ανταγωνισμού να ρίξει απόλυτα την τιμή της εργατικής δύναμης, να μειώσει απόλυτα το εισόδημα της εργατικής τάξης και των αυτοαπασχολούμενων. Σε αυτές τις συνθήκες, στο αστικό πολιτικό σύστημα εμφανίζονται φαινόμενα κρίσης, αφού δυσκολεύεται να ενσωματώσει εργατικές και λαϊκές μάζες στην πολιτική του. Απαξιώνεται στη συνείδηση πλατιών λαϊκών μαζών, ανεξάρτητα από το αν οι μάζες αυτές έχουν ολοκληρωμένη, αποφασιστική θέληση για την υπέρβαση, δηλαδή για την ανατροπή του. Επομένως, η σημερινή επίθεση ενάντια στο Κόμμα είναι μέρος της επίθεσης του κεφαλαίου ενάντια στον ελληνικό λαό με αφορμή την καπιταλιστική οικονομική κρίση, είναι το αθέατο συμπλήρωμα, οι αθέατες σελίδες που συνοδεύουν το μνημόνιο της κυβέρνησης με την ΕΕ και το ΔΝΤ. Στην επίθεση αυτή πρέπει να προσθέσουμε τους αμέτρητους τόνους λάσπης, συκοφαντίας ενάντια στο Κόμμα με αφορμή την «Τυποεκδοτική», τα οικονομικά του, τις δήθεν διασυνδέσεις του με εκπροσώπους του κεφαλαίου (παλιότερα με τον Κόκκαλη, αργότερα με τον Γερμανό, ακόμη και μίζες από τη «Ζήμενς» τόλμησαν να υπαινιχθούν με τη συνδρομή του πρώην βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Περ. Κοροβέση, ακόμη και διασυνδέσεις του ΚΚΕ με τα εφοπλιστικά συμφέροντα της γραμμής Πάτρα - Ανκόνα ονειρεύτηκε δημοσιογράφος του εφοπλιστή Αλαφούζου). Ολη αυτή η συκοφαντία αποσκοπεί να ενσταλάξει στη συνείδηση των εργαζομένων ότι και το ΚΚΕ είναι βουτηγμένο στη διαπλοκή με τα μονοπώλια, όπως είναι όλα τα κόμματα του κεφαλαίου, κι έτσι ν' ακυρωθεί η τάση ριζοσπαστικοποίησης και συσπείρωσης με το ΚΚΕ.

Τα τελευταία χρόνια ο αντικομμουνισμός έχει εξελιχθεί σε επίσημη ιδεολογία της ΕΕ και του Συμβουλίου της Ευρώπης με τα γνωστά αντικομμουνιστικά ψηφίσματα, τη συκοφαντική και ανιστόρητη εξομοίωση του φασισμού με τον κομμουνισμό, την απαγόρευση κομμουνιστικών κομμάτων ή και συμβόλων, τις φιέστες για την πτώση του τείχους του Βερολίνου και άλλα. Στην Ελλάδα, σταθμός για την οργανωμένη και συγχρονισμένη επίθεση ενάντια στο Κόμμα ήταν το 18ο Συνέδριό του και ειδικά οι Θέσεις και Αποφάσεις του Συνεδρίου για το Σοσιαλισμό. Είναι χαρακτηριστικό το άρθρο του Στ. Κασιμάτη με τίτλο «Προοδευτικός στη σημερινή Ελλάδα σημαίνει και αντικομμουνιστής». Αφορμή ήταν η επιστολή «ενός αναγνώστη» για τις «θηριωδίες που διέπραξε το ΚΚΕ κατά την περίοδο της Κατοχής και του Εμφυλίου».

Η ιδεολογικοπολιτική επίθεση ενάντια στο ΚΚΕ κινείται στους εξής άξονες:

1. Τίθεται ζήτημα νόμιμων ορίων λειτουργίας του ΚΚΕ εξαιτίας της εκ μέρους του δημόσιας αμφισβήτησης της αστικής νομιμότητας και του αστικού Συντάγματος. Αυτό που ενοχλεί δεν είναι αν το ΚΚΕ δεν ψήφισε το Σύνταγμα ή αν ζητάει την αλλαγή επιμέρους ρυθμίσεων αλλά ότι παλεύει για την ανατροπή της νομιμότητας της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, επομένως και της ψευδεπίγραφης δημοκρατίας της, των νόμων και θεσμών μιας μικρής μειοψηφίας εκμεταλλευτών σε βάρος της λαϊκής πλειοψηφίας.

Σε άρθρο που γράφτηκε τη μέρα των ευρωεκλογών του 2009 αναφερόταν: «Το δεύτερο σημείο του προβληματισμού σχετίζεται με την αντιμετώπιση του ΚΚΕ ωσάν να είναι ένα τυπικό κοινοβουλευτικό κόμμα, τη στιγμή που αυτό το ίδιο προτάσσει ως στόχο του τη δικτατορία του προλεταριάτου, το μονοκομματισμό... Καμιά δημοκρατική κοινωνία δεν μπορεί να αναπτυχθεί αν το μίσος ή ο φθόνος για τον άλλο (ντόπιο ή μετανάστη, πλούσιο ή φτωχό κ.ά.) γίνουν κυρίαρχες πολιτικές και ιδεολογικές γραμμές»¹². Είναι φανερή η απόπειρα ταύτισης του ταξικού μίσους με το ρατσισμό και το μίσος γενικά. Αυτό δεν είναι τυχαίο, αλλά απόδειξη της διατεταγμένης υπηρεσίας συγκεκριμένων αρθρογράφων, του ρόλου τους στην υλοποίηση γενικότερων κατευθύνσεων της ΕΕ, ήδη από το 2007, για την ταύτιση της ταξικής πάλης με τη ρατσιστική βία. Πολύ περισσότερο που η τελευταία κατατάσσεται στις μορφές «διάκρισης», ενώ έχει ανοίξει η συζήτηση για την ποινικοποίησή της.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

(άρθρο των Λίνας Κροκίδη και Κύριλλου Παπασταύρου / ΚΟΜΕΠ Νο 4, 2010

Η Λίνα Κροκίδη είναι υπεύθυνη του Τμήματος της ΚΕ του ΚΚΕ για τις Δημοκρατικές Ελευθερίες, τη Δικαιοσύνη και τα Δικαιώματα των Μεταναστών. Ο Κύριλλος Παπασταύρου είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνος της Ιδεολογικής Επιτροπής).

Σημειώσεις:

12. Ν. Μαραντζίδης, εφημερίδα «Το Βήμα της Κυριακής», 7 Ιούνη 2009.