- Κύριε Λούμα εκτός από την ευθύνη της κυβέρνησης και των αρμόδιων υπηρεσιών για τα εργατικά ατυχήματα, πού αλλού αναζητείτε το φταίξιμο;

- Μεγάλες είναι και οι ευθύνες τοπικών φορέων (ΕΚΒ, Νομαρχία, Επιμελητήριο κ.λ.π.). Ευθύνες που απορρέουν από τη στάση τους απέναντι στον τοπικό ΣΕΒ και γενικότερα στην εργοδοσία. Είναι συναινετική, υποτακτική στάση, που καθορίζεται από το «επίπεδο δημοσίων σχέσεων» που «επιβάλλεται» να διατηρούν οι φορείς απέναντι στους βιομήχανους. Δεν είναι τυχαία η δήλωση του προέδρου του ΕΚΒ, που κρατά ίσες «αποστάσεις» από εργαζόμενους και εργοδότες, επιμερίζοντας μάλιστα περισσότερες ευθύνες στους εργαζόμενους. Στην ίδια κατεύθυνση κινείται και η ανακοίνωση που εξέδωσε το ΕΚΒ, μετά το θανατηφόρο ατύχημα στη «Χαλυβουργία» του Μάνεση, όπου αναφέρεται σε «δυστύχημα» και όχι σε εργατικό ατύχημα. Ούτε βέβαια τυχαία είναι η γνώμη σχολιογράφου σε τοπική εφημερίδα, στις 27 Ιούλη 2000, όπου μετά από ένα σοβαρό εργατικό ατύχημα στα «Δομικά Πλέγματα» του Μάνεση, εγκαλούσε την Αχτίδα Εργατοτοϋπαλλήλων του ΚΚΕ γιατί, όπως ανέφερε, η ανακοίνωση καταγγελία που μοιράστηκε στους χώρους της δουλιάς «λειτουργούσε αρνητικά στην αναπτυξιακή διαδικασία στην περιοχή...».

- Πολλοί λένε για να έχουμε «βιομηχανική ανάκαμψη» απαιτούνται ακόμα μεγαλύτερες θυσίες των εργαζομένων.

- Εκείνο που πρέπει ν' αναρωτηθούν οι εργαζόμενοι είναι: Με πόσες ζωές, άραγε, πληρώνεται το τίμημα της «αναπτυξιακής διαδικασίας»; Πόσα καμένα και κομματιασμένα εργατικά κορμιά χρειάζονται για την επιχειρούμενη «βιομηχανική ανάκαμψη»; Με πόσα θύματα της εργοδοτικής ασυδοσίας και αυθαιρεσίας θα πληρώσει η εργατική τάξη την «προσέλκυση επενδύσεων» και οι χώροι δουλιάς να καταντήσουν «κρεματόρια» για τους θεωρούμενους τυχερούς που κατάφεραν να εξασφαλίσουν μια θέση εργασίας στο «Μεσαίωνα» του 21ου αιώνα; Πόσο αίμα χρειάζεται για ν' αυξήσουν τα κέρδη τους οι καπιταλιστές; Αν απαντηθούν αυτά τα ερωτήματα, τότε το συμπέρασμα θα είναι ότι χρειάζονται ταξικά αγωνιστικά συνδικάτα, που θα επιβάλλουν ποιοτικά αναβαθμισμένες εργασιακές σχέσεις, συνδικαλιστικές ελευθερίες και δικαιώματα στους χώρους δουλιάς και θα συγκρούονται καθημερινά με αντεργατικές πολιτικές, θα βάλουν φραγμό στις επιλογές και τα σχέδια της εργοδοσίας, θα απορρίπτουν τη συναίνεση και την υποταγή.

- Πώς δρα η Αχτίδα Εργατοϋπαλλήλων Μαγνησίας του ΚΚΕ προς την κατεύθυνση αντιμετώπισης αυτού του είδους των προβλημάτων;

- Η Αχτίδα Εργατοϋπαλλήλων Μαγνησίας του ΚΚΕ έχει κάνει μέχρι σήμερα ορισμένες προσπάθειες. Δε φτάνουν. Πρέπει ν' αποκτήσει την ικανότητα και να πείσει τους εργαζόμενους ότι είναι σε θέση με την πάλη τους να επιβάλλουν πραγματικές συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας στους χώρους δουλιάς, για να μη θρηνήσουμε περισσότερα θύματα απ' την οικογένεια της εργατικής τάξης. Ακόμα, ότι υπάρχει προοπτική στον αγώνα για την ανατροπή της δικτατορίας των μονοπωλίων, για τη λαϊκή εξουσία και τη λαϊκή οικονομία, που δε θα θυσιάζει τα πάντα στο βωμό του κέρδους, αλλά θα έχει στο κέντρο της προσοχής της την ανθρώπινη ύπαρξη και τη λαϊκή ευημερία.