Πένθος, μητρότητα, ομοφυλοφιλία, θηλυκότητα, αγαπημένα θέματα του πολυγραφότατου λάτρη της λεπτομέρειας Φρανσουά Οζόν, που παράγει κατά μέσο όρο μια ταινία τον χρόνο. Τα παραπάνω θέματα συνευρίσκονται αρμονικά στο «Καταφύγιο», που όμως απέχει αρκετά από το να καταχωρηθεί στη λίστα με τις καλύτερες δουλειές του. Ταινία ισχνή κι επίπεδη χωρίς ίχνος καμπής ή ανατροπής να τέμνει τη γραμμικότητά της. Μια ιστορία που ενίοτε δίνει την εντύπωση ότι στήθηκε μόνο και μόνο για τον πανέμορφο Λουί-Ρονάν Σουαζί - που έγραψε και τη μουσική της ταινίας - καίτοι γνωρίζουμε ότι η πραγματική αφορμή ήταν η γοητεία που άσκησε στο σκηνοθέτη η στρογγυλή κοιλιά της πρωταγωνίστριας Ιζαμπέλ Καρέ. Η έναρξη της ιστορίας τοποθετείται σε ένα άκαμπτο, καταπιεστικό μπουρζουά περιβάλλον στα παρισινά προάστια, χώρος όπου βασιλεύει η απουσία συγκινησιακής φόρτισης. Με το που το περιβάλλον μετατοπίζεται στον παραθαλάσσιο νότο, με το που η ίντριγκα εστιάζει στην έγκυο Μους και τον ευαίσθητο Πολ - τον ομοφυλόφιλο αδελφό του εκλιπόντος Λουί, με το που διαμορφώνονται σχέσεις κυνικά ξεκάθαρες κι απογυμνωμένες από ανούσιες επικαλύψεις, η ταινία αρχίζει να γεμίζει με κύματα σουσπάνς κι αρχίζει να κεντρίζει που και που το ενδιαφέρον. Στο «καταφύγιο», το μεσογειακό φως απομακρύνει σταδιακά από τη θέση του το ηθελημένο ημίφως, όσο ολοκληρώνεται η επεξεργασία του πόνου και του πένθους της Μους, όσο η ίδια πλησιάζει προς την έξοδο από το παρελθόν, αλλά και την επικείμενη είσοδο στην άγνωστη, σύνθετη, ατραπό που την υποχρεώνει η φουσκωμένη της κοιλιά. Η παραπάνω διεργασία πραγματοποιείται μέσα από εναλλαγές ευθραυστότητας και δύναμης, εναλλαγές αυθάδειας εφήβου και στάσεις ωριμότητας που φοβίζει. Σαν μύθος τελετουργικός, βαθιά συνδεδεμένος με το κοινωνικό του φόντο η ταινία «Καταφύγιο» ξεπερνά τα όρια του ρεαλισμού, με κάμερα που γλιστράει περιπαθώς και με διφορούμενες κινήσεις τριγύρω από τους χαρακτήρες που εμπλέκονται σε ένα παιχνίδι περισσότερο ενστικτώδες παρά αποστασιοποιημένο, με διαλόγους που ρέουν αβίαστα, αρθρώνοντας σε μορφή λόγου τα απολύτως απαραίτητα...