«Το μνημόνιο δεν ήταν μονόδρομος» είναι η μόνιμη αντιμνημονιακή κορόνα του Αντ. Σαμαρά, που επανέλαβε μετά τη συνάντησή του με τον επίτροπο Μ. Μπαρνιέ, για προφανείς δημαγωγικούς λόγους. Ομως δεν είναι καθόλου τυχαίο που ο πρόεδρος της ΝΔ χρησιμοποιεί πάντα παρελθόντα χρόνο, δηλαδή το «ήταν», και δεν κάνει ποτέ το λάθος να πει «είναι». Απλά γιατί θεωρεί μονόδρομο όλα τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα που περιλαμβάνει το μνημόνιο, τα οποία άλλωστε έχει υπερψηφίσει σχεδόν στο σύνολό τους στη Βουλή. Η διαπίστωση λοιπόν του προέδρου της ΝΔ ότι «το μνημόνιο δεν ήταν μνημόνιο» είναι σκόπιμα ημιτελής. Αν ολοκλήρωνε τη φράση του έπρεπε να συμπληρώσει ότι «αλλά τώρα το μνημόνιο είναι μονόδρομος». Το αποδεικνύει άλλωστε καθημερινά με την έμπρακτη στήριξή του σε όλες τις αντιδραστικές διαρθρωτικές αλλαγές που προωθούν από κοινού κυβέρνηση και τρόικα: από τις άγριες περικοπές μισθών και συντάξεων, τις ευέλικτες εργασιακές σχέσεις και την υπερίσχυση των επιχειρησιακών συμβάσεων, μέχρι την απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων, τις σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις, την αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου, τη μείωση των φόρων για τις επιχειρήσεις κοκ. Το μνημόνιο είναι επίσης «ένα το κρατούμενο» για την «οδό της ανάπτυξης» που επαγγέλλεται μεγαλόστομα ο πρόεδρος της ΝΔ, εννοώντας βέβαια την ανάπτυξη υπέρ των συμφερόντων της πλουτοκρατίας. Το σίγουρο είναι πάντως ότι οι αντιμνημονιακές κορόνες δεν ξεγελούν κανένα.

Από τα όσα έχουν αποφασιστεί μέχρι τώρα στο πλαίσιο της ΚΑΠ και από τα όσα φαίνονται ενόψει της νέας αναθεώρησης για μετά το 2013, γίνεται ολοφάνερο ότι επιδιώκεται η καταστροφή των μικρομεσαίων αγροτών για να μείνουν αποκλειστικά οι μεγάλοι ιδιοκτήτες. Γι' αυτό είναι επίκαιρη, ώριμη και ρεαλιστική η θέση του ΚΚΕ για αποδέσμευση από την ΕΕ και ανάπτυξη του αγροτικού τομέα με ένταξή του στον κεντρικό σχεδιασμό με εργατικό έλεγχο. Με κοινωνικοποίηση των βασικών μέσων παραγωγής και της γης, για έναν άλλο τρόπο παραγωγής. Με την κοινωνικοποίηση όλων των μονοπωλίων που δραστηριοποιούνται στον αγροτικό τομέα, της βιομηχανίας αγροτικών εφοδίων (λιπάσματα, φυτοφάρμακα, φυτικό και ζωικό γενετικό υλικό, ζωοτροφές, ενέργεια, μηχανήματα κ.ά.) και προϊόντων άμεσης κατανάλωσης, ένταξή τους στον κεντρικό σχεδιασμό για την παραγωγή εγχώριων τροφίμων φτηνών και ποιοτικών, που θα καλύπτουν τις διατροφικές και άλλες ανάγκες του λαού. Συμφέρει την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα και τους μικρομεσαίους αγρότες. Με την κατάργηση της καπιταλιστικής αγροτικής εκμετάλλευσης και τη συνεταιριστικοποίηση της μικρομεσαίας αγροτικής παραγωγής, με τη δημιουργία και στήριξη παραγωγικών συνεταιρισμών των μικρομεσαίων αγροτών, που θα ενοποιούν τις μικροϊδιοκτησίες στη μεγάλη συνεταιριστική (καμιά σχέση δεν έχει με τους σημερινούς συνεταιρισμούς). Με κοινές καλλιεργητικές φροντίδες και συλλογή, μειώνοντας έτσι το κόστος παραγωγής, αξιοποιώντας καλύτερα τις παραγωγικές δυνάμεις, στην προοπτική της πλήρους μηχανοποίησής της και άμεσης σύνδεσής της με τη μεταποίηση. Με τη δημιουργία κρατικού φορέα συγκέντρωσης και εμπορίου των αγροτικών προϊόντων. Ετσι, δε θα εισάγονται ομοειδή αγροτικά προϊόντα, θα εξασφαλίζονται οι αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας και του ανθρώπινου δυναμικού της, θα συρρικνωθεί η ανεργία, θα αναπτυχθεί η λαϊκή ευημερία. Για να συμβεί όμως αυτό απαιτείται ν' αλλάξει ο συσχετισμός δυνάμεων για να διεκδικηθεί - κατακτηθεί η λαϊκή εξουσία. Αυτό είναι το βάθρο για να συγκροτηθεί η οικονομία προς όφελος των λαϊκών δυνάμεων.

Στον κάλαθο των αχρήστων έριξε και μάλιστα επιδεικτικά τη δήθεν «αρνητική» γνωμοδότηση του Σώματος Επιθεωρητών Εργασίας (ΣΕΠΕ) για την επιχειρησιακή σύμβαση στη ΝΕΟΓΑΛ ο διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας. «Η ΝΕΟΓΑΛ ΑΕ θα επιμείνει στην εφαρμογή Ειδικής Επιχειρησιακής Σύμβασης, ανεξάρτητα με τη γνωμοδότηση του Σώματος Επιθεωρητών Εργασίας», δήλωσε ευθέως στο ΑΠΕ ο Χρ. Σεβαστίδης, υποστηρίζοντας μάλιστα ότι ο προβληματισμός δεν μπορεί να εξαντλείται στα οικονομικά δεδομένα μιας επιχείρησης, γιατί όπως είπε «μπορεί η ΝΕΟΓΑΛ να εμφανίζει σήμερα κερδοφορία, αλλά θα χρειαστεί στο μέλλον (!) να αντιμετωπίσει ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες». Απόλυτα φυσιολογική η αντίδραση της εργοδοσίας, πολύ περισσότερο που γνωρίζει ότι έχει το νόμο με το μέρος της και δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να εφαρμόζει τα δικαιώματα που της δίνει ο νόμος. Η γνωμοδότηση του ΣΕΠΕ δεν έχει καμία αξία, είναι ένα κουρελόχαρτο, γιατί απλά ο νόμος δίνει το δικαίωμα στην εργοδοσία να «ρυθμίζει» τα εργασιακά θέματα σύμφωνα με το συμφέρον της, δηλαδή τη διασφάλιση της κερδοφορίας και μάλιστα μακροπρόθεσμα... Ακριβώς αυτό επιβεβαίωσε η υπουργός Εργασίας Λ. Κατσέλη δηλώνοντας στο «Φλας» ότι η επιχειρησιακή σύμβαση μπορεί να υπογραφεί σε εύρωστες επιχειρήσεις επειδή εργοδοσία και εργαζόμενοι «μπορεί να προβλέπουν ότι στο μέλλον (!), την επόμενη χρονιά μπορεί να δημιουργηθούν συγκεκριμένα προβλήματα ή και μπορεί, αν θέλετε, να θέλουν να διατηρήσουν τις τιμές τους χαμηλές...», ταυτιζόμενη δηλαδή πλήρως με τον εκπρόσωπο της εργοδοσίας, αλλά και τους συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ που υπόγραψαν την επαίσχυντη σύμβαση.

Η 3η Συνδιάσκεψη πραγματοποιήθηκε στη Ρουμανία, τον Οκτώβρη του 1950. Μετά την ήττα του ΔΣΕ (Αύγουστος 1949) το ΚΚΕ υποχώρησε στις σοσιαλιστικές χώρες, όπου συγκεντρώθηκε ο κύριος όγκος των κομματικών δυνάμεων που συγκρούστηκαν με την εγχώρια αστική τάξη και τον αγγλοαμερικανικό ιμπεριαλισμό. Εντός της Ελλάδας, κομματικά μέλη παρέμεναν στις ανταρτοομάδες, στις φυλακές και τις εξορίες, ενώ λιγοστά ήταν τα μέλη στις μισοδιαλυμένες παράνομες κομματικές οργανώσεις, χωρίς ενιαία καθοδήγηση, ενώ επιχειρήθηκε μια πρώτη προσπάθεια αποκατάστασής της με την παράνομη αποστολή στην Ελλάδα του Ν. Μπελογιάννη (Ιούνης 1950).

Η 3η Συνδιάσκεψη αποτελεί το σημαντικότερο Σώμα του Κόμματος μετά το 7ο Συνέδριό του (1945). Η σημασία της έγκειται στο γεγονός ότι είναι το κομματικό Σώμα που επιχειρεί την πολιτική προσαρμογή του Κόμματος στη νέα φάση του συσχετισμού δυνάμεων, μετά την οργανωμένη υποχώρηση του ΔΣΕ (τέλος Αυγούστου 1949) και την έξοδο των δυνάμεών του από την Ελλάδα. Είναι η φάση ανασύνταξης των κομματικών δυνάμεων στις χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, φροντίδας χιλιάδων αναπήρων και παιδιών, ανασύνταξης των παράνομων δυνάμεών του στην Ελλάδα, προσδιορισμού των καθηκόντων του στις νέες συνθήκες συσχετισμού δυνάμεων, ενσωματώνοντας συμπεράσματα από την ηρωική δράση αλλά και από τις αδυναμίες και τα λάθη του.

Ετσι, στην 3η Συνδιάσκεψη επιχειρήθηκε μια συνολική εκτίμηση της δράσης του στη δεκαετία του 1940, κατά την οποία το Κόμμα ηγήθηκε δύο ένοπλων αγώνων, του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ (1941-1944) και του ΔΣΕ (1946-1949). Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή».

Γρηγοριάδης Κώστας

«Οι ωκεανοί λάσπης» εξαφάνισαν ολόκληρες περιοχές. Ναι μεν οι βροχοπτώσεις είναι πρωτοφανείς φέτος, εντούτοις η τραγωδία που εκτυλίσσεται στα ορεινά περίχωρα του Ρίο ντε Τζανέιρο δεν είναι φυσική καταστροφή, αλλά προϊόν της «άναρχης δόμησης» και της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Η ανάπτυξη αυτή, που ωφελεί το κεφάλαιο, πλήττει για πολλές δεκαετίες τα λαϊκά στρώματα.

Τα τελευταία δύο χρόνια οι «φυσικές καταστροφές» έχουν αποδεκατίσει τεράστιες περιοχές στο Ρίο ντε Τζανέιρο (μόλις τον περασμένο Απρίλη και την ίδια την πόλη του Ρίο). Και πιο συγκεκριμένα τις φαβέλες χωρίς στοιχειώδεις υποδομές. Εκεί που στήνουν τα παραπήγματά τους οι φτωχοί, στις πλαγιές των λόφων, στην προσπάθεια να καλύψουν τη ζωτική ανάγκη της στέγασής τους, στη χώρα με τις μεγαλύτερες ανισότητες σε όλη την ήπειρο. Αυτή η κατάσταση δεν πρόκειται να αλλάξει ριζικά με τη διαχειριστική πολιτική και της Ρουσέφ, όπως δεν άλλαξε και τα οκτώ χρόνια της προεδρίας του Λούλα. Το δικαίωμα στη στέγη μπορεί να εξασφαλιστεί και στη Βραζιλία, μόνο σε ρήξη με τη στρατηγική του κεφαλαίου και όταν οι λαϊκές δυνάμεις οικοδομήσουν τη δική τους εξουσία.

Θέλουν να πείσουν πως όποιος αγωνίζεται, όποιος τολμά να σηκώνει κεφάλι είναι αυτόματα και παράνομος. Πως οι άνθρωποι του μόχθου, οι εκλεγμένοι στους δήμους, δεν πρέπει να αγωνίζονται, να αντιστέκονται στην πολιτική που τους καταστρέφει τη ζωή. Καθόλου τυχαίο, λοιπόν, το γεγονός ότι τα παραδείγματα στα οποία αναφέρονται αφορούν αγωνιστικές κινητοποιήσεις και διεκδικήσεις. Ομως, το δηλητήριο που ρίχνουν, προχωρά ακόμη παραπέρα: Εκείνο που λένε είναι πως η «ανομία» είναι υπεύθυνη για το γεγονός ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να ξεφύγει από την κρίση... Τι μεγαλύτερο ψέμα απ' αυτό! Η κρίση δεν έχει καμιά σχέση με τη νομιμότητα ή την παρανομία, αλλά με την ίδια την καπιταλιστική ανάπτυξη, με τη συσσώρευση κερδών από τους μονοπωλιακούς ομίλους, και την κρίση πάνε να την ξεπεράσουν καταστρέφοντας το λαό. Αυτό και αν είναι παράνομο. Να χτυπούν το λαό για να σωθεί και να γιγαντώνεται το κεφάλαιο. Παράνομο για το λαό που θέλει να ζει με βάση τον πλούτο που παράγει και του τον κλέβουν οι καπιταλιστές. Τα άρθρα περί «νομιμότητας», λοιπόν, έχουν διπλή στόχευση: Αφενός να χτυπήσουν στη συνείδηση του λαού τον αγώνα και τη διεκδίκηση για την ικανοποίηση των αναγκών του, ως κάτι το παράνομο. Αφετέρου πως οι αγώνες είναι παράνομοι, γιατί εμποδίζουν τη χώρα να ξεφύγει από την κρίση, δηλαδή εμποδίζουν τους μεγαλοεπιχειρηματίες να κλέβουν και να καταστρέφουν το λαό!

Στην πραγματικότητα, για μια ακόμη φορά, φαίνεται πόσο επίκαιρο είναι το σύνθημα του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος: «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη»!