Στην οθόνη παρελαύνουν αστυνομικοί, δημοσιογράφοι, κυνηγοί, εξερευνητές, ερωτευμένοι Σλάβοι, πτεροδάκτυλοι, πρόβατα, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, σκύλοι, μούμιες, δήμιοι ...και ήδη από τις πρώτες σκηνές κάτι δεν πάει καλά. Η ταινία του Λικ Μπεσόν - λόγω πρωτογενούς υλικού της - είχε προδιαγραφές μιας φαντασμαγορικά διασκεδαστικής παραγωγής, ενός λαϊκού κινηματογραφικού θεάματος για όλες τις ηλικίες, μιας διασταύρωσης του φανταστικού, του περιπετειώδους και του χιουμοριστικού... Τελικά, όμως, δεν προκάλεσε την παραμικρή συγκίνηση. Ισως φταίει ότι ο Μπεσόν δεν υιοθέτησε το πνεύμα των κόμικς, ή ότι κατακερματίζει το ρυθμό των τέλειων αφηγηματικών σχημάτων, ίσως ότι αρκέστηκε στο περίγραμμα κάθε φιγούρας, χωρίς να εμφυσήσει σ' αυτήν ζωή κατά το πνεύμα του γεννήτορα της σειράς, ίσως όμως φταίει το θλιβερά φτωχό σενάριο και οι ανάλατοι διάλογοι - παρά το γεγονός ότι ο Μπεσόν στρίμωξε στην μιάμισης ώρας ταινία του δυο αυτόνομες περιπέτειες της Adele Blanc-Sec. Πάντως, οι αιγυπτιακές μούμιες που ξεχύνονται από το Λούβρο, όπου εκτίθενται σε κοινή θέα, για βόλτα στο νυχτερινό Παρίσι είναι εκπληκτικές!