Εκατσα στη γης, που πήρε να δροσίζει. Αναπνέω με την ησυχία. Μέρος της φυσικής λειτουργίας και ο ίδιος, χαίρομαι τη ζωή. Τη δύναμη του ανθρώπου. Την τέχνη του. Δημιουργός πραγματικός.

Αναψα τσιγάρο. Κάθε ρουφηξιά κωλοφωτιά της νύχτας. Γαλήνη. Ευτυχία. Τι λίγα θέλει ο άνθρωπος να 'ναι ευτυχισμένος...

Ξαφνικά μελαγχόλησα. Εχω πια καταλάβει πως η ευτυχία δεν είναι ατομική υπόθεση. Εχω καταλάβει πως ζω με όρους που δε διάλεξα. Μπορώ ν' αδιαφορήσω για τη διαφθορά; Για το ματοκύλισμα στ' ανοιχτά της θάλασσας της Γάζας; Δεν μπορώ να οχυρωθώ και να κρατήσω έξω από εμένα τα μέτρα που φτωχαίνουν τους δουλευτές. Ιδρώνω σα σκέφτομαι τα παιδιά μου που μεγαλώνουν. Τι θα γίνουν;

Αν ήταν τούτη την ώρα εδώ, με την ησυχία, θα απαντούσε στα ερωτήματά μου πρόθυμα, αλλά και αυστηρά. Θυμάμαι, μια φορά μου είπε να προσέξω μη φύγει η ζωή μου μ' ερωτήματα και απαντήσεις. Το ζήτημα είναι ν' αλλάξουμε τον κόσμο. Ακριβώς αυτό μου είπε. Αλλάζει;

Ολα αλλάζουν - στη φύση, πράγμα που ξέρεις, και στην κοινωνία - πράγμα, που μαθαίνεις απ' την ιστορία. Στη φύση αλλάζουν χωρίς παρέμβαση του ανθρώπου. Στην κοινωνία χρειάζεται να παρέμβει ο άνθρωπος. Οταν λέω ν' αλλάξει η κοινωνία, εννοώ να 'ρθουν τα πάνω κάτω.

Μου λέει ο φίλος μου ο κομμουνιστής, πως πρέπει να καταλάβω την ουσία της πολιτικής. Ποια συμφέροντα υπηρετεί. Θα το καταλάβεις πλήρως εάν, ξεκινώντας από την παρατήρηση, συνειδητοποιήσεις την ύπαρξη τάξεων. Το επόμενο, που έχεις να κάνεις, είναι να εντάξεις τον εαυτό σου σε τάξη. Ως συνείδηση, εννοώ. Γιατί, αντικειμενικά, υπάγεσαι στη φτωχή αγροτιά.

Το παιδεύω στο νου μου. Λαϊκή εξουσία, λαϊκή οικονομία. Ακούγεται ωραία. Πιο ωραία θα 'ναι, όταν θα την πραγματώνουμε, μου είπε. To ένιωσα κι εγώ ζώντας, για πρώτη φορά, το πανελλαδικό συλλαλητήριο του Κόμματος στην Αθήνα. Θα μου μείνει αξέχαστο. Ομολογώ πως δίσταζα να πάω.